ΕΥΑερα: «Ο άντρας μου είναι κερατάς κι εγώ καλή γυναίκα...»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Λίγα πράγματα μπορώ να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι καταλαβαίνω καλά στη ζωή τούτου του τόπου κι αυτά τα λίγα δεν τα χρωστώ στις ειδικές γνώσεις που διαθέτω, αλλά στην τριβή μαζί τους, που με έμαθε να ξέρω τι θέλω, τι περιμένω απ’ αυτά και τι είναι αυτό που δεν μου αρέσει, δεν μου κάνει σε δαύτα. 

Ένα απ’ αυτά είναι η Παιδεία, όρος κυριολεκτικά κατατρεγμένος, ξεσκισμένος, κουρελιασμένος, αφού όλοι όσοι κατά καιρούς τον εξουσίασαν, θέλησαν να αφήσουν πάνω του την «πύρινη» σφραγίδα τους. Το μόνο που κατάφεραν είναι η ιστορία να τους θυμάται σαν αυτούς που τη γέμισαν πληγές…

Δεν θα σταθώ στα όσα

ακούστηκαν στη συζήτηση για την Παιδεία στη Βουλή, γιατί πιστεύω πως όλες αυτές οι συζητήσεις είναι απόλυτο χάσιμο χρόνου. Δεν σου κρύβω, είχε χάζι στην αρχή να παρακολουθώ το πώς βλέπει τα πράγματα μια κυβέρνηση που δεν είχε ξαναπεράσει από δω, αλλά τώρα πια αυτό το «μια απ’ τα ίδια» που τη συντροφεύει με έχει ξεπεράσει, διότι υπάρχει πάντα μία ατάκα που, στο τέλος, θα μας βγάζει τρελούς για ό,τι ακούμε.

Είναι απορίας άξιον πώς τριακόσιοι άνθρωποι, που δεν είναι καν «οι τριακόσιοι του Λεωνίδα» για να το αξίζουν έστω, καταφέρνουν να κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα τους έντεκα εκατομμύρια ανθρώπους, τόσο επαίσχυντα και να τους περνάει κιόλας. Είναι κοινωνιολογικό το φαινόμενο και θα εξεταστεί φαντάζομαι απ’ τους ιστορικούς του μέλλοντος, μόνο να θυμηθούν να ζητήσουν τη συμβολή και των εγκληματολόγων προς τούτο…

Υπάρχουν όμως και απορίες των οποίων τις απαντήσεις θα τις ήθελα νωρίτερα...

Πώς γίνεται, για παράδειγμα, να αναλαμβάνει υπουργός Παιδείας κάποιος που δεν έχει καν πτυχίο, ισχυριζόμενος ότι αυτό ήταν «επιλογή του»; Φυσικά, είχε δικαίωμα να επιλέξει να μην λάβει πτυχίο, αν κι έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τον Ρήγα Φεραίο, που στο άρθρο 22, στα «Δίκαια του Ανθρώπου» λέει πως «Όλοι, χωρίς εξαίρεση, έχουν χρέος να ξέρουν γράμματα», αλλά ποιος νοιάζεται γι’ αυτά τώρα!

Συνέπεια αυτής της καλώς καμωμένης επιλογής του υπουργού όμως, είναι να μην δικαιούται να αποφασίζει για το πώς θα πάρουν πτυχίο εκείνοι που επιλέγουν διαφορετικά απ’ αυτόν! Οπότε, γιατί δεν υφίσταται τις συνέπειες της επιλογής του; 

Μία κυβέρνηση που ζητάει στα πίσω πίσω από μένα –κι ορθώς το ζητάει- να έχω πτυχίο ως «τυπικό προσόν» για να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω μία δουλειά που την κάνω ήδη 25 και βάλε χρόνια και που, στην τελική, δεν επηρεάζει και τόσο τη ζωή του κοσμάκη, δεν θα έπρεπε να κάνει το ίδιο απ’ αυτούς που διορίζει υπουργούς της και μάλιστα, σε τόσο καίρια πόστα; Ένα «τυπικό προσόν» που θα υποδεικνύει ότι έχουν τη βασική κατάρτιση για να σκέφτονται και να αποφασίζουν για τις τύχες των άλλων;

Η δική μου εμπειρία έχει δείξει ότι δεν είναι –πάντα- το χαρτί που σε κάνει πετυχημένο σε μία δουλειά, αλλά αν το ζητάς από μένα ως προαπαιτούμενο, αγαπητή κυβέρνηση, δικαιούμαι κι εγώ να το απαιτώ από σένα, που στο κάτω-κάτω δεν διαθέτεις και τα δικά μου 25 χρόνια προϋπηρεσίας για να αποδείξεις ότι μπορείς και να το κάνεις χωρίς αυτό…

Αντιλαμβάνεσαι εύκολα την αδυναμία των επιχειρημάτων έτσι; Η όλη κουβέντα γίνεται για να γίνεται και είναι πολύ μακριά απ’ την ουσία των πραγμάτων…

Στ' αλήθεια νιώθω ότι δεν με αφορούν ούτε οι αφορισμοί της δημόσιας Παιδείας, ούτε η εξύψωση της ιδιωτικής. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά και για τα δύο και υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν καλώς και κακώς τη δουλειά τους και στα δύο.

Το ζητούμενο είναι πάντα η δυνατότητα ελεύθερης επιλογής του πολίτη. 

Αν του επιτρεπόταν να επιλέγει αυτό πού θέλει να σπουδάσει, σίγουρα θα είχαμε καλύτερη και δημόσια και ιδιωτική Παιδεία. Δεν απαγορεύεται η ιδιωτική Παιδεία –ακόμα- ούτε οι προσλήψεις για τους αποφοίτους της, που σε μερικές περιπτώσεις προτιμούνται απ’ τους άλλους.

Η υφιστάμενη νομοθεσία όμως, καθιστά απαγορευτική την επιλογή του πολίτη και, με δεδομένες τις τρικλοποδιές ή τα μπλεξίματα στις αντιστοιχίες/αναγνωρίσεις των πτυχίων, το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Ολόκληροι παραγωγικοί κλάδοι μένουν τελικώς χωρίς αντίστοιχα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τα παιδιά εκείνων που μπορούν, φεύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν αυτό που θέλουν και μάντεψε· εκεί θα μείνουν να προσφέρουν αργότερα το αποτέλεσμα αυτής της γνώσης κι όσο για τα παιδιά εκείνων που δεν μπορούν, απλούστατα, θα περιοριστούν σε δεύτερες ή τρίτες επιλογές, χωρίς ποτέ να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν, άρα πόσο καλοί επαγγελματίες νομίζεις ότι θα γίνουν; Άσε που και «σοσιαλιστικά» να το δεις, πώς θα καταφέρουν να πάψουν οι διακρίσεις μεταξύ των πολιτών μιας κοινωνίας, όταν δεν τους δίδεται η ευκαιρία;

Ένας φαύλος κύκλος, που δεν λέει ποτέ να σταματήσει να κινείται…

Ήμουν πάντα της άποψης πως το παράδειγμα είναι πιο αποτελεσματικό από το δίδαγμα κι ομολογώ πως, με τη συναίσθηση του πόσο «ασήμαντη» είμαι μπροστά σε ένα ατελείωτο σύμπαν πλημμυρισμένο από θαυμαστά πράγματα, φροντίζω να το κάνω, ως μικρή συμβολή στη ζωή του δικού μου του παιδιού.

Αν εγώ η «μικρή» και «ταπεινή» και, μακριά από κάθε επιρροή, αντιλαμβάνομαι αυτή τη σημαντική αλήθεια, πώς γίνεται αυτοί που με κυβερνούν να μην τη χρησιμοποιούν ως μέθοδο για να με κυβερνήσουν καλύτερα; Αν ήσαν αρκετά έξυπνοι, θα μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν ακόμα και εις βάρος μου, αλλά μοιάζει πως ούτε αυτό δεν μπορούν να κάνουν καλά!

Είναι πρόβλημα που οι πολιτικοί, στην προσπάθειά τους να μας πείσουν ότι οι μπούρδες που μας λένε είναι μικρότερες απ’ όσο δείχνουν, επικαλούνται το δικαίωμα της «επιλογής».

Αίφνης, ο πρωθυπουργός μας είπε χθες πως, το ότι είναι εναντίον της ιδιωτικής εκπαίδευσης, δεν μπορεί να του στερεί το δικαίωμα να επιλέξει να πηγαίνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο! Εξωφρενική καθ’ όλα η δήλωση, η οποία σηκώνει άπειρες ερμηνείες, οι οποίες συγκλίνουν στο εξής: «Είπα, ξείπα, την παρόλα μου τη χέζω!».

Με τούτα και με κείνα, το ζήτημα του «παραδείγματος» στον πολιτικό βίο, πετιέται στα σκουπίδια ως «μη αναγκαίο»· το πρόβλημα είναι ότι εμείς επιτρέπουμε ακόμα σε όλους αυτούς –και δεν εξαιρώ κανέναν- να μας αποδεικνύουν πόσο αναξιόπιστοι είναι και μάλιστα, ατιμώρητοι!

Το πρόβλημά μας όμως είναι άλλο κι είναι απείρως πιο σοβαρό: 

Ακόμα και στην αναξιοπιστία, η πολιτική μας «ευπρέπεια» γνωρίζει διακρίσεις.

Αν, για παράδειγμα, ένας πολιτικός εμφανιζόταν ως καλός οικογενειάρχης και αποδεικνυόταν πως αυτό ήταν όλο μούφα, αφού ο πολιτικός είχε διαφορετικές σεξουαλικές προτιμήσεις, η κοινωνία θα τον τιμωρούσε μαυρίζοντάς τον στις επόμενες εκλογές.

Στην περίπτωση που δηλώνει ότι διαφωνεί με την ιδιωτική εκπαίδευση, αλλά παρ’ όλα αυτά πηγαίνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, η κοινωνία απλώς σχολιάζει ως εξωφρενική τη δήλωσή του και πάει παρακάτω τη μίζερη ζωή της!

Ωστόσο, η ουσία είναι πως και τα δύο παραδείγματα, καταλήγουν ακριβώς στο ίδιο πράγμα:

Μας λένε κάτι άλλο απ’ αυτό που στ’ αλήθεια κάνουν!

Αυτό συνιστά αναξιοπιστία και η αναξιοπιστία είναι πρόβλημα για κάποιον που ασχολείται με την πολιτική! 

(Εδώ που τα λέμε, η αναξιοπιστία είναι πρόβλημα για κάποιον που ασχολείται με οτιδήποτε…)

Γιατί λοιπόν η «τιμωρία» που τους επιφυλάσσουμε να είναι διαφορετική;

Διότι η κοινωνική μας «ευαισθησία» είναι «ευέλικτη» και αντίστοιχη κάνει και την ανοχή μας. Πού καταλήγουμε;

Αναξιόπιστοι αυτοί, υποκριτές εμείς· λαμβάνουμε ό,τι μας αξίζει κάθε φορά…

Αν ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα, φίλε μου, τότε στην περίπτωσή μας έχει παταγωδώς αποτύχει και δεν θα αλλάξει τίποτα, μακάρι και να συζητιέται κάθε μέρα στη Βουλή...

ΑΡΖΕΝΤΙΝΑ – ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ

https://www.youtube.com/watch?v=QvhurXl-9Og