Οι δικαιολογίες για τις κυβερνητικές ήττες κι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Είναι παρατηρημένο πως, όταν ο Α. Τσίπρας αισθάνεται άβολα για τα «μη Aριστερά» μέτρα της κυβέρνησής του, επικαλείται τη σκληρή μάχη που έδωσε με τους δανειστές και καταλήγει, ως υποτίθεται ειλικρινής και περήφανος ηγέτης, ότι «παραδεχόμαστε την ήττα μας».

Ο συγκεκριμένος ελιγμός, που εμμέσως ρίχνει τις ευθύνες στο λαό («μας ψήφισαν για να διαπραγματευτούμε»), ενίοτε χρησιμοποιείται και από κυβερνητικά στελέχη, όταν «στριμώχνονται» από τους δημοσιογράφους.

Ξεκινούν με ψέματα, μετά, μισή αλήθεια, μετά, το εναλλακτικό αριστερό λεξιλόγιο (αγαπημένο παράδειγμα η «αναπλαισίωση» αντί της «μείωσης» των συντάξεων) και, εφόσον ο αντίλογος επιμένει να

επανέρχεται, οχυρώνονται πίσω από ένα «Τί να κάνουμε; Ηττηθήκαμε».

Ωστόσο, τώρα τελευταία, η «ήττα» χρησιμοποιείται πολύ τακτικότερα από πριν, σχεδόν σε καθημερινή βάση, από όλα τα στελέχη και τους βουλευτές του ΣυΡιζΑ.

Ειδικότερα, όταν αντί η συζήτηση να καταλήγει στην ήττα, ξεκινάει από αυτήν, είναι σίγουρο ότι κάτι έχει αλλάξει. Ο Ε. Τσακαλώτος μάλιστα, τη περασμένη Δευτέρα, την επικαλέστηκε στην αρχή της ομιλίας του στη Βουλή.

Είναι ξεκάθαρο πως έχει δοθεί σχετική γραμμή από την ηγεσία και, προφανώς, πρόκειται για μία στρατηγική που στο εξής θα αποτελεί κεντρικό πυλώνα του κυβερνητικού δημόσιου λόγου, δεδομένου ότι αναμένονται πολλές ήττες ακόμα και ο ΣυΡιζΑ σπεύδει να προλάβει τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η «ήττα» λοιπόν ως επιχείρημα, θα είναι η ιδεολογική κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που πρακτικά θα λέει στο κοινό, «Εμείς είμαστε σοσιαλιστές, αυτό δεν αλλάζει. Απλά, για την ώρα, χάνουμε».

Εν προκειμένω, στην επόμενη αξιολόγηση η ήττα είναι δεδομένη, οπότε η δικαιολογία είναι ήδη έτοιμη. Η Αριστερά, φυσικά, αδιαφορεί για το αν η εν λόγω προσέγγιση τρέφει τα χαμηλότερα ένστικτα του λαού, ο οποίος το τελευταίο που χρειάζεται είναι να αισθάνεται ταπεινωμένος. Άλλωστε, έχουμε ήδη πει (και τεκμηριώσει) πως, η συγκεκριμένη, είναι μία κυνική κυβέρνηση.

Υπάρχει και κάτι άλλο όμως πίσω από αυτές τις όλο και συχνότερες υπενθυμίσεις περί ήττας: Η προσπάθεια συσπείρωσης του Aριστερού κοινού.

Πρόκειται για την άλλη πλευρά του «εμείς είμαστε σοσιαλιστές».

Η εμφυλιοπολεμική!

Ο ΣυΡιζΑ, ως κυβέρνηση, έχει εκδηλώσει πολλές φορές και ποικιλοτρόπως το ψυχολογικό σύμπλεγμα που θέλει την Αριστερά να βρίσκεται σε πόλεμο με τον υπόλοιπο πλανήτη.

Η σταθερή επίκληση της ήττας είναι μία απόπειρα παραπομπής του Aριστερού κομματιού της κοινωνίας στα χρόνια του εμφυλίου και υπενθύμισης ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε.

Αν τελειώσει, η Αριστερά όπως την γνωρίζουμε, παύει να υπάρχει.

Κι εδώ είναι που, ως χώρα, πραγματικά ατυχήσαμε.

Χρειαζόμαστε την κανονικότητα, επιτακτικά, και ο ΣυΡιζΑ δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να δημιουργεί προβλήματα από το μηδέν, μαζί με εχθρούς από το πουθενά.

Του αρκεί να έχει κάτι να αντιπαλεύει και συγχρόνως να δένει τη μάχη με αριστερές θεωρίες, πολλές φορές μάλιστα εντελώς άχαρα (βλ. τα περί νεοφιλελευθερισμού).

Και η ειρωνεία είναι ότι, παράλληλα, το κυβερνών κόμμα ανοίγει μέτωπο με την ελληνική εκκλησία για να μην είναι οι μαθητές μας όμηροι του θρησκευτικού δογματισμού...

Την ίδια στιγμή που κρατά μία ολόκληρη χώρα όμηρο του Aριστερού δογματισμού.

Γιατί, η αλήθεια είναι ότι όλη η φασαρία, για το συγκεκριμένο δογματισμό γίνεται.

Χωρίς τη φασαρία, χωρίς τον πόλεμο και τις μάχες, η πραγματικότητα μπορεί να καταπιεί τις σοσιαλιστικές θεωρίες και αυτό, η Aριστερή εκκλησία, όσο περνάει από το χέρι της, δεν πρόκειται να το επιτρέψει.