Τέσσερις λόγοι που «αντέχει» ο ΣΥΡΙΖΑ

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ο ΣυΡιζΑ στις δημοσκοπήσεις φαίνεται πως κρατά τις δυνάμεις του σταθερά γύρω στο 17%. Αυτό το ποσοστό, για το κόμμα που προΐσταται της παρούσας κυβέρνησης, μπορούμε να πούμε χωρίς περιστροφές ότι είναι τεράστιο.

Ψέματα, διορισμοί, διαπλοκή, ασχετοσύνη, ιδεοληψία, ψέματα (γιατί μια φορά δεν είναι αρκετή), αδράνεια, ολοκληρωτισμός, διαφθορά, αλαζονεία... 
Μέσα σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για τη χώρα.

Αναλύουμε σχετικώς, εδώ και περίπου ένα χρόνο.

Πώς κρατά λοιπόν τόσο υψηλά τα ποσοστά του ο ΣυΡιζΑ;

Τέσσερις είναι
οι λόγοι:

1. Ο Αλέξης Τσίπρας

Ως πρωθυπουργός, μπορεί να χαρακτηριστεί από ανεπαρκής έως επικίνδυνος.

Δεν παύει όμως να είναι το «δικό μας παιδί». Δεν είναι απλά «παιδί του λαού».

Είναι ο λαός ο ίδιος. Εδώ, ούτε ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί.

Θυμάστε την κυρία στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου που είπε, «Αρρώστησε από τους ξένους το παιδί. Έβγαλε έρπη...»;

Ο Τσίπρας είναι ακριβώς αυτό και κανένας πολιτικός του αντίπαλος δεν έχει την πολυτέλεια να το αγνοήσει.

Είναι ίδιος με τα παιδιά μας και, επειδή έγινε πρωθυπουργός, μας επιτρέπει να κάνουμε όνειρα για εκείνα: «Έξυπνο παιδί, αλλά δεν διαβάζει».

Για αυτό τον αγαπάμε κι ας κάνει λάθη.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν σπούδασε στο εξωτερικό, όπως όλοι εκείνοι οι ελιτιστές που μας κυβερνούσαν μέχρι χθες. Είναι γνήσιο τέκνο του ελληνικού πανεπιστημίου (όπου η ζωή φιλοσοφείται μεταξύ καταλήψεων, κομματικών νεολαίων και συνθημάτων τύπου «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»), ένας άνθρωπος βγαλμένος κατευθείαν από το ελληνικό καφενείο, όπου μετά το τρίτο τσιπουράκι λέγονται οι μεγαλύτερες «αλήθειες».

Ο δικός μας άνθρωπος.

Τώρα βέβαια, δεν δούλεψε ποτέ στη ζωή του, αλλά, μήπως και τα παιδιά μας σκοτώνονται στη δουλειά; Κι αν κάποια σκοτώνονται, αυτό επιθυμούμε;

Νέος, ωραίος, εντός συνόρων άνετος, γοητευτικός, «καταφερτζής» και ας λένε ό,τι θέλουν οι ξένοι.

Είναι ο γαμπρός που θα ήθελε κάθε Ελληνίδα πεθερά.

2. Το παραμύθι του νεοφιλελευθερισμού

Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς αποδεικνύεται περίτρανα, όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λέει ότι πρέπει να πολεμήσουμε τον «Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού». Να θυμίσουμε λίγο πού κατοικοεδρεύει ο Πρόεδρος...

Στη 138^η πιο ελεύθερη οικονομία του κόσμου.

Πιο κάτω και από το (κομμουνιστικό) Βιετνάμ στη σχετική λίστα.

Το να δείχνει λοιπόν η Ελλάδα τον νεοφιλελευθερισμό για να μη λάβει μέτρα μείωσης του κράτους, είναι ίδιο με το να δείχνει ο άρρωστος έναν τοξικομανή για να μην πάρει αντιβίωση.

Παρά ταύτα, η υποκρισία καλά κρατεί: Ο νεοφιλελευθερισμός, η κακιά αυτή λέξη, χρησιμοποιείται για να χαρακτηρίσει, όχι μόνο μέτρα- σταγονίδια φιλελευθερισμού, όπως το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, αλλά και την αύξηση φόρων και εισφορών! Απίστευτο δεν είναι;

Σε ό,τι αφορά δε τις ιδιωτικοποιήσεις, η υποκρισία δίνει τη θέση της στη νεύρωση:

Αφού είναι απάνθρωπο να ιδιωτικοποιηθεί ο αέρας που αναπνέουμε, δεν πρέπει να ιδιωτικοποιηθεί τίποτα άλλο, γιατί ανοίγει τον δρόμο στην απανθρωπιά...

Οπότε, μάλλον δεν πρέπει να αποκρατικοποιηθεί τίποτα, γιατί ξεκάθαρα ανοίγει τον δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις...

Άρα, δεν πρέπει να μειωθεί από πουθενά το κράτος γιατί... κ.ο.κ...

Άρα, ξεχάστε αυτά τα «είμαι αφεντικό του εαυτού μου» (όπως είπε βουλευτής ΣυΡιζΑ), γιατί προφανώς και είναι νεοφιλελευθερισμός.

Αυτή η επικράτηση της ιδεολογίας σε βάρος της πραγματικότητας καλύπτει ηθικά μία κοινωνία που δεν επιθυμεί να αλλάξει.

Πού και πού το παραξηλώνει βέβαια η ιδεολογία, αλλά αφού εμάς μας εξυπηρετεί θαυμάσια, ΣυΡιζΑ και πάλι ΣυΡιζΑ.

3. Η εξίσωση της απώλειας κεκτημένων με τη γενικευμένη χρεοκοπία

Κυκλοφορεί στα social media το εξής ευφυολόγημα: «Πρέπει να πεινάσουμε, για να μη χρεοκοπήσουμε, γιατί αν χρεοκοπήσουμε, θα πεινάσουμε».

Χαριτωμένο, μόνο που είναι ανακριβές. Μεταξύ «πείνας» και πείνας, υπάρχει διαφορά.

Στη πρώτη περίπτωση, συνεχίζουμε να λειτουργούμε σαν κράτος και οικονομία, οπότε υπάρχει βάσιμη ελπίδα για ανάκαμψη μέσα από κοινωνική ειρήνη.

Στη δεύτερη... Βενεζουέλα.

Το σίγουρο είναι πως, εδώ που έχει φτάσει η χώρα, ένα από τα δύο θα συμβεί.

Επειδή ο ΣυΡιζΑ (κάνει πως) δεν το καταλαβαίνει αυτό, αναμενόμενα, τον ακολουθούν όσοι δεν θέλουν να χάσουν τα ακριβά προνόμιά τους, διεκδικώντας θέσεις αξιωματικών στον κομματικό του στρατό και αναπαράγοντας τον λαϊκισμό που θέλει τον πόνο να ισούται με τον θάνατο.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που είναι πραγματικά αδύναμοι και φοβούνται για σημαντικά κεκτημένα- της δουλειάς τους συμπεριλαμβανομένης.

Οι αδύναμοι όμως, είναι η ισχνή μειοψηφία όταν μιλάμε για κεκτημένα και είναι περίπου ίδιοι παντού. Δεν ορίζουν τον τρόπο που ψηφίζει ένας λαός, δεν εκφράζουν τη νοοτροπία του, παρά μόνο την ανάγκη για επιβίωση.

Η κύρια δεξαμενή ψηφοφόρων τού ΣυΡιζΑ βρίσκεται αλλού.

Εκεί, ανάμεσα στους αδυνάμους και τους «αξιωματικούς».

Εν προκειμένω, στην ελληνική κοινωνία έχει επικρατήσει το μοντέλο που θέλει το παιδί να μένει σπίτι μέχρι τα 40 του, οπότε το τί χώρα θα του κληροδοτήσουμε είναι το έλασσον. Σημασία έχει να τα πηγαίνει καλά ο μπαμπάς. Ακόμα και το επίδομα «έγκαιρης προσέλευσης στην εργασία» που λαμβάνει, είναι πιο σημαντικό από το να βρει δουλειά το «παιδί».

Οπότε, ο μπαμπάς, εκτός από τον αντίστοιχο συνδικαλιστή, ψηφίζει ΣυΡιζΑ, που «δίνει τη μάχη».

Και ας χάσει. Όσο περισσότερο αργεί η αλλαγή, τόσα περισσότερα επιδόματα.

4. Το ΠαΣοΚ είναι εδώ...

Έχουμε αναλύσει παλιότερα, γιατί ακόμα όλη η Ελλάδα είναι ΠαΣοΚ και γιατί ο ΣυΡιζΑ είναι το νέο παλαιό ΠαΣοΚ (http://grpost.blogspot.gr/2015/11/blog-post_23.html).

Αν ένα μεγάλο μέρος του 36% που πήρε τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣύΡιζΑ, αποτελείται από ανθρώπους που πίστεψαν στις υποσχέσεις του, η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του «σκληρού» 17% είναι εκείνοι που επιβραβεύουν τον άνθρωπο που ξέρει να υπόσχεται, συν τους όποιους διορισμούς/ παροχές.

Σαν να λέμε, «παπανδρεϊκοί» μέχρι το κόκκαλο.

Είναι το κομμάτι της κοινωνίας που γνώρισε την πολιτική μέσα από την παροχολογία και, αφού δεν άλλαξε τα εφτά χρόνια της κρίσης, δεν θα αλλάξει ποτέ.

Θα φύγει από τον ΣυΡιζΑ, μόνο όταν αποφασίσει πως δεν έχει κάτι άλλο να περιμένει από τον Α. Τσίπρα.

Και, παρεμπιπτόντως, μέχρι να συμβεί αυτό το τελευταίο, η Κεντροαριστερά- που τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να αρθρώσει εναλλακτικό πολιτικό λόγο- θα συνεχίσει να υποφέρει.

 Ό,τι κι αν έχει να προτείνει.