Λυκούργος Λιαρόπουλος: Η σιωπή των θυμάτων

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο το βιβλίο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Λυκούργου Λιαρόπουλου «Η σιωπή των θυμάτων» και υπότιτλο «Εβδομήντα χρόνια ψέματα».

Αναφέρει ο συγγραφέας για το νέο του πόνημα: 

«Σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχει μία προσωπική ιστορία εβδομήντα χρόνων, αλλά και μία ματιά στη δική μας, την ιστορία της Ελλάδας.

Αναμφισβήτητα προσωπική και αυτή, περιλαμβάνει όσα έζησα, ένιωσα, στερήθηκα, αλλά, κυρίως, ευλογήθηκα να γνωρίσω.

Είναι η ματιά ενός «τυχερού» ανθρώπου που έζησε σαν «ντόπιος» στη άλλη χώρα όπου ανδρώθηκε και, ίσως, γι’ αυτό, σαν «ξένος» στη δική του χώρα.

Σε όλη μου τη ζωή, η

φράση «Όπου και αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει» ήταν στο μυαλό μου.

Η αγάπη μου και η λαχτάρα για «δημιουργία», παρά τη συμμετοχή μου, δεν ταίριαξε με τα ιστορικά γεγονότα και την πραγματικότητα των εβδομήντα αυτών ετών. Καθώς τελειώνει το «λάδι», η ανάγκη να «εξομολογηθώ» ήταν έντονη. Τόσο σε βαθιά προσωπικό επίπεδο όσο και ως σχολιασμός της ζωής που έζησα.

Μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:

"Μετά τον Κρατισμό και ως λογική συνέπεια, ίσως το πιο «ενοχλητικό» στοιχείο στην Πολιτική Διοίκηση στην Ελλάδα, μετά το ΠΑΣΟΚ, υπήρξε η Κομματοκρατία. Από τη στιγμή, που «δεχόμαστε» ότι αρχή των πάντων είναι το Κράτος, φυσικό και λογικό επακόλουθο είναι η αντίληψη πως η κατάληψη του Κράτους είναι το πρώτο «μέλημα» του κόμματος καθ’ οδόν και μετά την κατάληψη της Εξουσίας. Η ιστορική υπεροχή του ΠΑΣΟΚ έναντι των άλλων πολιτικών δυνάμεων στην ανάπτυξη του Κομματικού Κράτους ήταν συντριπτική. Το δε τραγικό ήταν ότι το ιδεολογικό «ένδυμα» της απροσχημάτιστης κατάληψης του Κράτους, το ξεδιάντροπο «ρεσάλτο» στην εξουσία, έγινε στο όνομα της … Αριστεράς. Ακούγεται πραγματικά αφελής η πρόσφατη «ομολογία» - παραδοχή του κ. Τσίπρα το 2015 ότι «καταλάβαμε την Κυβέρνηση αλλά δεν έχουμε την Εξουσία». Δεν είχαν … προφτάσει, δηλαδή, ακόμη, να κάνουν αυτό, ακριβώς, που έκανε το ΠΑΣΟΚ το 1981 -82, το διορισμό κομματικών φίλων και συγγενών σε όλες και όχι μόνο στις καίριες θέσεις του Κράτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε την επιχείρηση της άλωσης του Κράτους σε πλήρη ανάπτυξη μόνο μετά τη δεύτερη Εκλογή του το Σεπτέμβρη του 2015 και, ελπίζω ότι, δεν θα προλάβει να την ολοκληρώσει. Το ΠΑΣΟΚ, όμως, ξεκίνησε την επομένη της νίκης του. Εδώ έπαιξε το ρόλο της η «σοφία» των πρώτων «ιερών τεράτων» του Πασοκικού τοτέμ εξουσίας. Η συμβολή του Κώστα Λαλιώτη, του Γιώργου Γεννηματά, του Άκη Τσοχατζόπουλου, του Μένιου Κουτσόγιωργα και άλλων εμβληματικών μορφών του «κόμματος» θα αποτελέσει υλικό για τα εγχειρίδια της Πολιτικής Επιστήμης στο μέλλον. Όταν δύο μήνες μετά το Οκτώβρη του 1981 βρέθηκα στον ΟΑΕΔ ως Εντεταλμένος Σύμβουλος, μαζί με άλλους δύο συναδέλφους από το ΚΕΠΕ, δεν πήγαμε ως μέλη του κόμματος, αλλά ως πολύ στενοί φίλοι του Διοικητή. Η πραγματική «δύναμη» εκεί μέσα, όμως, ήταν ο Χρήστος Σμυρλής, μετέπειτα Βουλευτής, που πήγε ως κομματικός «γκαουλαϊτερ» του Κ. Λαλιώτη. Από τα «νύχια» του αγωνιζόμουν να .. διασώσω άξιους υπαλλήλους που κινδύνευσαν και ορισμένοι καταβροχθίσθηκαν από το «τέρας του κομματισμού».

Το μεγάλο πλεονέκτημα, λοιπόν, του ΠΑΣΟΚ τότε ήταν ότι έγινε αμέσως κόμμα-εργοδότης, και όχι μόνο στο Δημόσιο. Σε αντίθεση με αυτό, η τότε Νέα Δημοκρατία, πριν, αλλά και μετά, «δεν είχε τύχη». Παλαιομοδίτικο κόμμα, χωρίς περιφερειακή ή τοπική οργάνωση, με μόνο σκοπό τη διανομή και πρόσβαση στα λίγα που τότε μπορούσε να προσφέρει το Κράτος, περιορίζονταν στη διανομή πολιτικών θέσεων στην Κυβέρνηση και στους λίγους μεγάλους Δημόσιους Οργανισμούς, όπως οι Τράπεζες, η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ. Δεν πρέπει, άλλωστε, να ξεχνάμε ότι το 1996, Ο κ. Τσοχατζόπουλος στο Κόμμα βασίστηκε για να διεκδικήσει την Προεδρία και την Πρωθυπουργία. Το ότι «έχασε» στον κ. Σημίτη με μόνο μία ψήφο στην Κεντρική Επιτροπή λέει πολλά»…