Η αντίστροφη μέτρηση

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Εδώ και καιρό γράφαμε ότι οι μεθοδεύσεις του Μεγάρου Μαξίμου, με μπροστάρη τον Νίκο Παππά, για την υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, έχει πολύ δρόμο μπροστά της και θα δούμε σημεία και τέρατα.

Η αποχώρηση Καλογρίτσα από το τηλεοπτικό τοπίο στο οποίο ετσιθελικά επιχείρησε να τον τοποθετήσει η κυβέρνηση των κουμπάρων του, αποτελεί το τελειωτικό κτύπημα στην αξιοπιστία ενός έωλου διαγωνισμού.

Μπορεί ο πρωθυπουργός κι

ο εξ απορρήτων του να παριστάνουν ότι δεν συνέβη τίποτα, αλλά όσα συνέβησαν χθες και όσα είχαν προηγηθεί με τις απαράδεκτες συνταγματικά μεθοδεύσεις, τον αυθαίρετο περιορισμό των αδειών σε τέσσερις (4) και τα… βοσκοτόπια που παρουσιάστηκαν ως εγγύηση, θα τους στιγματίσουν.

Η κυβέρνηση στην προσπάθειά της να ελέγξει το σύστημα των ΜΜΕ με ολοκληρωτικό τρόπο, αβαντάρισε απροκάλυπτα τον εκλεκτό της μεγαλοεργολάβο.

Κατ’ αρχάς του επέτρεψε να λάβει μέρος στον διαγωνισμό, παρά το ότι κατέθεσε εκπρόθεσμα την εγγυητική επιστολή. Εν συνεχεία αγνόησε στον έλεγχο του πόθεν έσχες τις ανεπάρκειες του φακέλου του και την προσπάθειά του να καλύψει το διάτρητο αυτού με βοσκοτόπια.

Κι όταν αποκαλύφθηκε ότι ο εκλεκτός της είχε λάβει δάνεια 75 εκ. ευρώ τον τελευταίο ενάμιση χρόνο κι όταν αποκαλύφθηκε το πόρισμα της Εφορίας Μεγάλου Πλούτου που είχε καταλογίσει στον κ. Καλογρίτσα φόρους και προσαυξήσεις για αδήλωτα εισοδήματα που ξεπερνούν τα  32 εκατομμυρίων ευρώ, όλα κατέρρευσαν.

Όπως κατέρρευσε κι η αξιοπιστία του διαγωνισμού, αφού επετράπη στον μεγαλοεργολάβο να συμμετάσχει και να αλλοιώσει τη διαδικασία του.

Τώρα, με δεδομένη την αδυναμία του εργολάβου και κουμπάρου υπουργών της κυβέρνησης

να καταβάλει το 1/3 της αξίας της άδειας, ο διαγωνισμός δεν μπορεί να κρίνεται ως καλώς καμωμένος και πρέπει να καταπέσει ανεξαρτήτως της απόφασης του ΣτΕ. Κι αυτό, επειδή απεδείχθη ότι ανέβασε πλασματικά το τίμημα των δυο πρώτων αδειών που διεκδίκησε (με χρήματα που δεν είχε), συμπαρασύροντας στα ύψη και τις άλλες δυο. Γιατί συνέβη αυτό; Επειδή ένας όρος του διαγωνισμού ανέφερε ότι δεν μπορεί κάποιος να αγοράσει φθηνότερα μια άδεια (π.χ. την τρίτη ή την τέταρτη), αν προηγουμένως είχες προσφέρει (έστω και μειοδοτώντας) περισσότερα χρήμα στη διεκδίκηση μιας προηγούμενης. Άρα; Άρα, δύσκολα θα βρεθεί δικαστήριο που αυτό να μη το λάβει υπόψιν.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον επιλαχόντα του διαγωνισμού που ομολόγησε δημοσίως ότι στόχος του ήταν να ανέβει το τίμημα, ενώ ο ίδιος έκανε μηδενικές προσφορές στην τελική φάση.

Η ουσία είναι μια: Η κυβέρνηση βρίσκεται –και σ’ αυτό το θέμα- με την πλάτη στα σχοινιά και γρονθοκοπείται από την νομιμότητα, τον πολιτικό ρεαλισμό, την αξιοπιστία –με την οποία ούτως ή άλλως έχει κακές σχέσεις-  και κυρίως από εκείνους που διέκριναν την ολιγαρχική της νοοτροπία να ελέγξει και να φιμώσει την ενημέρωση.

Τώρα, όσες μεθοδεύσεις κι αν επιχειρήσει, δεν μπορεί να κρύψει τις παρανομίες κάτω από το χαλί.

Κι είναι χαρακτηριστική η δημόσια τοποθέτηση του ευρωπαίου επιτρόπου Γκίντερ Έντιγκερ, ο οποίος ξεκάθαρα τόνισε ότι το όλο ζήτημα απασχολεί την Κομισιόν, με το ερώτημα αν απειλείται η ελευθεροτυπία στην Ελλάδα. Όπως δήλωσε μπορεί οι κοινοτικές αρχές  να μην έχουν άμεση αρμοδιότητα για τον αριθμό των αδειών αλλά η Επιτροπή μπορεί να παρέμβει αν η διαδικασία χορήγησης των αδειών «θίγει την πολλαπλότητα των απόψεων και την ελευθερία του τύπου».

Κι ένα τελευταίο.

Σε προηγούμενο άρθρο μας, είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι αν το ΣτΕ κρίνει τη διαδικασία αντισυνταγματική, αυτό θα αποτελεί τελικά… ευχάριστη είδηση για την κυβέρνηση…

Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ίσως αυτό να δώσει την οριστική απάντηση.

Αν το ΣτΕ κρίνει διαφορετικά, ο δρόμος θα είναι ακόμη μακρύς…