Τα «εγκλήματα» του μοιραίου ανθρώπου

Σχεδόν δυο χρόνια τώρα η Ελλάδα κινείται στη δύνη που την έριξαν οι άφρονες πολιτικές εκείνων που την κυβέρνησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια, αλλά κι εκείνοι που δεν κυβέρνησαν αλλά ήταν επί χρόνια εκφραστές αρνήσεων σε κάθε προσπάθεια μεταρρυθμιστικών προσπαθειών.

Στην Ελλάδα, τα τελευταία τριάντα χρόνια κυβέρνησαν οι πάντες πλην των φιλελεύθερων.

Κυβέρνησαν οι δογματικοί σοσιαλιστές του «βαθέως» ΠαΣοΚ, κυβέρνησαν οι εκσυγχρονιστές σοσιαλιστές, κυβέρνησαν οι κρατιστές της λεγόμενης φιλελεύθερης Νέας Δημοκρατίας.

Κυβέρνησε εμμέσως και η Αριστερά, είτε

 με την μεγάλη της διείσδυση στον κρατικό μηχανισμό, είτε με την σχεδόν μονόπλευρη διείσδυσή της στα ΜΜΕ και συνεπώς στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.

Για να είμαστε ακριβείς, επιχείρησαν να κυβερνήσουν και οι φιλελεύθεροι, στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, αλλά όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια επιχείρησαν έβρισκε ως αντίδραση είτε το …ξήλωμα της πλατείας Συντάγματος, είτε το… δημόσιο ξεβράκωμα όσων τολμούσαν να επενδύσουν.

Τελικά, έπεσαν εκ των έσω!

Όλες οι κυβερνήσεις, όλο το πολιτικό σύστημα, είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία του τόπου και την προσάραξη του σήμερα.

Το γιατί και το πώς είναι γνωστά και χιλιογραμμένα.

Όμως, δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι η μοιραία κυβέρνηση ήταν του Γιώργου Παπανδρέου, η οποία με «εγκληματικά» λάθη και παραλείψεις οδήγησε το σκαρί στα βράχια.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, κληρονομικώ δικαιώματι πρόεδρος του ΠαΣοΚ κατόπιν ανταλλαγής δακτυλιδιού με τον πρώην πρόεδρο του κινήματος, θα περάσει στην ιστορία ως ο μοιραίος άνθρωπος για τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων και κυρίως για το μέλλον της Ελλάδας.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται ότι αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήταν εγγονός και γιός τέως πρωθυπουργών και συνεχιστής της δυναστείας τους, δύσκολα θα έκανε καριέρα σε οποιοδήποτε τομέα του ιδιωτικού τομέα.

Ούτε καν ως δάσκαλος… ποδηλάτου ή κανό!

Εκείνο που δεν έγινε ακόμη κατανοητό και δύσκολα θα γίνει και στο μέλλον, είναι η απάντηση που μπορεί κάποιος να δώσει στο ερώτημα γιατί οδηγήθηκε στις καταστροφικές για τον τόπο επιλογές.

Οι λογικές και πιθανές απαντήσεις είναι τέσσερις κι μάλιστα αναπόδεικτες:

1. Ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε προαποφασίσει ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να πορεύεται με την νοοτροπία και τις πρακτικές του παρελθόντος.

Μετέτρεψε, λοιπόν, τη μεγάλη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας σε κρίση χρέους.

Πίστευε ότι έτσι, δηλαδή με την απειλή χρεοκοπίας, θα προκαλούσε σοκ στην ελληνική κοινωνία, η οποία θα δεχόταν ευκολότερα όσα είχε αποφασίσει.

2. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ήταν δέσμιος ιδιοτελών του κινήτρων από τα οποία δεν μπορούσε να απεγκλωβιστεί.

 Η εκδοχή αυτή στηρίχθηκε σε δημοσιεύματα που ενέπλεκαν τον αδελφό του με μια επενδυτική εταιρεία που επένδυσε σε ασφάλιστρα κινδύνου.

Στηρίχτηκε, ακόμη, στα πάμπολλα και συνεχόμενα ατοπήματα τόσο του ίδιου, όσο και του υπουργού Οικονομικών (Παπακωνσταντίνου), με δηλώσεις κλπ, τα οποία ήταν βούτυρο στο ψωμί των κερδοσκόπων.

Φυσικά, αυτή η εκδοχή, δεν μπορεί να είναι σοβαρά συζητήσιμη, αφ’ ενός λόγω  της έντονης  αντιπατριωτικής  της κατεύθυνσης και αφ’ ετέρου λόγω ότι δεν πρόκειται ποτέ να τεκμηριωθεί με στοιχεία.

3. Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ψευδαισθήσεις και όταν βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα δεν είχε καν σχέδιο να ανταποκριθεί.

Τον Ιανουάριο του 2010, στο Νταβός, έχασε τ’ αυγά και τα πασχάλια και ουσιαστικά μαζί του, η Ελλάδα και οι Έλληνες.

4. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε ποτέ την πολιτική και νοητική ικανότητα να ηγηθεί του τόπου και μάλιστα στην πιο δύσκολη περίοδο της σύγχρονης ύπαρξής του.

Κι αν αυτές οι τέσσερις πιθανές απαντήσεις είναι μάλλον οι μοναδικές εκδοχές για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε και λειτούργησε συνολικά,  προϋπάρχουν και ακολουθούν άλλες ενέργειές του, απολύτως καθοριστικές και μοιραίες.

Θα μπορούσαμε να τις αξιολογήσουμε και να τις αριθμήσουμε χρονολογικά.

Ας τις δούμε:

1. Αντιπολιτευτικός λαϊκισμός και… «Λεφτά Υπάρχουν»!

Όλο το διάστημα της θητείας του στην αντιπολίτευση, ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εκ των ηγετών κάθε αποσταθεροποιητικής προσπάθειας της κυβέρνησης Καραμανλή.

Τον είδαμε σε δρόμους, πλατείες και λιμάνια, ανεβασμένο ακόμη και σε τρακτέρ. Τον είδαμε δακρυσμένο από ληγμένα δακρυγόνα να …διαμαρτύρεται ακόμη και για μεγάλες επενδυτικές προσπάθειες, όπως εκείνη των Κινέζων στο λιμάνι του Πειραιά.

Τον είδαμε να δίνει μάχες για να ψηφιστεί το αντεθνικό σχέδιο Ανάν στην Κύπρο, εν αντιθέσει με τη στάση του Κώστα Καραμανλή.

Ας μη ξεχνάμε ότι επιχείρησε –ευτυχώς ανεπιτυχώς- να πείσει και τον μακαρίτη Τάσο Παπαδόπουλο.

Πέραν αυτών, είναι πλέον βέβαιο ότι από την άνοιξη του 2009 γνώριζε την δραματική κατάσταση των δημοσίων οικονομικών.

Τον δε Αύγουστο του 2009, όπως αποκαλύφτηκε, ενημερώθηκε και επισήμως από τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος.

 Επιβεβαιωτικό του ότι γνώριζε την δραματική κατάσταση της οικονομίας, ήταν οι συζητήσεις του με τον Στρος Καν, από τις αρχές του φθινοπώρου του 2009, για το ενδεχόμενο προσφυγής της Ελλάδας στο ΔΝΤ.

Παρ’ όλη, λοιπόν,  τη γνώση του προβλήματος και παρά τη νίκη του στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009 (που προοιώνιζαν και νίκη του στις εθνικές εκλογές), ο Γιώργος Παπανδρέου σε όλη την προεκλογική περίοδο του 2009, ακολούθησε την πεπατημένη και υποσχόταν σε όλους λαγούς με πετραχήλια.

Κι όταν ο Κώστας Καραμανλής τον ρώτησε που θα βρει τα χρήματα για να κάνει όσα τάζει, απάντησε με την περιβόητη – και όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ανόητη- φράση «λεφτά υπάρχουν»!

Όταν ο Καραμανλής έλεγε προεκλογικά ότι θα πρέπει να μη δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και να μπούμε σε περίοδο αυστηρής δημοσιονομικής λιτότητας για να γλιτώσουμε τα χειρότερα, ο Γιώργος Παπανδρέου απαντούσε με τη φράση που θα τον κυνηγάει εφ’ όρου ζωής.

2. Παροχές και σιωπηρή απογραφή – άνοδος επιτοκίων

Ο Γιώργος Παπανδρέου, μόλις γίνεται πρωθυπουργός αρχίζει τις παροχές, ως να μη συμβαίνει τίποτα και κυρίως συμπεριφερόμενος ως να μη  γνωρίζει τίποτα.

Με εντολή του, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ξεκινά σιωπηρά απογραφή της ελληνικής οικονομίας και αναγκάζει την Κομισιόν να μιλήσει για πρώτη φορά για τα περίφημα greek statistics.

 Τότε αρχίζει σιγά σιγά στην αρχή και εντονότερα αργότερα η στοχοποίηση της ελληνικής οικονομίας από τις αγορές, με αποτέλεσμα να ακριβαίνει ο δανεισμός της Ελλάδας.

Και πάλι, όμως, παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια είναι ακόμη σχετικά ανεκτά, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δανείζεται όσα χρήματα χρειάζεται για το επόμενο διάστημα και μέχρι την πληρωμή των ομολόγων που έληγαν τον Ιούνιο.

Μοιραία έφτασε το τέλος, λίγους μήνες μετά…

3. Οι «εγκληματικές» καθυστερήσεις

Ο Γιώργος Παπανδρέου, πίστεψε ότι μόλις έγινε πρωθυπουργός θα είχε εξασφαλισμένη περίοδο χάριτος, τόσο μέσα στην Ελλάδα, όσο και κυρίως στο εξωτερικό.

Κι αν στην Ελλάδα κάποιοι πανηγύριζαν από τις αρχικές παροχές, στην Ευρωζώνη περίμεναν την ανακοίνωση κάποιου προγράμματος λιτότητας και μεταρρυθμίσεων, ειδικά στον καρκινοπαθή δημόσιο τομέα.

Έκπληκτοι άκουγαν προγραμματικές δηλώσεις πλήρεις …οραμάτων και γενικολογίες.

Όλοι, πλέον, γνωρίζουμε ότι η Κομισιόν έστειλε επανειλημμένα μηνύματα, αλλά εις ώτα μη ακουόντων.

Ο Παπανδρέου και οι συν αυτώ, δεν είχαν τα αντανακλαστικά να κατανοήσουν ότι η καταιγίδα δεν θα αργήσει. 

Εν των μεταξύ όσο η τακτική Παπανδρέου παρέμενε σταθερή και… πασοκική, οι αγορές  «πυροβολούσαν».

Ο κρατικός μηχανισμός που έπρεπε να κινητοποιηθεί παρέμενε ναρκωμένος κι έτσι η δρομολόγηση των λύσεων που έπρεπε να ληφθούν δεν ελήφθησαν ποτέ.

Ενώ το πρόβλημα ήταν ξεκάθαρο ότι οφειλόταν στον υπερμεγέθη δημόσιο τομέα και την αντιπαραγωγικότητά του, άρχισαν να δρομολογούνται οριζόντιες λύσεις που έπλητταν θανάσιμα τον ιδιωτικό τομέα.

Ο θάνατος της «μεσαίας» και απροστάτευτης μεσαίας τάξης πλησιάζε.

4. Η πλήρης διάλυση του Κράτους

Ο Γιώργος Παπανδρέου, μόλις έγινε πρωθυπουργός, ξεκίνησε ένα άνευ προηγουμένου «ράβε –ξήλωνε» στα υπουργεία, τα οποία άλλα καταργούσε κι άλλα συνένωνε.

Δημιουργήθηκε έτσι ένα απίστευτο χάος στον κρατικό μηχανισμό, την ώρα που η κρίση γινόταν τσουνάμι.

Χάθηκε χρόνος που ήταν πολύτιμος, πολύ περισσότερο μέχρι να ενημερωθούν πρόσωπα που δεν είχαν καμιά σχέση με την πολιτική και τα οποία ο πρωθυπουργός πήρε είτε από τα γυμναστήρια είτε από τις παρέες του και τα έχρησε υπουργούς!

5. Το τέχνασμα των βιογραφικών

Στη τελική διάλυση του ημιπαράλυτου μέχρι τότε Κράτους συνετέλεσε και το φιάσκο με τα… ηλεκτρονικά βιογραφικά όσων επιθυμούσαν να εργαστούν σε κυβερνητικές θέσεις.

Μπορεί τα ΜΜΕ και η κοινή γνώμη να υποδέχτηκαν θετικά το μέτρο και να το χαρακτήρισαν επιτομή της αξιοκρατίας που καταργούσε το φαύλο καθεστώς με τους αποτυχημένους να εκλεγούν βουλευτές που εν συνεχεία διορίζονταν σε υπουργεία και ΔΕΚΟ, αλλά δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα επικοινωνιακό τέχνασμα.

Ένα τέχνασμα που είχε σκοπό να επιτρέψει στο περιβάλλον του πρωθυπουργού να διορίσει δικούς του ειδικούς και γενικούς γραμματείς υπουργείων και ΔΕΚΟ, παρακάμπτοντας το «βαθύ» ΠαΣοΚ και τις απαιτήσεις του για κρατικά αξιώματα.

Δεν άργησαν να προκύψουν δυσλειτουργίες είτε από την καθυστέρηση στον ορισμό των «εκλεκτών», είτε από την προφανή πολιτική τους ανικανότητα.

Κοντολογίς, ο Γιώργος Παπανδρέου, σε μια περίοδο που «καιγόταν η γούνα μας», αντιμετώπισε την κυβέρνησή του με μεταπολιτική λογική ή ακόμη και λογική μεγαλομετόχου εταιρείας του ιδιωτικού τομέα.

 Ουσιαστικά, απαγόρευσε την άσκηση πολιτικής.

6. Ο διασυρμός της Ελλάδας

Τη στιγμή που η κατάσταση είναι στο πλέον οριακό της σημείο για τον τόπο και η εθνική αξιοπιστία δέχεται το ένα πλήγμα μετά το άλλο, ο Γιώργος Παπανδρέου, έκανε ένα από τα κορυφαία – «εγκληματικά» λάθη που θα μπορούσε να κάνει πολιτικός άνδρας και δη πρωθυπουργός.

Για να κρατήσει αλώβητη –έτσι νόμιζε- την προσωπική του αξιοπιστία, πήγε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο , τον Δεκέμβριο του 2009, και δικαιολογούμενος για τις καθυστερήσεις και τις παλινωδίες της κυβέρνησής του, ανέφερε ότι η Ελλάδα είναι μια διαβρωμένη και διεφθαρμένη χώρα.

Μπορεί να είχε χίλια δίκια.

Όμως, το να ομολογείς ανερυθρίαστα σε όλη την Ευρώπη και κατ’ επέκταση στην υφήλιο, ότι η χώρα σου έχει ηθικό έλλειμμα, αποτελεί τουλάχιστον ελαφρότητα.

Ακολούθησαν συνεχείς υποβαθμίσεις της ελληνικής οικονομίας και πρωτοφανές ανέβασμα των επιτοκίων σε τέτοιο σημείο, ούτως ώστε ο δανεισμός από τις αγορές κατέστη απαγορευτικός.

7. Μνημόνιο χωρίς διαπραγμάτευση

Μετά το απαγορευτικό των αγορών, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή από την προσφυγή, σχεδόν γονατιστός, στους εταίρους και εν πολλοίς πιστωτές μας.

Το «λεφτά υπάρχουν» μετατράπηκε σε χρόνο dt σε ικεσίες τύπου «σώστε την Ελλάδα».

Παρ’ ότι ο μηχανισμός στήριξης δημιουργήθηκε τον Απρίλιο του 2010, οι συνεχείς παλινωδίες και η επιχείρηση «ανώδυνου περάσματος στο εσωτερικό», καθυστέρησε το πρόγραμμα, το οποίο υλοποιήθηκε τον Μάιο, λίγο πριν λήξουν τα ομόλογα τα οποία δεν είχαμε να πληρώσουμε και κηρύξουμε πτώχευση.

Ο Γιώργος Παπανδρέου, παρά το γεγονός ότι μια στάση πληρωμών της Ελλάδας εκείνη την περίοδο, θα είχε καταστροφικές συνέπειες για όλη την Ευρωζώνη και τις ευρωπαϊκές τράπεζες, δεν μπόρεσε να διαπραγματευθεί απολύτως τίποτα.

Δεν κατάφερε καν  να αποσπάσει ένα πρόγραμμα το οποίο θα άφηνε χρόνο στην Ελλάδα για δημοσιονομική εξυγίανση και παραγωγική ανασυγκρότηση.

Πολλοί ισχυρίζονται –και ο γράφων- ότι ακόμη κι αν δεν υπήρχε το Μνημόνιο θα έπρεπε να το εφεύρουμε προκειμένου να ανασυγκροτήσουμε το Κράτος, τις δομές και τις υποδομές του.

Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο η αποδοχή του Μνημονίου χωρίς καμιά διαπραγμάτευση.

Βεβαίως, η μη ελληνική διαπραγμάτευση οφείλεται στο γεγονός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε κανένα σχέδιο με στοχευμένες παρεμβάσεις που θα δρομολογούσε την δημοσιονομική εξυγίανση.

Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι αν υπήρχε ελληνικό σχέδιο και εφαρμοζόταν, η τρόικα θα αντιμετώπιζε με άλλα δεδομένα την χώρα.

Όμως κι αυτό ακόμη το Μνημόνιο, βρήκε τοίχο μέσα στην ίδια την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.

Υπουργοί του άλλα υπέγραφαν κι άλλα έκαναν.

Υπουργοί του δεν έκαναν τίποτα.

 Οι ολιγωρίες, οι παλινωδίες, οι ασυνέπειες και τα ψέματα που δέχτηκαν οι δανειστές της Ελλάδας, τους έκαναν ιδιαιτέρως σκληρούς διαπραγματευτές.

Το μαχαίρι που ήδη είχε μπει στο ελληνικό κόκκαλο, άρχισε να γυρίζει πάνω στην πληγή.

Εξ ου και για να καταβληθεί κάθε δόση του δανείου, προηγείται ένα κακόγουστο θρίλερ.

8. Το καθυστερημένο «κούρεμα» του χρέους

Έχει παγιωθεί πλέον η άποψη, ότι για την Ελλάδα η πιο σωστή περίοδος «κουρέματος» ήταν ταυτοχρόνως με την υπογραφή του Μνημονίου, το 2010.

Η χώρα θα γλίτωνε και τα «κουρεμένα» δισεκατομμύρια, αλλά θα γλίτωνε και όσα δισεκατομμύρια πλήρωσε από τότε για τόκους και χρεολύσια στο ακέραιο.

Όμως, ο Γιώργος Παπανδρέου –το έχουμε αναφέρει επανειλημμένως- δεν είχε σχέδιο.

Είναι σαφές ότι το «κούρεμα» χωρίς τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις δεν ήταν και δεν είναι και τώρα ικανό να ξαναστήσει στα πόδια της την νεκρή ελληνική οικονομία.

Όμως, τέλος από την κρίση δεν πρόκειται να υπάρξει χωρίς «κούρεμα».

Ο Γιώργος Παπανδρέου, υποχρεώθηκε να καταφύγει στο «κούρεμα» μετά από ενάμιση χρόνο παλινωδιών.

Κι ας μη ξεχνάμε, ότι τον Μάιο του 2010 έλεγε ότι το «κούρεμα θα είναι καταστροφικό!

9. Η καταστροφή του ιδιωτικού τομέα

Ο Γιώργος Παπανδρέου και η δογματική του κυβέρνηση, έστειλαν με την πολιτική τους στην ανεργία ένα εκατομμύριο Έλληνες και οδήγησαν σε λουκέτα χιλιάδες επιχειρήσεις.

Κι αυτό, επειδή ο δογματισμός των στελεχών της κυβέρνησης και οι αγκυλώσεις του παρελθόντος δεν τους επέτρεπε να πράξουν το αυτονόητο.

Δηλαδή, να συρρικνώσουν τον δημόσιο τομέα, ακόμη και με τις χιλιάδες απαιτούμενες απολύσεις, να τον αναδιοργανώσουν και να προχωρήσουν στις αναγκαίες αποκρατικοποιήσεις.

Υπουργοί έγιναν έρμαια των συνδικαλιστών.

Το πρωί υπέγραφαν μεταρρυθμίσεις και το βράδυ κάποιο μαγικό χέρι τις τοποθετούσε στα αλήστου μνήμης χρονοντούλαπα!

Ταυτοχρόνως, η έλλειψη κάθε σχεδίου, ανάγκασε στην καταφυγή οριζόντιων και άδικων περικοπών σε συντάξεις και μισθούς, αλλά και σε υπέρμετρη φορολογία.

Αποτέλεσμα;

Η κορύφωση της ύφεσης και το νέκρωμα κάθε παραγωγικής διαδικασίας.

10. Το σάλτο μορτάλε του δημοψηφίσματος

Ο Γιώργος Παπανδρέου, έχοντας χάσει κάθε επαφή με την οδυνηρή πραγματικότητα, λίγο μετά τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου, επιχείρησε το μεγάλο και άκρως τυχοδιωκτικό σάλτο μορτάλε.

Μόλις ανακοινώθηκε η απόφαση της Κομισιόν για το «κούρεμα» του χρέους, ο Έλληνας πρωθυπουργός θεώρησε ότι αν θέσει στον ελληνικό λαό το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», θα καταφέρει να βρει διέξοδο μέσα από μια εκβιαστική κάλπη.

Έβαλε στην πολιτική τον τζόγο.

Άνοιξε το θέμα της παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, κάτι που δεν τολμούσε μέχρι τότε να θέσει κανένας ούτε στην Ελλάδα ούτε στο εξωτερικό.

Το «κωμικοτραγικό» της υπόθεσης είναι ότι η αναγγελία του δημοψηφίσματος, έγινε δεκτή με πανηγυρισμούς και ομόφωνη απόφαση στο υπουργικό συμβούλιο, ενώ το ίδιο συνέβη και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠαΣοΚ.

Εκτός από το κωμικοτραγικό, υπάρχει και το τραγικό.

Ο Γιώργος Παπανδρέου και ο υπουργός του αρμόδιος για την Εθνική Άμυνα (κάποιος Μπεγλίτης αγνώστων λοιπών πολιτικών περγαμηνών), άφησαν να αιωρούνται φήμες περί επέμβασης του Στρατού.

Αποκεφάλισαν, μάλιστα, την ηγεσία του στρατεύματος.

Όλο αυτό το σάλτο μορτάλε, αποδείχθηκε θανατηφόρο για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Διακυβευόταν η εκταμίευση της 6ης δόσης του δανείου.

Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι μέσω του δημοψηφίσματος υπήρχε το ενδεχόμενο να διακυβευτεί η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, μόνο και μόνο από αντίδραση των πολιτών στον Παπανδρέου και τις πολιτικές του.

Οι Μέρκελ και Σαρκοζί αντέδρασαν ακαριαία.

Κάλεσαν τον Γιώργο Παπανδρέου στις Κάνες και περίπου τον ξευτίλισαν.

Του τόνισαν ένα και μόνο πράγμα.

«Αν θες να κάνεις δημοψήφισμα, το ερώτημα που θα βάλεις είναι η παραμονή ή όχι της Ελλάδας στην Ευρωζώνη».

Η γελοιοποίηση του Παπανδρέου, πλήγωσε και την Ελλάδα.

Οι ίδιοι οι υπουργοί και βουλευτές του που χειροκροτούσαν την αναγγελία δημοψηφίσματος, τώρα έφτασαν στις αποδοκιμασίες εναντίον του και στην ουσιαστική του καθαίρεση.

Κι αν αυτό αφορά τον Γιώργο Παπανδρέου και εκείνους, το πλήγμα που δέχθηκε η Ελλάδα αφορά όλους μας.

Το σάλτο μορτάλε του μοιραίου πρωθυπουργού, έκαψε πολιτικά την έστω και απειροελάχιστη πιθανότητα επαναδιαπραγμάτευσης της ελληνικής πολιτείας για την ασκούμενη οικονομική πολιτική.