ΕΥΑερα: «Το Στεναχωρημένο Πρώην ΠΑΣΟΚ»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

  Διαβάζω σήμερα, δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε από την εταιρεία MARC, στην οποία εμφανίζεται το 83,1% των ερωτηθέντων πολιτών να εκφράζει «ανησυχία για τα χειρότερα που θα μας συμβούν». Το 34% των ερωτηθέντων εκφράζει οργή ή θυμό για την κυβέρνηση, ενώ το 37,7% εκφράζει απογοήτευση. Η πορεία της κυβέρνησης αξιολογήθηκε στο 83,8% αρνητικά ή μάλλον αρνητικά, ενώ στην ερώτηση για το αν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα με κυβέρνηση της Ν.Δ. το 34,6% απαντά «καλύτερα», το 34,4% απαντά «χειρότερα» και το 26,1% απαντά «τα ίδια».

Η παρουσία του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ αξιολογήθηκε ως «καθόλου ικανοποιητική» στο 72%, ενώ

ικανοποιημένο βρέθηκε να είναι μόλις το 13,2%. Αντίστοιχα, για τον κ. Μητσοτάκη, οι ερωτηθέντες τον έκριναν ως «όχι ικανοποιητικό» σε ποσοστό 51,4%, με ικανοποιημένο να μένει το 31,8%. Όσον αφορά στο ποιος έχει «το καλύτερο σχέδιο για τη χώρα», ένα 15,2% τάχθηκε υπέρ του Πρωθυπουργού, ένα 33,7% υπέρ του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ενώ ένα 45,9% απήντησε πως δεν πιστεύει σε κανέναν ιδιαίτερα.

Εγώ, η αλήθεια είναι, έμεινα με την απορία: Με όλα αυτά που μας συμβαίνουν κι ακόμα δεν εκφράζει ανησυχία το 100% της χώρας; Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να νιώσουν ανήσυχοι; Πόσα άλλα ακόμα να γίνουν;

Όταν έχει γίνει ανέκδοτο το τι είχαν τάξει και το τι έχουν πράξει τελικώς, όταν λέγαμε ότι «αυτοί τουλάχιστον δεν έχουν φάει» και στο καπάκι σκάει ένα σκάνδαλο Καλογρίτσα, η διαδικασία των τηλεοπτικών αδειών είναι για μπάζα, κουμπάρια και αδελφοξάδελφα λαμβάνουν πόστα, για τα οποία ούτε απ’ έξω δεν θα πέρναγαν με τα προσόντα που διαθέτουν και μεγαλοστελέχη της κυβέρνησης κάνουν διακοπές στην Αμερική, τις οποίες πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος -κι όλα αυτά είναι μονάχα τα τελευταία που θυμάμαι- εξακολουθεί να υπάρχει –ακόμη- ένα 16,9% που –δεν- ανησυχεί τουλάχιστον;

Δεν μιλώ καθόλου για εκείνους που δηλώνουν κι ευχαριστημένοι με όλα τούτα! Αυτοί δεν πήραν χαμπάρι φαίνεται την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, δεν ασχολήθηκαν διόλου με τα ποσοστά της ανεργίας που έχει φτάσει φέτος να είναι η μεγαλύτερη της δεκαετίας, δεν τους απασχολούν οι μειωμένες συντάξεις ή οι άστεγοι στους δρόμους κι εξακολουθούν να θεωρούν ότι οι μετανάστες λιάζονται αμέριμνοι στο κέντρο της Αθήνας!

Η γενικότερη αμφισβήτηση περί των αποτελεσμάτων των διαφόρων δημοσκοπήσεων είναι πάντα στα προς συζήτηση θέματα, ωστόσο, με όλες να αμφισβητούνται, μπορούμε μια χαρά να μιλάμε για τα αποτελέσματά τους.

Οπότε, το ερώτημα φαντάζει αμείλικτο: Τι δεν καταλαβαίνουμε;

Αν υπάρχει απάντηση, θα ήθελα να την ξέρω.

Πιο ανησυχητική βέβαια, εμένα μου κάνει η έλλειψη αντιπρότασης. Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, αλλά και η καθημερινή τριβή με τον κόσμο, δεν υπάρχει ισχυρή αντιπρόταση από πλευράς της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ο κ. Μητσοτάκης, αν και νέος και σχετικά «άκαυτος» αρχηγός, δεν ικανοποιεί απόλυτα ως εναλλακτική μεγάλο ποσοστό των πολιτών. Γι’ αυτό δείχνουν να φταίνε πολλά:

Το οικογενειακό του όνομα, το ότι δεν έχει καταφέρει να εκκαθαρίσει ακόμη, τα «βαρίδια» της παράταξής του, το ότι δεν έχει κάνει τη «σωστή» πρόταση προς τα μικρότερα «φιλικά προσκείμενα» κόμματα, που θα τους επιτρέψει να συσπειρωθούν μαζί του, η φιλελεύθερη ταυτότητα που, αν και την επικαλείται, δεν μπορεί να πείσει ότι την ενστερνίζονται όλοι, μέσα σε ένα κόμμα, που είναι αμιγώς λαϊκοδεξιό και με πτέρυγες που γέρνουν προς το «πολύ» δεξιό…

Αν διαβάσουμε προσεκτικά τα νούμερα, θα δούμε πως εκείνο το 45,9% που δεν περιμένει τίποτα κι από κανέναν πλέον κι εκείνο το μεγάλο ποσοστό των «απογοητευμένων» απ’ τον Πρωθυπουργό, αν προστεθούν στο 51,4% που δεν βρήκε ικανοποιητικό τον κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ, μπορούν εύκολα να μας δείξουν ότι στην Ελλάδα, οι άνθρωποι θέλουν κάτι άλλο. Κάτι που –δεν- ανήκει στη Δεξιά, αλλά –δεν- κατάφερε να το κάνει ευτυχισμένο ούτε η Αριστερά. 

«Αυτό το κάτι που θέλω, που θα με κάνει σαν τρελή να σε θέλω», που τραγουδούσε την εποχή της άνθησης του Σοσιαλισμού η Καίτη Γαρμπή... Κάτι που μου δίνει ωραιότατη πάσα γι' αυτό που θέλω να πω...

Για να αντιλαμβανόμαστε όλοι για τι πράγμα μιλάμε, όλους αυτούς που αναζητούν αυτό το «κάτι άλλο», εγώ θα τους βαφτίσω και θα τους καλώ εφεξής «Στεναχωρημένο Πρώην ΠΑΣΟΚ». Κυρίαρχα χαρακτηριστικά τους: Οι μεγάλες κοινωνικές ευαισθησίες και η ταυτόχρονη, όσο και απόλυτη απουσία κατανόησης των οικονομικών δυνατοτήτων τούτης της χώρας να τις ικανοποιήσουν· κοινώς αδυνατούν να δώσουν απάντηση για το τι γίνεται όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων…

Είναι απορίας άξιο που υπάρχει αυτό το Στεναχωρημένο Πρώην ΠΑΣΟΚ, με τέτοια δυναμική σε -όλα ανεξαιρέτως- τα στρώματα της κοινωνίας μας, παρά τα όσα του έχουν καταμαρτυρήσει στο παρελθόν και παρά το ότι τα ποσοστά που πιάνουν τα κόμματα που υποτίθεται ότι το αντιπροσωπεύουν είναι πολύ χαμηλά.

Φαίνεται όμως, πως ουδείς από μας έχει ξεπεράσει την πρώτη του νεότητα –και δεν εννοώ αυτούς που έζησαν τη «χρυσή εποχή» του εν Ελλάδι Σοσιαλισμού, αλλά όλους όσους στην πρώτη τους νεότητα είναι εξαιρετικώς ανέμελοι και δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τις μετέπειτα συνέπειες των πράξεών τους, κατηγορία στην οποία μάλλον ανήκουμε όλοι οι Έλληνες, κάτι σαν χαρακτηριστικό της φυλής μας…

Επίσης, έννοιες όπως η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αξιοπρέπεια, η Επανάσταση, που είναι αγαπητές και θεωρούνται προαπαιτούμενες της καθημερινότητας από το λαό μας (άσχετα από το αν εφαρμόζονται τελικώς ή όχι, όπως του έταξαν), ιστορικά εμφανίζονται ως προτάγματα της Αριστεράς (από το πολύ άκρο της, μέχρι και το κέντρο που εκτείνεται), άρα όταν θέλουμε τον κόκορα, είμαστε υποχρεωμένοι να τρώμε στη μάπα και τα τσουρουδομαδημένα λιλιά του…

Ετούτο το Στεναχωρημένο Πρώην ΠΑΣΟΚ νομίζω πως κάθεται προς το παρόν στ’ αυγά του. Δηλώνει βέβαια τη δυσαρέσκειά του στις έρευνες ή στην καθημερινή επαφή του με τους ταξιτζήδες της καρδιάς μας, αλλά ταυτόχρονα ματαιοπονεί ότι «πάλε με χρόνια με καιρούς, πάλε δικά μας θα ’ναι», χωρίς να βάζει με το νου του πως δεν υπάρχουν χρήματα πλέον για να ξαναζήσουμε τις εποχές που ίσως θυμούνται. 

Δυστυχώς, όσο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα καμία ρεαλιστική πρόταση περί του πώς θα καταφέρουμε να ξαναμπούμε σε μία ροή παραγωγής, που θα μας επιτρέψει να ξανακάνουμε με την άνεσή μας τα ίδια λάθη, τα όνειρα θα συνεχίσουν να είναι όνειρα και ουδείς θα θέλει να ξυπνήσει από δαύτα…

Παντού υπάρχει ένας μύθος! Κι εμείς ζούμε στην πατρίδα των φανταστικών φίλων, των φανταστικών ηρώων, των φανταστικών ιδανικών...

The way we were…BARBRA STREISAND

https://www.youtube.com/watch?v=1Yrd6caXygw