Ο συγκερασμός φιλελευθερισμού και δημοκρατικού σοσιαλισμού!

Μπορεί άραγε η σοσιαλδημοκρατία να είναι φιλελεύθερη;

Πόσο είναι εφικτή η απόλυτη υπεράσπιση των ελευθεριών (που προασπίζεται ο φιλελευθερισμός), με την υπεράσπιση των πρωτείων του κοινωνισμού (που προασπίζεται ο δημοκρατικός σοσιαλισμός);

Κι από την άλλη είναι σωστά αυτά τα ερωτήματα, όταν έχουμε ως δεδομένο ότι αφετηρία και των δυο είναι ο άνθρωπος και η ελευθερία του μέσω της ισότητας ευκαιριών;

Έχουμε τη βεβαιότητα ότι φιλελευθερισμός και δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι δυο ιδεολογικά ρεύματα αλληλοσυμπληρούμενα.

Άλλωστε έχουν κοινό δεδομένο

 την καντιανή αρχή που αναφέρει "τόλμησε να σκεφτείς και σκέψου ο ίδιος με τις δικές σου δυνατότητες".

Ένα δεδομένο που εκφράζει την ελευθερία του ατόμου μέσα στο κοινωνικό σύνολο, με την προϋπόθεση την συνειδητοποίηση της διαφορετικότητάς του μέσα σε αυτή.

Αυτή η προϋπόθεση αφορά και την πλήρη ένταξη του ατόμου σε μια κοινωνική ομάδα.

Άλλωστε, η συνοχή της κοινωνίας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στο ότι αποτελείται από άτομα που έχουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους και την αυτοτελή τους δύναμη.

Όταν τα άτομα είναι ή αισθάνονται εξαρτημένα από ανθρώπους ή ομάδες (π.χ. πολιτικούς ή θρησκευτικούς ηγέτες), δεν μπορεί να είναι ελεύθερα ή δεν μπορεί να σταθεί καμιά κοινωνική συνοχή ή αλληλεγγύη.

Η αρχή του κοινοτισμού, είναι αντίπαλος και του φιλελευθερισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Ο κοινοτισμός έχει πολλά πρόσωπα.

Μπορεί να φορά το προσωπείο της Δεξιάς με έμφαση στην παράδοση και σε αξίες που έχουν ιστορική μόνο αξία στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

Μπορεί να φορά και το προσωπείο της Αριστεράς με έμφαση στην υποταγή του ατόμου στο κοινωνικό σύνολο.

Όμως, όποιο προσωπείο κι αν φορά, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αξίες τόσο του φιλελευθερισμού, όσο και του δημοκρατικού σοσιαλισμού.

Η βασική, η ειδοποιός διαφορά τους, έγκειται στην απαίτηση της κοινωνικής αναδιανομής και αλληλεγγύης.

Ο φιλελευθερισμός πρεσβεύει την υπεράσπιση της ατομικής ελευθερίας και τη μη κρατική επέμβαση στην ιδιοκτησία και στην οικονομία.

Πρώτα ο φιλελευθερισμός ανέφερε ότι ακόμη κι η ελάχιστη απαλλοτρίωση του προϊόντος της εργασίας των εργαζομένων αποτελεί το εφαλτήριο από το οποίο ξεκινά η κοινωνική ανισότητα.

Κι ύστερα ακολούθησε ο Μαρξ.

Πρώτος ο φιλελευθερισμός ανέδειξε το αίτημα της κοινωνικής αναδιανομής.

Πρώτος ο φιλελευθερισμός εξέφρασε την θέση ότι ακόμη κι αν ορισμένοι σωρεύουν μεγαλύτερο πλούτο από άλλους, απαιτείται να υπάρχουν τρόποι ώστε οι υπόλοιποι να έχουν τις ευκαιρίες να το πράξουν κι αυτοί.

Όμως, για να γίνει αυτό, πρέπει να υπάρχει Κράτος που να εξασφαλίζει τα δικαιώματα των πολιτών του.

Κράτος που να μπορεί να εξασφαλίζει το δικαίωμα στη ζωή, την ελευθερία, την ιδιοκτησία και την περιουσία.

Αυτό το εφαρμόζει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός!

Κι αυτό είναι που τον διαχωρίζει και τον διαφοροποιεί από τον ορθόδοξο σοσιαλισμό, τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι το ένα πολιτικό σύστημα απαιτεί την ύπαρξη του άλλου, με σημαντική ταύτιση σε πολλά ζητήματα.

Άλλωστε, η πραγματική προτεραιότητα του φιλελευθερισμού (το ελεύθερο και αυτόνομο άτομο), αποκτά πραγματική αιτία όταν συμπορεύεται με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση του αυτόνομου ατόμου).

Εντέλει, φιλελεύθερος είναι εκείνος που την αυτονομία και την ελευθερία του την κτίζει και την απολαμβάνει μέσα σε κοινωνικό ιστό που στήνει ο δημοκρατικός σοσιαλισμός.

Παλαιότερα λέγαμε ότι ο φιλελευθερισμός παράγει πλούτο και ο δημοκρατικός σοσιαλισμός τον διανέμει.

Σήμερα, νομίζουμε ότι αυτά ταυτίζονται.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Επειδή, στην Ελλάδα δεν εφαρμόσαμε ούτε φιλελευθερισμό ούτε δημοκρατικό σοσιαλισμό, αλλά ένα σύστημα κρατισμού με λίγο από ιδιωτική πρωτοβουλία– πλην κρατικοδίαιτη σε μεγάλο βαθμό-.

Νομίζουμε ότι ο φιλελευθερισμός ομού μετά του δημοκρατικού σοσιαλισμού (σοσιαλδημοκρατία), είναι ο μόνος τρόπος να μεταρρυθμιστεί ο τόπος και να μετεξελιχθεί σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Μόνο με τη συνύπαρξη των δυο ρευμάτων και τις απαραίτητες συναινέσεις ένθεν κακείθεν, θα ξεπεραστούν χρόνιες αγκυλώσεις και στρεβλώσεις στις οποίες οφείλεται η κρίση.

Κι όταν λέμε συναινέσεις  εννοούμε ότι:

1. Οι φιλελεύθεροι θα ρίξουν νερό στο κρασί τους και δεν θα υψώνουν τα λάβαρα της εμμονής στον αυτοματισμό της αγοράς.
2. Οι σοσιαλδημοκράτες θα ρίξουν νερό στο κρασί τους και δεν θα επιμένουν στον ισοπεδωτικό κρατισμό, αλλά θα παντρέψουν την ελευθερία με την ισότητα.

Έχει κάποιος διαφορετική άποψη, ότι κάτι τέτοιο απαιτεί πλέον η Μεσαία τάξη;

Την φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όπως όλο και περισσότεροι αναφέρουν;