Η ώρα της αλήθειας

Προσωπικά πιστεύουμε, ότι, ελάχιστοι Έλληνες ακόμη και πολιτικοί έχουν κατανοήσει την δύσκολη θέση που έχει περιέλθει ο τόπος.
Ακόμη και οι περίφημοι «Αγανακτισμένοι», στα περισσότερα από τα αιτήματά τους εκφράζουν την αγανάκτησή τους επειδή πολλά – αν όχι –όλα πρέπει να αλλάξουν.
Πάντως, ακόμη κι έτσι, μεγάλες μάζες έχουν στο υποσυνείδητό τους ότι οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, δεν πρέπει να είναι ζήτημα Μνημονίου, αλλά θέληση και προσταγή όλων.
Η Ελλάδα, δεν μπορεί να
 προχωρεί με δομές, πρακτικές και νοοτροπίες περασμένων δεκαετιών.
Είναι ξεκάθαρο!
Κι ότι για να αλλάξουμε πρέπει να υποστούμε και θυσίες. Να ξεχάσουμε την πλασματική ευμάρεια. Να κλείσουμε τα αυτιά στις θεωρίας συνωμοσίας που  δήθεν έχουν στόχο τα κόμματα.
Το πολιτικό μας σύστημα, είναι αμφίβολο αν μπορεί να διαχειριστεί τις απαιτούμενες δομικές ανακατατάξεις. Για πολλούς λόγους. Ένας λόγος είναι ότι το ίδιο αποτελεί μέρος του προβλήματος. Δεύτερος λόγος είναι ότι το ίδιο παραμένει απαράλλακτο, μη ακούοντας τις φωνές της μετριοπάθειας, της λογικής και του ρεαλισμού. Τρίτος λόγος ότι δεν έχει πλέον την έξωθεν καλή μαρτυρία. Μπορεί κάποιος να καταθέσει δεκάδες άλλων λόγων, αλλά προς χάριν συντομίας ας μη το επιχειρήσουμε.
Ο πατριωτικός κομματισμός ζει και βασιλεύει, τρανταχτές δε  αποδείξεις είναι οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης του ίντερνετ, όπου κάθε άποψη διαφορετική ή μη αρεστή εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερο και φυσικά οι «μάχες εντυπώσεων» με φληναφήματα, στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Όποιος παρακολούθησε τις συνεδριάσεις της Βουλής και τη διαδικασία ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου, βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα φαινόμενο απίστευτου παραλογισμού. Όταν ανεξαρτητοποιήθηκε η φιλελεύθερη Έλσα Παπαδημητρίου από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, εισέπραξε την αποθέωση των οπαδών του κρατισμού, βουλευτών, στελεχών και οπαδών του ΠαΣοΚ. Όταν ψήφισε «όχι» ο κρατιστής Παναγιώτης Κουρουπλής, εισέπραξε την εκτίμηση και τα μυριάδες μπράβο των φιλελεύθερων της Νέας Δημοκρατίας!
Δηλαδή, λογικές περασμένων δεκαετιών, πλήρεις αντιφάσεων, μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν πλήγμα στην απέναντι ομάδα.
Ο πληθωρικός Ευάγγελος Βενιζέλος, αναλώθηκε σε ρητορικούς ελιγμούς για να πείσε κάποιον…Αθανασιάδη και ο πρόεδρος της Βουλής – καταπατώντας τον κανονισμό της Βουλής – του επέτρεπε να επεξηγεί σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση ότι….τον έπεισαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών, άρα ψηφίζει «ναι»! Η δε αξιωματική αντιπολίτευση, δείχνει να έχει στυλώσει τα πόδια πάνω στην διακήρυξή της για τη μείωση της φορολογίας, χωρίς να τολμά να προβάλλει τα «επώδυνα» του προγράμματός της, όπως η μείωση του μισθολογικού κόστους και των δαπανών του δημοσίου.
Αν αυτά και πολλά άλλα, όπως η ΑΡΝΗΣΗ περικοπών στο δημόσιο, δεν είναι δείγμα της κομματικής κρίσης, τότε τι πρέπει να περιμένουμε για να κατανοήσουμε ότι κόμματα και κομματικοί στρατοί βρίσκονται σε άλλα μήκη και πλάτη σκέψης, από την απαιτούμενη, αλλά και από τη σιωπηλή πλειοψηφία;
Οι συνθήκες μοιάζουν πιο ώριμες από ποτέ για να τολμήσουν τα κόμματα κάτι απλό: να πουν την πλήρη αλήθεια στον ελληνικό λαό, αφήνοντας κατά μέρος τις ασκήσεις κομματισμού. Είναι ξεκάθαρο και σαφές!