Η «οργισμένη ψήφος» και οι επιπτώσεις της

Γράφει

ο Στάμος Ζούλας

Στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις επικυριάρχησε η οργή των ψηφοφόρων, με την τάση τιμωρίας κυρίως των δύο κομμάτων εξουσίας.

Είναι σαφώς δικαιολογημένη η πρόθεση αυτή, τίθεται όμως το ερώτημα: αν έπιανε φωτιά το σπίτι σου θα έσπευδες να κυνηγήσεις τους «εκ βαρείας αμελείας» εμπρηστές ή θα επεδίωκες να την σβήσεις, καταφεύγοντας ακόμη και σε απέλπιδες προσπάθειες;

Αυτό το «απλοϊκό» για πολλούς δίλημμα αντιμετωπίζομε όλοι, εν όψει της ερχόμενης Κυριακής.

Ας διερωτηθούμε κατ’ αρχάς με ποίον τρόπο εκδηλώνεται η οργή μας και η

 τάση τιμωρίας. (Αναφέρομαι αποκλειστικά στους διαρρέοντες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.).

Μια σημαντικότατη μερίδα από αυτούς και ανεξαρτήτως «συγγενικών» χώρων, ενισχύουν «εξ οργής» τα κόμματα της Αριστεράς και νεόκοπους σχηματισμούς της άκρας Δεξιάς.

Η πολιτικώς παρανοϊκή γέφυρα συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητων Ελλήνων εκφράζει αυθεντικότατα το αλλοπρόσαλλο, αλλά και την επικινδυνότητα αυτής της ψήφου.

Ας προσθέσουμε, επίσης, τα εξής παράδοξα και καινοφανή.

Από την ίδια τάση ανακύπτει, εκτός του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, ένα τρίτο αριστερό κόμμα, η Δημοκρατική Αριστερά, ρητορικώς φιλοευρωπαϊκή και πολιτικώς ανερμάτιστη, η οποία εμφανίζεται δημοσκοπικά περίπου ισοδύναμη (περί το 9%), με το σχήμα του κ. Καμμένου.

Καταγράφεται, για πρώτη φορά γύρω στο 5%, η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή, η οποία απειλεί την κοινοβουλευτική παρουσία του ΛΑΟΣ και τέλος για το κρίσιμο όριο του 3% αγωνίζονται οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Δημοκρατική Συμμαχία της κ. Μπακογιάννη και η Δράση του κ. Μάνου.

Είναι προφανές ότι τα τρία αυτά κόμματα, με φιλευρωπαϊκό προσανατολισμό, κάθε άλλο παρά ευνοούνται, μέχρι τώρα, από την τάση αποδοκιμασίας των δύο μεγάλων και απόρριψης του Μνημονίου.

Διαπιστώνουμε, δηλαδή, ότι αν εκφράσουμε και στις κάλπες την «τιμωρητική ψήφο», θα προκύψει μια αντιευρωπαϊκή πλειοψηφία, η οποία οδηγεί σε πλήρες αδιέξοδο, ακυβερνησία και εθνική παραλυσία.

Εκτός και αν η «οργισμένη ψήφος» συνασπισθεί μετεκλογικά με τις... εξωγήινες προτάσεις της κ. Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα, οπότε το βέβαιον είναι πως η «λύση» θα παραπέμπει στην αθυρόστομη τουρκική παροιμία «θύμωσε ο αγάς...».

Εδώ και δυόμισι χρόνια έχουμε ταυτισθεί με το ευρωπαϊκό πρόβλημα, σε σημείο ώστε και οι κρίσεις των άλλων χωρών να αποδίδονται σε «ελληνική πυροδότηση».

Μόνον τώρα και με το ενδεχόμενο εκλογικής νίκης του σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία, γενικεύεται ο ευρωπαϊκός προβληματισμός για τη μονόδρομη και αλυσιτελή λιτότητα, που επιβάλλει το δημοσιονομικό σύμφωνο.

Και ο προβληματισμός αυτός, όπως διαφαίνεται πλέον σαφώς, θα αποφέρει τον συγκερασμό του συμφώνου με ένα σχέδιο συγκεκριμένων αναπτυξιακών μέτρων, αφού οι απαιτήσεις των αγορών για ταυτόχρονη λιτότητα και ανάπτυξη, χαρακτηρίζονται -επίσημα πλέον- ως «σχιζοφρενικές».

Αυτή την κρίσιμη στιγμή, λοιπόν, εμείς κινδυνεύουμε με την «οργισμένη ψήφο μας» να οδηγηθούμε εκτός Ευρώπης και αμέτοχοι των μάλλον ευοίωνων εξελίξεων που επέρχονται. Αλλά πέραν όλων αυτών.

Εκτός των «τιμωρητέων» κομμάτων εξουσίας, υπάρχουν και τα μικρότερα με σαφή και σοβαρή τοποθέτηση στο ευρωπαϊκό μας «κεκτημένο», τα οποία μπορούμε να αναδείξουμε την ερχόμενη Κυριακή, ως δυνάμει εταίρους μιας διακομματικής κυβέρνησης.

Με εξαίρεση την τιμωρητική ψήφο, η ευχέρεια εκλογικής επιλογής της πλειονότητας των ψηφοφόρων, που πιστεύουν και προτάσσουν το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, παραμένει ευρεία.

Πηγή: Καθημερινή