Γι αυτό το Κράτος διαλύθηκε ο ιδιωτικός τομέας;

Η φωτογραφία είναι αρχείου

Οι θλιβερές εικόνες που είδαμε στις τηλεοράσεις να διαδραματίζονται στον Δήμο του Αιγάλεω, όπου κόσμος και κοσμάκης στοιβάζεται από τα μεσάνυχτα σε ουρές τύπου παλαιάς Σοβιετίας, για να  καταφέρει να πάρει σειρά προτεραιότητας προκειμένου να εισπράξει ένα ταπεινό προνοιακό επίδομα, ασφαλώς αναδεικνύουν για μια ακόμη φορά την ανικανότητα αυτού του Κράτους -τέρατος.

Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, κατά πλειοψηφία, άρχισαν να συγκεντρώνονται από τα…μεσάνυχτα για να καταφέρουν

 ξημερώνοντας να κάνουν τη δουλειά τους!

Δηλαδή, να πάρουν... αριθμό πρωτοκόλου, να πάνε στο ΚΕΠ για επικύρωση κάποιων χαρτιών κι ύστερα να...ξαναγυρίσουν για να ...ξαναπεριμένουν στην ουρά, με την ελπίδα να τελειώσουν!

Εικόνες τριτοκοσμικές σε ένα Κράτος που η δημόσια διοίκησή του δεν είναι καν τριτοκοσμική αλλά ανύπαρκτη.

Άνθρωποι φτωχοί κατά κύριο λόγο, αντιμετωπίζονται ως πληβείοι και είναι ευχαριστημένοι αν καταφέρουν να κάνουν τη δουλειά τους ή όσα επιθυμούν από μια συναλλαγή τους με το Κράτος.

Κι ένα Κράτος που κινείται με απολύτως ράθυμους ρυθμούς και με διαδικασίες των αρχών του περασμένου αιώνα, ανίκανο ακόμη και για τα πιο απλά και στοιχειώδη.

Υπάλληλοι ανεβασμένοι σε σκουπιδοτενεκέδες να μοιράζουν χαρτάκια προτεραιότητας για την…επόμενη εβδομάδα.

Φωνές, απειλές, κλάματα, λιποθυμίες!

Κι όλοι ανεύθυνοι! Ακόμη και να κάνουν πράξη την λαϊκή ρήση περί των άχυρων δυο γαϊδουριών!

Και μπροστά σε όλα αυτά, να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις και συντεχνίες που να μη θέλουν να αλλάξει το παραμικρό.

Που να μη θέλουν καμιά απόλυση, καμιά μεταρρύθμιση.

Που να μιλάνε συνεχώς για τα δικαιώματα των εργαζομένων του δημοσίου.

Και τα δικαιώματα των πολιτών ρε μάγκες;

Τα δικαιώματα εκείνων που πληρώνουν για να συντηρείται όλο αυτό το μπάχαλο για  χάριν του οποίου διαλύθηκε μια ολόκληρη κοινωνία και ο παραγωγικός της ιδιωτικός τομέας;

Τα δικαιώματα εκείνων που εισπράττουν ως τίμημα  χιλιάδες λουκέτα και περισσότερο από ένα εκατομμύριο επίσημους ανέργους;

Δυστυχώς, στη χώρα μας, είναι σαφές ότι δικαιώματα έχουν μόνο όσοι προνομιούχοι απολαμβάνουν τη μονιμότητα και την οκνηρότητα του δημοσίου.

Εξ ου και η μέγιστη προθυμία των πάντων να διεισδύσουν σ’ αυτό.

Όλα αυτά τα νούμερα του Κρατισμού και οι προστάτες του, οι Καστανίδηδες, οι Παπουτσήδες, οι Κατσέληδες, οι Ρέππες, οι Μαγκούφηδες, οι συντεχνιασμένοι «φιλελεύθεροι» και οι λοιποί ροζ και κόκκινοι συνοδοιπόροι τους, τι έχουν να πουν;

Υπάρχει υπεύθυνος για όσα είδαμε σήμερα και όσα υφίσταται ο καθένας μας ξεχωριστά με κάθε συναλλαγή του με το Δημόσιο;

Θα πάει κάποιος εδώ και τώρα (κατά το πάλαι ποτέ σύνθημα των «πράσινων» αλόγων) σπίτι του;

Κι από την άλλη πλευρά, πότε η ελληνική κοινωνία θα αντιληφθεί ότι με αυτό το Κράτος, με τις συγκεκριμένες δομές, με τον συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας και το υπεράριθμο προσωπικό, όσες θυσίες κι αν κάνει, πάλι θα απαιτούνται άλλες κι άλλες κι άλλες;