Το ρίσκο της απαγόρευσης

Οφείλουμε να πούμε ότι μέχρι στιγμής, η κυβέρνηση έδειξε να κρατά καλά το τιμόνι της ευταξίας και μάλιστα από τις πρώτες ώρες της με την καταλυτική παρέμβασή της στη λύση αποκλεισμού της Χαλυβουργικής από το ΠΑΜΕ, ενώ το ίδιο συνέβη και χθες με την άμεση αντίδρασή της στην κατάληψη της ΔΕΗ από μια χούφτα κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών.

Όμως, η απόφασή της να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Μέρκελ στην Αθήνα, ασφαλώς εμπεριέχει υψηλότατο ρίσκο.

Με μια πρώτη ματιά φαίνεται να βρίσκεται σε σωστή κατεύθυνση.

Οι συνδικαλιστές και τα κόμματα δεν δείχνουν ότι διαθέτουν την παραμικρή σοβαρότητα και κρίση εν όψει των περιστάσεων.

Ασύδοτοι, εναγκαλισμένοι με τον άκρατο λαϊκισμό, δεν φείδονται εξτρεμιστικών δηλώσεων και πράξεων.

Φιλοτομαριστές πολιτικοί, πρωτοξάδερφα της ανομίας, αναζητούν συνεχώς ευκαιρίες για οχλοβοή, πεζοδρόμιο και αναταραχή.

 

Με βάση αυτά ερχόμαστε στη δεύτερη ματιά με την οποία οφείλουμε να δούμε την απόφαση της κυβέρνησης.

Αν οι ανεύθυνοι πολιτικοί και συνδικαλιστικοί ηγέτες επιμείνουν –που κατά πως φαίνεται έτσι θα συμβεί- στην διοργάνωση των συγκεντρώσεων, τι θα γίνει;

Αν αρχίσουν να πιέζουν τις «ανθρώπινες αλυσίδες» των αστυνομικών για να περάσουν σε «απαγορευμένο» μέρος, τι θα συμβεί;

Αναγκαστικά θα γίνει μάχη.

Καδρόνια, μολότοφ, πέτρες και μάρμαρα από τη μια, δακρυγόνα και κλομπ από την άλλη και μάχες σώμα με σώμα.

Αν αναλογιστεί δε κάποιος, ότι η Αριστερά δεν θα είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να δημιουργήσει νέους μύθους και «θρύλους», είναι εύκολο να αντιληφθεί ότι τα πάντα μπορεί να κρέμονται από μια κλωστή.  Ακόμη κι από μια προβοκάτσια.

 

Φοβούμαστε ότι η κυβέρνηση αν χάσει τη μάχη αύριο, θα έχει χάσει όλα όσα «έκτισε» με μεθοδικότητα και επιμονή. Κινδυνεύει να απομονωθεί χωρίς λόγο…Υπό αυτή την έννοια μιλάμε για ρίσκο.