Δεν υπάρχει αμφιβολία για τους νοήμονες πολίτες, ότι το μεγάλο πρόβλημα που μαστίζει τη χώρα μας και δημιούργησε την κρίση στην οικονομία μας, είναι ο – μέχρι κομμουνιστικής λογικής- κρατισμός που δημιούργησε το ΠαΣοΚ, από τις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, τον οποίο συντήρησε –σε βαθμό κακουργήματος – η Νέα Δημοκρατία.
Οι αριθμοί, όμως,
είναι αμείλικτοι.
Δίνουν, μάλιστα, απάντηση και στο ερώτημα ποιοι «φάγανε» τα λεφτά.
Διαβάστε από τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους:
Το 2003, οι πρωτογενείς δαπάνες του δημοσίου, ήταν 30,5 δισ.ευρώ.
Το 2009, ανήλθαν σε 58 δισ. ευρώ, δηλαδή σχεδόν διπλάσιες, όσο το έλλειμμα που ψάχνουμε σήμερα να καλύψουμε.
Από το 2004 μέχρι το 2009, χρειαστήκαμε περισσότερα από 80 δισ.ευρώ, για να χρηματοδοτήσουμε ΜΟΝΟ την ετήσια αύξηση των δημοσίων δαπανών. Είναι σαφές, ότι χωρίς αυτά, δεν θα είχαμε σήμερα ούτε αδυναμία να βγούμε στις αγορές και να δανειστούμε, ούτε την μεγάλη κρίση χρέους.
Ιδού, λοιπόν, το πρόβλημα.
Πρόβλημα το οποίο δεν δημιουργήθηκε από τις …κερδοσκοπικές αγορές, ούτε από τους …κακούς συμμάχους μας στην Ευρώπη.
Πρόβλημα το οποίο δεν δημιουργήθηκε από κανένα μνημόνιο, ούτε από τα…λαμόγια των οίκων αξιολόγησης.
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε από την υπερδιόγκωση του δημοσίου και την «νταβατζηλίδικη» νοοτροπία όσων το κατέκτησαν.
Το μεγάλο ζήτημα, είναι ότι η κρατικίστικη νοοτροπία και πρακτική, που επέβαλλαν οι παλαιότερες κυβερνήσεις, συντηρείται και επαυξάνεται από την κυβέρνηση Παπανδρέου, η οποία έχει αδυναμία (λόγω καταγωγής, ιστορίας και ιδεολογίας) να την αντιμετωπίσει.
Εκτός, όμως, της αδυναμίας της, η μη αντιμετώπισή της, προφανώς είναι και θέμα επιλογής.
Έτσι, μπορεί στην αρχή της κυβερνητικής θητείας – λόγω μνημονίου- να έγιναν κάποιες παρεμβάσεις με μειώσεις μισθών στον δημόσιο τομέα (άδικες γιατί ήταν οριζόντιες και αυθαίρετες, ΑΛΛΑ, από εκεί και μετά δεν άλλαξε το παραμικρό.
Όποιος κάνει μια βόλτα σε μια δημόσια υπηρεσία θα το διαπιστώσει.
Οι πολυαναμενόμενες μεταρρυθμίσεις μένουν στα υπουργικά συρτάρια κλειδαμπαρωμένες και «φυλασσόμενες από…βάρδιες συνδικαλιστών», οι συγχωνεύσεις φορέων δεν έγιναν, ενώ ακόμη και οι μετατάξεις στον πολύπαθο ΟΣΕ είναι δεόντως «παγωμένες».
Ταυτοχρόνως, όλη αυτή την περίοδο, την κρίση που δημιούργησε ο δημόσιος τομέας, την έχει πληρώσει ο ιδιωτικός, ο οποίος έχει «συνεισφέρει» κοντά στις 250.000 απολυμένους, τεράστια φορολογική επιβάρυνση, αποσύνθεση των εργασιακών σχέσεων, μειώσεις αποδοχών εργαζομένων και χιλιάδες λουκέτα επιχειρήσεων.
Δηλαδή, η κυβέρνηση Παπανδρέου, για να σώσει άχρηστους οργανισμούς, υπερχρεωμένες ΔΕΚΟ, κομματικοδίαιτους και κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές και προνομιακά νταβατζηλίκια, αποδιάρθρωσε και στραγγάλισε τον πλέον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, τον ιδιωτικό.
Επειδή, λοιπόν, είναι δεδομένο ότι είχε τη δυνατότητα να πράξει όσα έπρεπε να πράξει και δεν το έκανε, είναι ξεκάθαρο ότι ήταν επιλογή της.
Την οποία πληρώνει ο τόπος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου