Αντίο καλέ μας άνθρωπε…

Είναι σύνηθες όταν «φεύγει» κάποιος σημαντικός άνθρωπος της τέχνης, του πολιτισμού, της πολιτικής, του αθλητισμού, της επιστήμης, να τον αποχαιρετούμε με χαρακτηρισμούς του τύπου… «ο τελευταίος μεγάλος»…έστω και καθ’ υπερβολήν.

Στην προκειμένη, όμως περίπτωση του Θανάση Βέγγου, ο χαρακτηρισμός δεν είναι καθόλου υπερβολικός.

Ο Θανάσης Βέγγος είναι ο άνθρωπος που

 πράγματι ήταν μεγάλος, τόσο ως καλλιτέχνης, όσο και ως άνθρωπος.

Ο Θανάσης Βέγγος ήταν πράγματι ο καλός μας άνθρωπος!

Ο ηθοποιός που σκόρπισε γέλιο σε πολλές γενιές Ελλήνων.

Ο ηθοποιός που έκανε εκατομμύρια νεοέλληνες να ταυτίζονται με τους ρόλους που ερμήνευε.

Κι είναι αλήθεια, ότι η Ελλάδα σε μια δύσκολη, αν όχι καταθλιπτική εποχή, έχασε το γέλιο της.

Άνθρωπος σεμνός, διακριτικός, μιλούσε μόνο όταν είχε κάτι να πει.

 «Στη γαλέρα της ζωής μου τράβηξα άγριο κουπί», είναι ο τίτλος που έβαλε ο κορυφαίος κωμικός χαρακτηρίζοντας τη ζωή του.

Αυτοδίδακτος, στη ζωή, στον κινηματογράφο, στο θέατρο.

Λαϊκός ήρωας, ως πράκτωρ Θου Βου.

Λαϊκός και απλός άνθρωπος, ως γνήσιος Πειραιώτης!

Πικραμένος ίσως από την απαξιωτική στάση της εγχώριας κουλτούρας απέναντι στις ταινίες του.

Μα, πάντα όρθιος.

Γελαστός, προσηνής, ειλικρινής και τίμιος.

Νάσαι καλά Θανάση Βέγγο…

Όπου και να πας…

Να περνάς καλά….

Κι αν σου ξαναδώσει κανένα σβουριχτό χαστούκι ο Χατζηχρήστος, όπως εκείνο στον Ηλία του 16^ου, νάσαι σίγουρος ότι θα βλέπουμε…

Αντίο καλέ μας άνθρωπε!