Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 160)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

 Ο συλλαλητήριος, ο αλητήριος κι ο γαύρος!

Την  περασμένη Κυριακή, ώρα 10.30, μαζεύτηκαν εικοσιπέντε θείες και δεκαπέντε μπαρμπάδες μπροστά στο γνωστό meeting point, το φαρμακείο της οδού Μεταμορφώσεως Σωτήρος, στα ένδοξα Άνω Βριλήσσια.

Ντυμένοι με τα καλά τους ταγιεράκια οι κυρίες, κατ ευθείαν από την Κυριακάτικη λειτουργία, κρεπαρισμένο μαλλί και χαμηλά λουστρινένια παπούτσια, κρατώντας σφιχτά κάτω από την δεξιά μασχάλη τις τσάντες τους, παραταγμένες όλες στ’ αριστερά, ανυπόμονες σαν δεκαοκτάχρονα κοριτσούδια και θορυβούσες σαν μέλισσες που ζουζουνίζουν ασταμάτητα.
Και από την άλλη, οι κύριοι.
Φορώντας μαλακά, φανελένια

πανταλόνια και μπουφάν, απαραίτητα δε καπέλο στο κεφάλι, όλοι ένα μπουλούκι στα δεξιά, θυμούνταν τα νιάτα τους, τότε που πενήντα χρόνια πριν, είχαν υπηρετήσει για ένα φεγγάρι στην πολύπαθη, είναι αλήθεια, Μακεδονία.
Κρατούσαν όλοι τους σημαίες, σημαιάκια, και ένα πανό που έλεγε: η Μακεδονία είναι μία, και μόνο Ελληνική!!!
-Βγείτε απ τα σπίτια σας νοικοκυραίοι, φώναζαν που και που, ανάμεσα δηλαδή στα συνθήματα και τον εθνικό ύμνο, καθώς περίμεναν το πούλμαν που θα τους κατέβαζε στο κέντρο της Αθήνας, και συγκεκριμένα, στην πλατεία Συντάγματος!

Ήρθε, λοιπόν, το πούλμαν έντεκα παρά τέταρτο, πήρε τους Μακεδονομάχους, και πήγαν όλοι στην ευχή του Θεού αφήνοντας εμάς πίσω, με μια ανεπαίσθητη μελαγχολία να μας βαραίνει την καρδιά, ίσως κι από τύψεις που δεν πήγαμε και θ’ αράζαμε καναπέ… 

Κι ήταν πολλά τα παρελκόμενα του συλλαλητηρίου.
Μίκης μαινόμενος, Σαμαράς κλαιγόμενος, Μιχαλολιάκος παλλόμενος κι ο Πειραιώς θρησκευόμενος και πολιτευόμενος!

Συγκίνηση από τον απλό κόσμο, παπάδες που ψέλνανε, φωνές μπερδεμένες, άκρα που συγκλίνουν. Έντιμοι λόγοι, διχαστικοί λόγοι, αποπροσανατολιστικοί λόγοι.

Πολλοί λόγοι.

Και έπειτα, όλοι μαζί, γίναμε πολεοδόμοι...

Πόσα τετραγωνικά είναι η πλατεία Συντάγματος κι οι γύρω δρόμοι;

Πόσα άτομα χωρά το ένα τετραγωνικό;

Επιδοθήκαμε, πάραυτα, στο εθνικό μας σπορ, το διαδικτυακό σφάξιμο, μέχρι εκεί έφτασε μαντάμ η εθνική μας διχόνοια.
Ξέρετε πώς προέκυψαν οι 140 χιλιάδες που είπε ότι ήταν η Αστυνομία;

Είπε ο τιτάνας Τόσκας σ’ έναν αστυνομικό, ότι όλοι κι όλοι ήταν 140 χιλιάδες νοματαίοι.

Και του ζήτησε να μη το πει στη γυναίκα του…

Αμέσως μετά, ανάμεσα σε ψόφους, κατάρες και ειρωνείες οι μεν έλεγαν 140 χιλιάδες οι δε έλεγαν 1,5 εκατομμύριο.

Το λες, δηλαδή κι απόκλιση στα όρια του στατιστικού λάθους!

Αλλά μίλησε ο τιτανομέγιστος που έχουμε για υπουργό…  η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πήγε στο Σύνταγμα, άρα μην ταράζεστε, όλα συνεχίζουν όπως το αρχικό πλάνο, δίκιο είναι το δίκιο του Αλέκση...

Και μετά, και μετά, που να δεις τι σου χω για μετά.
Σενάρια, μάλλον, κακοστημένα, μίζες, δώρα, ταξίδια, δυο πρώην πρωθυπουργοί, και κάμποσοι υπουργοί, σ ένα σκάνδαλο που είναι όλοι τους, λέει, ανακατεμένοι.

Πως αγαπά, μαντάμ, ο Έλληνας τον όρο «σκάνδαλο».

Σαν να παίρνει εκδίκηση για τα όνειρά του, που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα, και με λύσσα να πέφτει να φάει τις σάρκες των διπλανών...

Αφού δεν ψοφά η κατσίκα του αλητήριου γείτονα, ας την σφάξουμε εμείς...
Το μόνο που λείπει για να συμπληρωθεί η εικόνα είναι τα άδεια κουτιά από πάμπερς...

Το είχε πει όμως ο μουσιέ Βαξεβάνης, σε ρόλο αστυνόμου Σαΐνη ή επιθεωρητή Κλουζώ, το είχε πει στο Ντοκουμέντο του, που άπαξ και το πει η φυλλάδα, παίρνει στο καπάκι την σκυτάλη η Αυγή, και το πράμα γίνεται αυτομάτως  «σοβαρό»...

Κατά τα λοιπά όλα ανθηρά!
Ακόμα περιμένω την προσωποποιημένη κάρτα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Την έκανα την αίτηση ηλεκτρονικά, πριν από καιρό, αλλά ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Πήγα, το λοιπόν, κουνιστή και λυγιστή στο μετρό στην Δουκίσης Πλακεντίας στα εκδοτήρια, ήταν ένα κορίτσι όμορφο και χαρωπό, δεν ήξερε να μου πει τι συμβαίνει, «να βγάλω μια τώρα;», ρώτησα «μπα, κάντε υπομονή», μου απάντησε, και κρυφοκοίταξε το ρολόι της,
Σχολούσε.
Στο καπάκι έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται εάν πρόκειται με τόση υπομονή που δείχνουμε σαν πολίτες τούτου δω του τόπου, να γίνει ο ουρανός πιο γαλανός.

Βγήκα έξω.

Μουνταμάρα.

Ήδη έβρεχε.

Το πήρα για σημάδι θεϊκό, ή αλλιώς μαύρα τα μαντάτα για την Σερενάτα...

Πήγα στον ΕΟΠΥ να συμπληρώσω κάποια έντυπα ημέρα Πέμπτη ή αλλιώς Τσικνοπέμπτη, και από τους 300 νοματαίους που εξυπηρετούν (λέμε τώρα) το κοινό, ήταν μόλις πέντε -έξι όλοι κι όλοι και αυτοί, μάλλον, ντίρλα.

-Τι θέτε μαντάμ, Τσικνοπέμπτη σήμερα, δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε;

Α ρε Αλέξη, μετά των τριών ιεραρχών έπρεπε να κάνεις και την Τσικνοπέμπτη αργία, για τους ΔΥ (όλο και κάποιο ψηφαλάκι θα μάζευες βρε, αμάν πχια όλα εγώ;;;)

Ακούσατε- ακούσατε: τροχαίο με νταλίκα που μετέφερε γαύρο στην Στυλίδα, έκλεισε λέει η τελευταία σήραγγα προς Αθήνα εξ αιτίας των ψαριών που είχαν πέσει στο οδόστρωμα...

...Τα ύστερα του κόσμου, μαντάμ, τίποτα δεν πάει καλά το τελευταίο δεκαήμερο για τους έρμους τους γαύρους...

Αυτά τα ολίγα γίνανε φίλοι καλοί και αγαπημένοι σε τούτον δω τον ζαβό τον τόπο.

Και να σας πω τι ακριβώς διαπίστωσα;
Δεν είν, μαντάμ, ο γιαλός στραβός.

Εμείς είναι που στραβά αρμενίζουμε.

Κι ο γαύρος, βεβαίως βεβαίως…

Σας φιλώ και σας ασπάζομαι φίλοι καλοί και αγαπημένοι, ανανεώνω δε το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο, Θεού θέλοντος και μουσιέ Σακελλαρό επιτρέποντος...

Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, κτύπησε ίσα με τέσσερα κότσια την Τσικνοπέμπτη!

Για ορεκτικά…

Μετά, ίδρωσαν οι σερβιτόροι από το πήγαινε –έλα στην «Αρζεντίνα»…

Κι ακόμη πιο μετά, ζήτησε σόδα για τη χώνεψη.

Κι αφού ήπιε ένα γκαζοτενεκέ, έψαχνε κι ένα γλυκάκι.

Αλλά μη του πείτε πως σας το είπα...