Την ώρα που το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε απόλυτη αποσύνθεση και οι οσμές του πτώματος γίνονται όλο και πιο ανυπόφορες, τη στιγμή που η κοινωνία βρίσκεται σε απόγνωση και σύγχυση, ο κατ’ επίφαση φιλελεύθερος χώρος που εκφράζεται τη Νέα Δημοκρατία, δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική τύχη.
Κύριος αίτιος αυτής της κατάστασης, ο πρόεδρος του κόμματος Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος με τη στάση του εδώ και δυο χρόνια, «δυναμίτισε» τόσο την ενότητα του χώρου, όσο και πάνω απ’ όλα την διάβρωση της κοινωνίας με τις συνειδητές αναλήθειες ότι…δήθεν υπάρχει κι άλλος δρόμος πλην των μεταρρυθμίσεων και των δομικών αλλαγών στα πάντα.
Αντί η Νέα Δημοκρατία και
ο Αντώνης Σαμαράς να πιέσουν τόσο την βολεμένη κοινωνία, όσο και το δογματικό – αγκυλωμένο ΠαΣοΚ για την εφαρμογή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στον οικονομικό ιστό του τόπου, αγκάλιασαν κάθε πικραμένο του δημοσίου, κάθε συντεχνία, κάθε πικραμένο κι έκαναν συνείδηση σε βουλευτές, στελέχη και οπαδούς τους τη στείρα άρνηση των πάντων, σε ένα ντελίριο κραυγών εναντίον του Μνημονίου.
Ο Αντώνης Σαμαράς, κατέλαβε τον προεδρικό θώκο με φόντο τον πατριωτισμό, ως οι άλλοι να είναι ανθέλληνες.
Πάει καλά, αφού οι άλλοι είχαν προκαλέσει τον κόσμο της παράταξης με τα έργα και τη στάση τους σε πολλά ζητήματα.
Όμως, με τις κατά καιρούς θέσεις του η Νέα Δημοκρατία απομακρύνθηκε από τον μεσαίο χώρο (εκείνον που δίνει πάντα την εξουσία) και για μεγάλο διάστημα φαινόταν να είναι έρμαιο των διαθέσεων ακραίων κύκλων της.
Είδαμε τη «φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατία να εναγκαλίζεται με τους διάφορους Μανώληδες, Κουτσούκηδες, Λυμπερόπουλους, τη στιγμή που οι θέσεις και οι πολιτικές τους ενέργειες ήταν εις βάρος του τόπου.
Την είδαμε να εκφράζει πολιτικές θέσεις παρόμοιες του Τσίπρα και της Παπαρήγα.
Την είδαμε να εκφράζει ακόμη και ευρωσκεπτικισμό, να έρχεται αντιμέτωπη με τα αδελφά της κόμματα στην Ευρώπη, να απειλείται ακόμη και με απομάκρυνση από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα.
Είδαμε να ασκούν πολιτική πρόσωπα που μέχρι την προεδροποίηση του Αντώνη Σαμαρά κινούνταν στο πολιτικό και γραφικό περιθώριο.
Είδαμε να απομονώνονται στελέχη της που διέθεταν μεστό πολιτικό λόγο, με απαίτηση διάφορων sites και στενών συνεργατών, που ζητούσαν την κεφαλή τους επί πίνακι, επειδή έκαναν το λάθος να έχουν άλλη προτίμηση στις εσωκομματικές διαδικασίες ή δεν προσχωρούσαν στην εξαλλοσύνη!
Είδαμε υψηλόβαθμους συνδικαλιστές να καθυβρίζουν βουλευτές, επειδή είχαν άλλη άποψη από την καταστροφική δική τους, χωρίς ουδείς να τους στείλει πάραυτα σπίτια τους.
Είδαμε φίλους του προέδρου να ασκούν πολιτική και να επιχειρούν να την επιβάλλουν περιφερόμενοι από τοπική σε τοπική ανά την Ελλάδα, χωρίς ποτέ κανένας να ρωτήσει με ποια ιδιότητα.
Είδαμε στελέχη της να εκφράζουν πολιτική στηριγμένη σε…κρεμάλες, Γουδιά και…αντάρτικα άσματα!
Είδαμε τον πρόεδρό της να εκφράζεται συνεχώς υπέρ μιας διαπραγμάτευσης για το Μνημόνιο, αν και ήξερε πως κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό.
Όλοι αυτοί τον πίστεψαν, έστω και χωρίς νου, κρίση και βαθύτερη ευθύνη.
Κι όταν αναγκαστικά, μπροστά στην κατάρρευση της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς προσχώρησε στη λογική και τον πολιτικό ρεαλισμό, όλα τινάχθηκαν στον αέρα!
Βουλευτές, στελέχη και οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας σήκωσαν τα δικά τους μπαϊράκια.
Μάλλον αναμενόμενο, αφού αλλιώς είχαν «γαλουχηθεί».
Είδαμε βουλευτή, τον Καμμένο, να εκφράζεται εναντίον του κόμματος, να διαγράφεται, αλλά… να παραμένει μέλος του.
Είδαμε τον εκ των κοινοβουλευτικών εκπρόσωπων του κόμματος, Κ. Μαρκόπουλο (ουδεμιάς άλλης πολιτικής περγαμηνής πλην της στήριξης Σαμαρά), να βρίσκεται…διαμαρτυρόμενος στο εντευκτήριο της Βουλής την ώρα που στην αίθουσα γίνονταν κρίσιμες ψηφοφορίες.
Είδαμε κι ίσως δούμε ακόμη πολλά.
Κατανοητό το «πνίξιμο» πολλών περιπτώσεων σαν κι εκείνες που αναφέρουμε, μιας και βρισκόμαστε μπροστά σε εκλογές κι όπως έλεγαν οι παλιοί ουδείς περισσεύει.
Όμως, με τις συγκεκριμένες πολιτικές το κόμμα παραμένει στάσιμο και –όπως δημοσκοπικά φαίνεται- μακριά από την αυτοδυναμία.
Το πιο ανησυχητικό δε είναι ότι από ένα καταρρέον ΠαΣοΚ, δεν εισπράττει τίποτα!
Ο μεσαίος χώρος είναι άστεγος, αφού πότε ο Φαήλος, πότε ο Μανώλης, πότε ο Μαρκόπουλος, πότε ο Σταμάτης, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, αδυνατούν να εμπνεύσουν την κοινωνία, αφού ο πολιτικός τους λόγος θυμίσει δεκαετία του εξήντα.
Κι αν σκεφτεί κάποιος και τη γύμνια σε στελέχη που να μπορούν να αναλάβουν κυβερνητικούς θώκους χωρίς να γελάει το παρδαλό κατσίκι, τα πράγματα γίνονται πιο άσχημα….
Τώρα, ο Αντώνης Σαμαράς είναι αναγκασμένος να θερίσει θύελλες εξ αιτίας των ανέμων που έσπειρε.
Να κάθεται να απολογείται στον κάθε Καμμένο, Μαρκόπουλο, Μελά, Βαγιωνά, Ζώη, Τζίμα και Σταμάτη...
Να απολογείται σε εκείνους που τον εγκαλούν επειδή άλλαξε δρόμο και μπήκε σε αυτόν της υπευθυνότητας.
Να ακούει κάποιον Μανώλη, τ. βουλευτή- συνδικαλιστή, που ως 151ος βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ροκάνιζε καθημερινά τον Καραμανλή, να του λέει διάφορες αηδίες και να εκτοξεύει απειλές.
Να ακούει κάποιον Μαρκόπουλο να του λέει «πήρες την ατζέντα του αρχηγού του 8%»!
Να ακούει και να βλέπει το μέλος (ακόμη) του κόμματός του Παν. Καμμένο, ως άλλο Τατούλη, να ξεσηκώνει τις τοπικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας και να μη τολμά να τον διαγράψει.
Να αναγκάζεται να τονίζει στην κοινοβουλευτική του ομάδα ότι «το ωσαννά από το σταύρωσον απέχει τέσσερις ημέρες».
Να ρωτά τους βουλευτές του με αγωνία: «Ωραία πείτε τι θέλετε. Να έχουμε δελτίο στα τρόφιμα και στα καύσιμα; Να μην έχουμε φάρμακα;».
Αυτό δεν το ήξερε δυο χρόνια πριν;
Είπαμε όμως.
Οι άνεμοι που σπέρνονται φέρνουν θύελλες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου