ΣΥΡΙΖΑ και αντιεξουσιαστές: Μια τρυφερή σχέση!

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει ο Μιχάλης Δεμερτζής

Όπως έχουμε ξαναγράψει πρόσφατα, η κυβέρνηση Συριζανέλ έχει ανεβάσει σε νέα, υψηλότερα επίπεδα τις παθογένειές μας.

Σαν έτοιμη από καιρό, ήρθε να αποτελειώσει ό,τι έμεινε όρθιο από τον επάρατο δικομματισμό.

Απεριόριστοι διορισμοί μετακλητών οι προηγούμενοι;

Απεριόριστοι διορισμοί μετακλητών άνευ πτυχίου εμείς.

Φωτογραφικές προκηρύξεις ΑΣΕΠ οι προηγούμενοι;

Κατάργηση ΑΣΕΠ εμείς.

Υπονόμευση των θεσμών οι προηγούμενοι;

Κατάργηση των θεσμών εμείς.

Και, ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της παρακμής... Ανοχή στην

ανομία οι προηγούμενοι;

Υποστήριξη στην ανομία εμείς.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την πρόσκληση για καφέ του αναπληρωτή Υπουργού Προστασίας του Πολίτη στις «αυτοδιαχειριζόμενες συλλογικότητες»;

Ή τη «συμφωνία κυριών» μεταξύ των τελευταίων και του κράτους, κατά τον εκπρόσωπο του συντονιστικού οργάνου για τη προσφυγική κρίση κ. Κυρίτση;

Τελευταίο δείγμα αυτής της «συμφωνίας», η κατάληψη εγκαταλελειμμένου τμήματος του πρώην Γενικού Νοσοκομείου Πατησίων από Ισπανούς «αλληλέγγυους» (η «διεθνοποίηση» των «συλλογικοτήτων» προφανώς εντάσσεται στα πλαίσια της αναβάθμισης τους από τον ΣυΡιζΑ), ώστε να μετατραπεί σε άτυπο κέντρο φιλοξενίας Σύρων προσφύγων. Ακολούθησαν βεβαίως και τα συνήθη προβλήματα: Σοβαρές παραλείψεις σε θέματα υγιεινής, διαμαρτυρίες από κατοίκους, μηνύσεις, και άλλα γνωστά.

Τώρα, όσο για το ξύλο στον διοικητή της Τροχαίας, μάλλον είναι αυτό που λέμε «διασταλτική ερμηνεία» της συμφωνίας. Συμβαίνουν αυτά.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η κυβέρνηση παρακολουθεί από απόσταση καταλήψεις όπως την προηγούμενη, σκεπτόμενη μάλλον, όχι την αποκατάσταση της τάξης, αλλά το πώς μπορεί να αποκομίσει πολιτικά οφέλη από την κατάσταση.

Όταν μόλις λίγο καιρό νωρίτερα, ο κ. Κυρίτσης μιλά για κανονικοποίηση των καταλήψεων, δεν μπορεί παρά να διεκδικεί τη θεσμική έκφραση όλων αυτών των «συλλογικοτήτων» και γενικότερα του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Το πρόβλημα είναι πως ο εν λόγω χώρος τοποθετεί εαυτόν εκτός του τρέχοντος θεσμικού πλαισίου, οπότε το μόνο που κάνει ο ΣυΡιζΑ μέσω των συνιστωσών του, είναι να ενθαρρύνει την παρανομία με αντάλλαγμα μερικές ψήφους.

Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι πως αν ρωτήσεις ένα στέλεχος του κόμματος, μπορεί και να επιμείνει ότι κάνει κάτι πολύ περισσότερο από απλή ψηφοθηρία. Ότι ο στόχος είναι «υψηλότερος», οπότε και η παρανομία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα «αγιασμένο» μέσο.

Ωστόσο, αν και η αποδοχή της βίας ως μέσο επίτευξης της ιδανικής κοινωνίας (και όχι ως μέσο απελευθέρωσης από την καταπίεση) είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ευρύτερης αριστερής ιδεολογίας, στον πραγματικό κόσμο δεν είναι παρά μία μηδενιστική μπούρδα.

Ο υποθετικός παράδεισος λίγων- ή έστω μερικών- έπεται μιας εντελώς πραγματικής κόλασης όλων, την οποία έχει αποδείξει η ιστορία και δεν αρνείται καν η θεωρία καθαυτή.

Στη χώρα λοιπόν που όποιος μας πουλήσει λίγο από παράδεισο, τον κάνουμε πρωθυπουργό, συμβαίνει το εξής επί του παρόντος:

Οι αντισυστημικές «συλλογικότητες» πιέζουν και θα συνεχίσουν να πιέζουν τη κυβέρνηση να αποδείξει πόσο αριστερή είναι.

Όσο η τελευταία τούς αφήνει ελεύθερο το πεδίο- προφανώς επειδή ντρέπεται που κυβερνά- αυτές θα κλιμακώνουν τις ενέργειές τους, ώσπου η εξουσία να αναγκαστεί να απαντήσει (ή να αφήσει τη κοινωνία στο έλεός τους, οπότε «Ζήτω η επανάσταση!»).

Μέχρι εκείνο το σημείο, ο ΣυΡιζΑ θα προσπαθεί να ηρεμήσει τα «παιδιά», κυρίως μέσω των οργάνων του, δηλαδή της Αυγής, με στοργικές παραινέσεις ή με αναλύσεις τύπου Ριζοσπάστη, ήτοι με μία ουδετερότητα που σπάει κόκκαλα: «Τέτοιες ενέργειες ενεργοποιούν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας», έγραφε πριν λίγο καιρό.

Θα μπορούσε να γράφει, «εντάξει, και εμείς θέλουμε να καταλύσουμε το πολίτευμα, αλλά δεν θα το πετύχουμε ορμώντας σε εκκλησίες,ετσι...;». Το νόημα δεν θα άλλαζε.

Όλο αυτός ο «διάλογος» ανάμεσα στη βάση και το κόμμα θα αφορούσε μόνο την αριστερά, αν το κόμμα δεν ήταν ταυτόχρονα και κυβέρνηση. Δηλαδή, εάν δεν υπήρχε και μία ολόκληρη κοινωνία στη μέση.

Έως ότου λοιπόν αποφασίσουν εάν οι σύντροφοι στη βουλή είναι μαζί τους ή εναντίον τους, τα «παιδιά» θα συνεχίσουν να δοκιμάζουν τις αντοχές μας.