Δεν μπαίνουμε καθόλου στην παραπολιτική πλευρά των επιθέσεων που δέχεται ο υπουργός Οικονομικών από τους «καραμανλικούς» βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, επειδή είπε, όσα είπε, για τις ευθύνες που είχε το σύγχρονο τοτέμ της παράταξής τους για την κρίση.
Αυτοί ζουν αναπολώντας τα περασμένα τους μεγαλεία που έγιναν σκόνη και θρύψαλα.
Όμως, είναι βέβαιο ότι κάτι δεν πάει καλά με τον Στουρνάρα. Για να είμαστε ακριβείς, κάτι δεν πάει καλά με
τον… μεταλλαγμένο Στουρνάρα.
Γιατί, αν θυμόμαστε καλά, ως διευθυντής του ΙΟΒΕ, προέκρινε ως λύση για την απομάκρυνση από την κρίση την μείωση του δημοσίου τομέα και όχι την υπερφορολόγηση.
Η συνεχής φοροεπιδρομή - που παρεμπιπτόντως κάποιοι αγράμματοι αντί να κοιτάζονται στον καθρέφτη τους τη χαρακτηρίζουν «νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα» - ασφαλώς δεν μπορεί να είναι η λύση του προβλήματος.
Κι ο Στουρνάρας δεν μπορεί να μη το γνωρίζει.
Άρα, είναι κι αυτός εγκλωβισμένος στο «τρυπάκι» των οπαδών της ακινησίας.
Από την άλλη πλευρά, τον υπουργό Οικονομικών στηρίζει ο πρωθυπουργός.
Δική του, άλλωστε, επιλογή ήταν και φυσική συνέπεια η στήριξή του.
Πολύ περισσότερο όταν ο Αντώνης Σαμαράς, πήρε τα ηνία του κόμματος στην εσωκομματική διαδικασία, με την υπόσχεση ότι θα επαναφέρει τη Νέα Δημοκρατία στις ρίζες της.
Άρα, στην επιστροφή σ’ έναν πατερναλιστικό κρατισμό, ο οποίος –ως πατερούλης- κατευθύνει και εξουσιάζει τα πάντα. Ακόμη και την ιδιωτική περιουσία.
Όμως, είναι σαφές,
Η επιλογή του Στουρνάρα από τον Σαμαρά, βασίστηκε σε δυο τρία χαρακτηριστικά του.
Είναι τίμιος, μετριοπαθής, σοβαρός άνθρωπος κι ήταν γνωστές και ξεκάθαρες οι πεποιθήσεις του για το σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο της οικονομίας.
Συνεπώς, ο ίδιος κινείται στη σωστή κατεύθυνση συμφώνως με τα «πιστεύω» του. Ανεξαρτήτως αν έλεγε άλλα, όταν διοικούσε το ΙΟΒΕ.
Η κυβέρνηση και φυσικά ο υπουργός Οικονομικών, οχυρώνονται πίσω από τις υποτιθέμενες πιέσεις των δανειστών μας για τα έσοδα.
Όμως, οι δανειστές δεν τους είπαν ότι δεν μπορούν να συρρικνώσουν το δημόσιο (με απολύσεις και δραματική μείωση δαπανών).
Ούτε τους είπαν να μη «πιάσουν» τη φοροδιαφυγή.
Δεν τους είπαν να επιτίθενται εναντίον δικαίων και αδίκων επειδή είναι ανίκανο το Κράτος να πατάξει το λαθρεμπόριο καυσίμων, με αποτέλεσμα και η Ελλάδα να τουρτουρίζει και έσοδα να μην υπάρχουν.
Δεν τους είπαν να εξοντώσουν τη Μεσαία τάξη, επειδή δεν θέλουν να απολύσουν κάποιες δεκάδες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων –πελατών τους.
Φοβόμαστε ότι επιχειρείται μια βίαιη ανατροπή του κοινωνικού καθεστώτος.
Όχι επειδή δεν υπάρχουν πλέον συλλογικές συμβάσεις ή άλλα παλαιολιθικής κοπής προνόμια ή διασφαλίσεις.
Αλλά, επειδή γκρεμίζεται η αστική Μεσαία τάξη, που επιβαρύνεται για όσα απαιτεί για να επιβιώνει το…κομμουνιστικής λογικής Κράτος μας.
Μέχρι τώρα μπορεί να υπήρχαν αντιδράσεις μόνο από τους βολεμένους πέριξ του Κράτους ή την Αριστερά που δεν θέλγεται από το αστικό καθεστώς.
Φοβόμαστε ότι δεν θ’ αργήσει η ώρα που θα αντιδράσουν έντονα οι αστοί του πολιτικού κέντρου και της δεξιάς αφού, πλέον, με τη συνεχή φορολόγηση, διακυβεύονται όλα όσα «πάλεψαν» στη ζωή τους.
Και κάτι τελευταίο.
Όπως λέει συχνά ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, η «δημοκρατία είναι ταυτόσημη με την ατομική ιδιοκτησία».
Δυστυχώς, στη χώρα μας, μ’ ένα σαφώς μετριοπαθές –μέχρι ακραία συντηρητικό- κοινοβούλιο, ο κομμουνισμός φορώντας τον σοσιαλιστικό μανδύα του, κτυπάει τις πόρτες των Ελλήνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου