Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 88)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost, 

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Τα όμορφα τηλεοπτικά κανάλια, όμορφα καίγονται

-Α!!! Η Φλωρεντία είπε και ελάλησε: 

«Τέσσερα τα κανάλια που πρέπει να εκπέμπουν στην Ελλάδα». 

Πώς να το κάνουμε; είμαστε μικρή χώρα και δεν σηκώνει το έθνος και η διαφήμιση παραπάνω από τέσσερα κανάλια. 

Και άπαξ και το είπε η Φλωρεντία, πάει τελείωσε, τι δηλαδή να πάμε κόντρα στη Ευρώπη, είσαι με τα  σωστά σου κυρά Ευθαλία;
Τάδε εφη κυρ Μήτσος, ο γνωστός μανάβης της γειτονιάς μας, με τις μουστάκες και την βροντερή φωνή, όταν πέρασα ν’ αγοράσω δυο κιλά ντομάτες για να φτιάξω εκείνα τα

έρμα, τα γεμιστά, που είχα υποσχεθεί δέκα μέρες στα παιδιά, και όλο βαριόμουν και το ανέβαλα.
-Ναι, και το Παρίσι και το Βερολίνο τους λέει: « Έχετε μεγάλο δημόσιο τομέα, και κόψτε τις σπατάλες, και εκσυγχρονιστείτε» αλλά δεν τους βλέπω να δίνουν και καμία σημασία, αυτή δηλαδίς δεν είναι Ευρώπη; απάντησε θυμωμένη η μαντάμ Ευθαλί –επίσης- της γειτονιάς μας.
-Α!!! κυρά Ευθαλία μου,  μ' όλη την αγάπη και την εκτίμηση που σου έχω- ένα τρακόσα τα φασολάκια τ' αφήνω έτσι, πεντατρύφερα για εσένα τα έφερα- το βλέπεις όλο λάθος το πράμα, συγκρίνεται τώρα η Φλωρεντία με το Βερολίνο;

Τι λέει και το κορίτσι; ρωτά ο κυρ Μήτσος και εμένα, έτσι στα ξαφνικά.
-Εντάξει, άλλο πράμα η Φλωρεντία και άλλο η Μασσαλία, μουρμούρισα γιατί ήξερα που καταλήγουν αυτού του είδους οι κουβέντες.
-Τι εννοείς; Με αγριοκοίταξαν και οι δυο αντάμα.
-Η κάθε πόλη έχει την χάρη της, εμένα για παράδειγμα μ’ αρέσει το Άμστερνταμ, τους απάντησα, αρκούντως χαμογελαστή.
Κούνησαν και οι δυο τα κεφάλια τους…
-Για αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε… είπαν χαμηλόφωνα και οι δύο και με στραβοκοιτάξανε…

Είπαν, ένας θείος νοσταλγός του συμμοριτοπόλεμου, και μια θεία που έχει γεμίσει το σπίτι της με φωτογραφίες της ξεθωριασμένης τέως βασιλικής οικογένειας να παίρνει όμορφα και συμμαζεμένα και με απόλυτη χάρη το τέιον της σε κάποιον κήπο- του Εθνικού τώρα του Τατοΐου ούτε που ξέρω ούτε και με απασχόλησε ποτέ μου- του παρόντος πράματα δηλαδή.

Πήρα λοιπόν, δυο κιλά ντομάτες σε δυο τσάντες μη ανακυκλώσιμες στα χέρια- όχι, οι βιοδιασπώμενες δεν έχουν πέσει, προφανώς, στην αντίληψη του κυρ Μήτσου- και όλα τα κρίματα της παθογένειας της Ελληνικής παραφροσύνης στην πλάτη, και έφυγα για να φτιάξω τα πολυπόθητα γιομιστά με την συνταγή και τις ευλογίες της μαντάμ Φωτίου βεβαίως βεβαίως…

Κι εκεί που τα έφτιαχνα, ωραία ωραία με δυόσμο και ρυζάκι, δίχως κιμά- μη με νευριάζετε, αν θέλετε κιμά να πάτε να φάτε γιουβαρλάκια- να σου και βλέπω λάιβ τους αιτούντες τηλεοπτικών αδειών, να μαντρώνονται σε ένα κτίριο με τους σύμβουλους, τους συμβουλάτορες και όλους τους παρατρεχάμενους δικηγόρους τους…
Και τι βλέπουν τα ωραία, πλην μυωπικά, ματάκια μου;
Υπόδικοι ανάμεσά τους;( Πρώτη και δεκαπέντε να εμφανίζεστε περικαλώ στο κατά τόπους Α.Τ. της περιοχής σας).
Μεγαλοεργολάβοι ανάμεσά τους; 

Πλοιοκτήτες με παρελθόν ανάμεσά τους; 

Άλλοι, που ο πολύς Πάνος είπε ότι έχουν μαύρα μπικικίνια;

Μένω λοιπόν εμβρόντητη μπρος την φαρσοκωμωδία που βλέπω να εξελίσσεται μπρος μου, με τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια στα χέρια, δύο μισοκαθαρισμένες πατάτες και γουρλωμένο το μάτι, μπαίνει που λέτε και ο Παναγιωτάκης μέσα, τι βλέπεις μαμά; 

Τα χάλια μας παιδί μου…

Τον ξέρω τον χοντρό, λέει το παιδί χαρούμενο...

Παναγιά μου, σκέφτομαι, το οχτάχρονο έχει οπτική επαφή με την διαπλοκή αυτοπροσώπως, και με μια κίνηση ματ, κλείνω την τηλεόραση… 

Ώρες είναι, σκέφτομαι, να μου πει «μάνα θα φύγω, θα πάω μ’ αυτουνού τα καράβια» …

Τι θα γίνει;
Α! Πολλά ζητάτε να μάθετε, αλλουνού Παππά ευαγγέλιο είναι πλέον, και όχι δικό μου.

Εγώ σαν κυρίαρχος και πάνσοφος Ελληνικός λαός ψηφίζω –την τύφλα μου μέσα – κάθε τέσσερα χρόνια, όλο και πιο διαπλεκόμενους, όλο πιο κατώτερους των περιστάσεων, πρωτίστως γιατί αρέσκομαι να με κοροϊδεύουν και να με γελοιοποιούν, γιατί συνωστίζομαι στις Ολυμπίες για να δηλώσω πίστη σε κάποιον τυχάρπαστο αεριτζή που τάζει να μου πλερώσει τα δάνεια και την εφορία, και χορεύω τσάμικα στα ένδοξα συντάγματα σε ακατανόητα δημοψηφίσματα…

Μας αρέσουν τα ταξίματα, τα μπαξίσια και οι αφορισμοί, μα πάνω απ όλα φταίνε όλο εκείνοι που επιβουλεύονται το dna μας, την ιστορία μας, την σοφία μας.
Συνομωσιολόγοι και φιλόσοφοι του γωνιακού καφενέ παλεύουμε με αόρατους εχθρούς, επιρρίπτοντας ελαφριά την καρδία τις ευθύνες αλλού, και πάντα μακριά μας.
Εμείς δεν φταίμε, δεν φταίει ο κυρ Μήτσος που περιφρούρησε την ΕΡΤ-και καλώς έκαμε εάν έτσι πίστευε- καθότι είμαι βέβαιη πως θα περιφρουρήσει και το STAR και τον ALPHA, δεν φταίει η κυρία Ευθαλία που είχε διορίσει στα υπουργεία όλο της το σόι και το μισό του αντρός της.
Εγώ φταίω μόνο, που μου αρέσει το Άμστερνταμ, ο Παναθηναϊκός και τα γεμιστά δίχως ρύζι.

Σας φιλώ σταυρωτά και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο.

ΥΓ1.Το λάβατε το ΕΝΦΙΑ ραβασάκι; Εκατό ευρώ περισσότερο από πέρσι σε μας, περαστικά μας…  

ΥΓ2.  Φανταστείτε:  Νέα Υόρκη, οικονομικό φόρουμ, εμφανίζεται ο πρωθυπουργός του Ελλαδιστάν μετά του κυρίου Λεβέντη, και παρά πίσω να σκάει μύτη ο πρόεδρος Πάνος… ορέ τι ζούμε;

ΥΓ3. Εδώ grpost, εδώ grpost,  κ. Σακελλαρόπουλε λαμβάνετε; Εδώ γίνεται ο κακός χαμός και εσείς μας αφήνετε δίχως Καλντερίμι,;… Και μην ποστάρετε κουβάδες και σφουγγαρίστρες, ποστάρετε, καλύτερα, σιδερώστρες μπας και λειτουργήσει σαν κίνητρο και πιάσω να ρημαδοσιδερώσω…

ΥΓ4. Τα χρόνια του αποκηρυγμένου Ρήγα είναι συντάξιμα; Λέμε τώρα…