Ο λαϊκισμός επιχειρεί να μας καταστήσει προσανάμματα βίας και μίσους

Είναι σαφές!
Το κοινωνικό μίσος είναι τυφλό και αδιέξοδο.
Το θρέφουν η άγνοια και ο λαϊκισμός, μαζί με τον ακραίο πολιτικό και συνδικαλιστικό λόγο.
Από κοντά ο κατακίτρινος τηλεοπτικός λόγος.
Σε εμάς δε, που έχουμε μακρά παράδοση σε εμφύλιους σπαραγμούς, ασφαλώς τρομάζει!
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στα οποία γινόμαστε μάρτυρες, δεν μπορεί να εκπλήσσουν τους νοήμονες. Δηλαδή, εκείνους που γνωρίζουν και κατανοούν τι συμβαίνει στην κοινωνία από τον μέχρι τώρα
 σφιχτό εναγκαλισμό του πολιτικού συστήματος με μεγάλο μέρος της.
Ακούμε ανακοινώσεις συνδικαλιστών και μας σηκώνεται η τρίχα.
Ακόμη κι εκείνες των συνδικαλιστών της Νέας Δημοκρατίας νομίζει κάποιος ότι βγαίνουν κατ’ ευθείαν από τα υπόγεια του Περισσού.
Ακούμε και διαβάζουμε …διαρροές για …Γουδιά και κρεμάλες!
Ακούμε ακόμη και ανθρώπους της Εκκλησίας –υποτίθεται του λόγου Του Θεού και της αγάπης- να μιλάνε με άκρατη μισαλλοδοξία και φονταμενταλισμό. 
Ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε κάποιους να ισχυρίζονται χαιρέκακα και βλακωδώς…. «ε ρε τι έχει να γίνει και πόσες μανούλες θα κλάψουνε»…

Μέσα στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που ζούμε, ο φανατισμός και το μίσος εναντίον αλλήλων, είναι άκρως επικίνδυνα φαινόμενα.
Νομίζουμε ότι δεν μπορούμε και πάνω απ’ όλα δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους ακραίους λαοπλάνους (πολιτικούς και διαμορφωτές της κοινής γνώμης) να συνεχίζουν τον διχασμό της κοινωνίας.
Άλλο πράγμα οι διαπιστώσεις των αιτίων και των αίτιων κι άλλο η διασπορά μίσους στην κοινωνία. Ανεξαρτήτως τι πιστεύει ο καθένας μας για το Μνημόνιο ή για τις τακτικές των πολιτικών και των κομμάτων ή για το ευρώ, δεν μπορούμε να επιτρέψουμε σε κάποιους να μας ξαναγυρίσουν στα χρόνια του θλιβερού εμφυλίου.

Κι επειδή παράφρονες, πολιτικοί και κόμματα, υπάρχουν ουκ ολίγοι, ας κοιτάξουμε μέσα μας ο καθένας τις αντιστάσεις της λογικής και του πολιτικού του ρεαλισμού.
Διαφορετικά, τόσο ατομικά όσο και ως κοινωνία, κινδυνεύουμε να καταστούμε, ανά πάσα στιγμή, προσάναμμα του κάθε παράφρονα…