Μη ξεχάσεις να ποτίζεις τα λουλούδια σου…

Γνώρισα τον Νίκο, στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα.

Στο studio του Καναλιού 1, στον Πειραιά.

Γίναμε φίλοι.

Μας ένωναν τόσα και τόσα.

Από το ότι ήμαστε παιδιά του τελευταίου θρανίου, τα μακριά μαλλιά,

 τα κόκκινα φουλάρια (ακόμη έχω Νικόλα εκείνο που μου είχες κάνει δώρο), το γνήσιο κι ανεπιτήδευτο λαϊκό τραγούδι,  τα συγκροτήματα της δεκαετίας του εξήντα, τον Σαββόπουλο, τα στιχάκια που έκανε τραγούδια, τα αεροπλάνα…μέχρι εκείνο που συχνά του έλεγα και γέλαγε:

-Είσαι ο άνθρωπος που δίνεις φως….είσαι ο άνθρωπος που μοιάζεις ότι υπήρχες από πάντα…Είσαι Θεός που δεν ψάχνεις τη λατρεία…Είσαι αδελφός…

Κι ύστερα, το γύρισμα όλης της Ελλάδας.

Με τη Λοξή Φάλαγγα.

Φλόγες ζωηρές που τρεμοπαίζουνε…στον αιώνιο Αύγουστο…

 

Με το πέρασμα των χρόνων, κάπου χαθήκαμε. Οι υποχρεώσεις, οι δουλειές, η μαλακία της κούρασης που όταν γυρίσεις το βράδυ σπίτι δεν σου αφήνει κουράγιο να κάνεις έστω κι ένα τηλέφωνο…

Πιο πολύ επικοινωνούσαμε με τα τραγούδια.
Απόψε σιωπηλοί!
Φεύγω.
Σύνεργα.
Μανδραγόρας.
Στάλα στάλα.
Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ.
Χαράτσι.
Ο μοναχός ο άνθρωπος.
Πότε Βούδας πότε Κούδας.
Υδοχόος.
Αύγουστος.
Λεμόνι στη πορτοκαλιά.
Γιαγιάκα.
Δεν ειμαι ποιητής.
Για το χαμόγελο.
Θάνατο θέλω τραγικό.

Είναι Κυριακή απόγευμα Νικόλα…17 Απριλίου.

Μόλις έμαθα ότι έφυγες…για να συναντήσεις τον Μανώλη Ρασούλη και όσους άλλους αγαπάς εκεί πάνω…

Δεν ξέρω πως θάναι…

Φεύγω Νικόλα….στα λόγια σου…Φεύγω, φεύγω όλο πιο μακριά…

Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί…

Νικόλα δεν γράφω άλλο…

Τα δάκρυα θολώνουν το κομπιούτερ, τα πλήκτρα γλιστράνε…

Θα τα λέμε κάθε μέρα…

Θα σ’ ακούω…

Καλό ταξίδι φίλε Νικόλα

Μη κοιτάς πίσω σου, συνέχισε το ταξίδι σου…

Και μη ξεχνάς να ποτίζεις τα λουλούδια σου…