Καλό ταξίδι Αλέξανδρε!

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τον γνώρισα στην πιτσιρικαρία μου, ένα βράδυ δίπλα στην θάλασσα της Φρεαττύδας, σε μια από τις γνωστές ολονυκτίες με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο (δήμαρχο τότε του Πειραιά) και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (αντιδήμαρχο Πολιτισμού) και συζητήσεις πέριξ της πολιτικής αλλά και της επερχόμενης άνοιξης του ραδιοφώνου με την ίδρυση της ελεύθερης ραδιοφωνίας.

Τον συνάντησα στο γραφείο του

Κωστή Στεφανόπουλου… Του Στράτη Στρατήγη… Του Γεωργίου Ράλλη... 

Σε πολιτικά γραφεία για το ρεπορτάζ και τις πολιτικές ζυμώσεις.

Και λίγο αργότερα στον 4^ο όροφο του δημαρχείου Πειραιά, στην πλατεία Κοραή, όπου «στήθηκε» το Κανάλι 1, μέσα σε λίγα τετραγωνικά.

Τσακωθήκαμε δεκάδες φορές. Φιλιώσαμε άλλες τόσες.

Διαφωνήσαμε εκατοντάδες φορές. Συμφωνήσαμε άλλες τόσες.

Αλλάξαμε χιλιάδες φορές καπνό για τις αγαπημένες μας πίπες.

Τον θυμάμαι σαν τώρα να έρχεται συχνά στο studio που ηχογραφούσαμε τον δίσκο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ με τα τραγούδια του Πειραιά. 

Να κάθεται και να ακούει χωρίς να βγάζει μιλιά.

Μόνο πού και πού να μου λέει να διορθώσω ή να προσθέσω ένα στίχο...

Κι ένα σφίξιμο στο στήθος με κυρίευσε σήμερα πρωί πρωί, όταν έμαθα ότι ο Αλέξανδρος Βέλιος δεν είναι πια ανάμεσά μας.

Άνθρωπος περήφανος μέχρι την τελευταία στιγμή, θέλησε να φύγει όρθιος και με αξιοπρέπεια.

Όπως έζησε όλα τα 63 χρόνια της ζωής του.

Ο Αλέξανδρος ήταν ασυμβίβαστος άνθρωπος, ελεύθερο πνεύμα.

Ο ρεαλισμός του τον έκανε να δείχνει αιρετικός ή ότι προκαλεί με τις θέσεις του, σε μια εποχή που το επίπλαστο και το προσποιητό αποτελούσε κορυφαίο προσόν επιβίωσης.

Υποστήριζε με φανατισμό την ελευθερία του ανθρώπου από τους ολοκληρωτισμούς αλλά και από τα δήθεν.

Μαχητής με τα γκέμια στα χέρια του.

Ο Αλέξανδρος καταβλήθηκε σωματικά, συνεθλίβη από τον καρκίνο.

Μα το πνεύμα του δεν τον πρόδωσε.

Κι αυτό το πνεύμα τον οδήγησε να κάνει πράξη όσα πίστευε για την ευθανασία και το δικαίωμα του να «φύγει» όπως εκείνος ήθελε.

Ο Αλέξανδρος Βέλιος με την τελευταία του πράξη σε τούτον τον κόσμο έσπασε ένα τεράστιο ταμπού της κοινωνίας αλλά και της Πολιτείας μας.

Μάζεψε στενούς του φίλους και με το χιούμορ μα και τον σαρκασμό που τον διέκρινε τους αποχαιρέτισε.

Κι ύστερα, με πρωτοφανή δύναμη, κοίταξε κατάματα την άλλη ζωή και προχώρησε μόνος του προς αυτήν…

Ο Αλέξανδρος Βέλιος, έζησε δημιουργικά κι ασυμβίβαστα.

Ασυμβίβαστα έφυγε.

Κι όπως έγραψε ο ίδιος στην τελευταία του επιστολή, νιώθοντας προνομιούχος και πλήρης…

Α, ρε φίλε!

Καλό ταξίδι.