Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κίνηση του μέχρι προχθές υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου να παραιτηθεί αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την κινηματογραφική ληστεία στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, του προσέδωσε εύσημα από την κοινή γνώμη.
Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ασφαλώς δεν καταλογίζουν στον υπουργό Πολιτισμού ευθύνες, όταν οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αμαρτίες του συγκεκριμένου υπουργείου είναι ατέλειωτες, δεν μπόρεσε δε να τις αγγίξει ούτε καν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής που είχε «κρατήσει» για λογαριασμό του τον συγκεκριμένο υπουργικό θώκο.
Η παραίτησή του είναι πράξη ευθύνης και «χαστούκι» σε πολλούς συναδέλφους του που θεωρούν αδιανόητο, όχι μόνο να
αναλάβουν την παραμικρή ευθύνη αλλά και να εγκαταλείψουν τις καρέκλες τους παραιτούμενοι, όταν συμβαίνουν δεινά στον τομέα τους.
Ο Παύλος Γερουλάνος, είναι σαφές ότι έμπλεξε με την πολιτική και δη με το ΠαΣοΚ, χωρίς καλά καλά να το καταλάβει.
Με άριστες σπουδές ( Ιστορία στο Williams College και εν συνεχεία μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Δημόσια Διοίκησης του Πανεπιστημίου Harvard και στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου MIT) και θητεία σε επιτελικές θέσεις του ιδιωτικού τομέα (οικονομικός διευθυντής στην Photoelectron Corporation και την οικογενειακή επιχείρηση ιχθυοτροφείων στην Κεφαλλονιά, τόπος καταγωγής του), ο Παύλος Γερουλάνος δεν είχε καμιά ανάγκη ούτε την πολιτική, ούτε το ΠαΣοΚ.
Αυτό, τουλάχιστον, ισχυρίζονται άνθρωποι του περιβάλλοντός του.
Στη διάρκεια της θητείας του απέκτησε εχθρούς –πολύ περισσότερο αφού συμπεριελήφθη μεταξύ των «κηπουρών» του Γιώργου Παπανδρέου, ενώ αρχικά είχε και την έντονη αντίδραση από το περιβάλλον της μεγαλοαστικής του οικογένειας.
Τη μεγαλύτερη καχυποψία τη συνάντησε εντός του ΠαΣοΚ, όπου φανατισμένα, αγκυλωμένα και δογματικά μεγαλοστελέχη και στελέχη αναρωτιόντουσαν χαμηλόφωνα πως είναι δυνατόν να έρχεται στο κόμμα και να γίνεται και υπουργός, ένας άνθρωπος που δεν έχει κολλήσει μια αφίσα, δεν έχει κατέβει ποτέ στους δρόμους και δεν ξέρει τι σημαίνει οσμή δακρυγόνου.
Ο Παύλος Γερουλάνος είχε να αντιμετωπίσει κι άλλα.
Του καταλόγιζαν ότι είναι η οικογένειά του είχε βασιλικές καταβολές κι ο ίδιος φιλικότατες σχέσεις με τα παιδιά του Γλύξμπουργκ.
Του καταλόγιζαν ακόμη ότι είναι εξάδελφος του Αντώνη Σαμαρά (είναι κι αυτός δισέγγονος του Εμμανουήλ Μπενάκη) κι ότι ο πατέρας του ήταν Γενικός Γραμματέας στο υπουργείο Συντονισμού, στην πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση Καραμανλή.
Ο ίδιος, πρέπει να αισθανόταν ξένο σώμα μέσα στο αφιονισμένο περιβάλλον της πολιτικής, αλλά ο λόγος του ήταν πάντα ήπιος και μετρημένος.
Χωρίς ακρότητες και πολιτικές κλασικούρες.
Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, για έναν άνθρωπο με τόσο χαμηλό προσωπικό και πολιτικό προφίλ.
Με τον Γιώργο Παπανδρέου γνωρίστηκαν πριν από 12 χρόνια.
Λέγεται, ότι επειδή δεν προσδοκούσε τη θεσούλα στο δημόσιο και το κομματικό – πολιτικό βόλεμα, ήταν εξ αρχής ο άνθρωπος που δεν του έκρυβε το παραμικρό, που του έλεγε φόρα παρτίδα τα λάθη του, που ποτέ δεν του μίλησε με μισόλογα.
Το 2006, ο Παπανδρέου του παρέδωσε τη διεύθυνση του πολιτικού του γραφείου, ενώ δυο χρόνια μετά την επικοινωνία του ΠαΣοΚ ενώ στις εκλογές του 2009 εξελέγη βουλευτής Επικρατείας.
Άνθρωπος που είχε ιδιαίτερη σχέση με τον Πολιτισμό (η μητέρα του είναι πρόεδρος του Μουσείου Μπενάκη και η αδελφή του διευθύντρια), κάνει όλες τις συναντήσεις του, ως διευθυντής του γραφείου του Γιώργου Παπανδρέου, στο καφέ του Μουσείου.
Ο δε νέος –το 2009- πρωθυπουργός, μάλλον δεν θα είχε ιδιαίτερο προβληματισμό για το ποιον θα επιλέξει στο υπουργείο Πολιτισμού.
Μάλιστα, το κάνει υπερυπουργείο, αφού του δίνει και την αρμοδιότητα του Τουρισμού.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν κάτι δεν θα ήθελε από τις αρμοδιότητές του στο υπουργείο Πολιτισμού, ο Παύλος Γερουλάνος δεν θα ήθελε αυτές του αθλητισμού. Όχι μόνο επειδή είναι ιδιαιτέρου πολιτικού κόστους (κάτι που δεν τον ενδιέφερε άλλωστε), αλλά επειδή είχε σχεδόν παντελή άγνοια του ζητήματος.
Είναι αμφίβολο αν ο Παύλος Γερουλάνος γνώριζε τι έχει μέσα μια μπάλα…
Κοσμοπολίτης ων, έμπλεξε με τον βόθρο του ποδοσφαίρου κι «έπεσε» επάνω στις μεγάλες αποκαλύψεις περί των στημένων αγώνων.
Προς τιμήν του, οι υπηρεσίες του υπουργείου του (Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού) ήταν εκείνες που επιχείρησαν την όποια υποτυπώδη κάθαρση, την ώρα που οι φορείς του ποδοσφαίρου (ΕΠΟ και Σούπερ Λίγκα) σφύριζαν αδιάφορα.
Όπως και να το κάνουμε, είτε συμφωνεί κάποιος μαζί του είτε όχι, ο Παύλος Γερουλάνος δεν ήταν αυτό που στη συνείδηση της κοινωνίας φαντάζει ο Έλληνας πολιτικός.
Ούτε διαφθαρμένος υπήρξε, ούτε λαοπλάνος, ούτε έταξε, ούτε λειτούργησε πολιτικάντικα και πελατειακά.
Όμως, επί των ημερών του ως υπουργού Πολιτισμού, είτε από την διάλυση του κρατικού μηχανισμού, είτε από άλλες συγκυρίες, συνέβησαν δυο μεγάλες ληστείες στα μεγαλύτερα Μουσεία του τόπου, καταλήψεις της Ακρόπολης από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ και ένα σωρό θλιβερά επεισόδια στα γήπεδα, με αποκορύφωση όσα συνέβησαν πέρυσι στο στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης», στον αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού, για τα οποία ουσιαστικά ουδείς τιμωρήθηκε.
Το βέβαιο είναι, ότι η σημαντική οικογενειακή επιχείρηση στην Κεφαλλονιά μπορεί να τον περιμένει.
Άλλωστε, ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει ως φυγόπονο.
Ούτε καν τα κομματόσκυλα της Ιπποκράτους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου