Εικόνες κατοχής!

Περιστατικό πρώτο: Πλατεία Πεντέλης, χθες το πρωί. Μπροστά σε κάδο σκουπιδιών, στήνεται μάχη μεταξύ δυο συμπολιτών μας για τα λάφυρά του. Υπολείμματα τροφών!

Περιστατικό δεύτερο: Πλατεία Αναλήψεως στα Βριλήσσια, χθες το μεσημέρι. Συμπολίτισσά μας, που όπως λένε οι πληροφορίες προέρχεται από τις καλύτερες οικογένειες της περιοχής, ζητιανεύει από περαστικούς ΜΟΝΟ τρία ευρώ, για να πάρει γάλα και ψωμί! Μόλις τα «εισπράττει», μπαίνει

 σε γνωστό φούρνο, τα προμηθεύεται και κατευθύνεται σπίτι της να ταΐσει το παιδί της!

Περιστατικό τρίτο: Παιδικό πάρτι στην περιοχή των Μελισσίων. Στην παιδική παρέα, ένας μπόμπιρας δεν ασχολείται με το παιγνίδι. Είναι στημένος μπροστά στο τραπέζι με τα εδέσματα και καταβροχθίζει ακατάπαυστα! Το παιδί, όπως πληροφορήθηκαν οι έκπληκτοι γονείς των υπολοίπων, είχε να φάει τρεις ημέρες, με δυο γονείς άνεργους και υπό έξωση από το σπίτι τους.

Κι όλα αυτά, σε περιοχές, που το κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, ασφαλώς δεν είναι υποβαθμισμένο.

Όμως, οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης κτυπούν πλέον τους πάντες και τα πάντα.

Η καταγραφή φαινομένων κοινωνικής αποδιάρθρωσης είναι συνεχής.

Όλο και περισσότεροι συμπολίτες μας, γνωρίζουν από πρώτο χέρι την πενία και την ανέχεια.

Χιλιάδες οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο!

Βασικές ανάγκες δεν μπορούν να ικανοποιηθούν και πολλαπλασιάζονται τα φαινόμενα παιδιών που πάνε νηστικά ή υποσιτισμένα στα σχολεία τους.

Γέροντες εγκαταλείπονται στην τύχη τους, επειδή πλέον η σύνταξη είναι ελάχιστη κι οι δικοί τους αδυνατούν να συνδράμουν.

Τα δε Χριστούγεννα είναι προ των πυλών.

Όσο κι αν διαφωνούμε με την Εκκλησία για τις πρακτικές και την εν πολλοίς σκοταδιστική νοοτροπία και λογική της, οφείλουμε να πούμε ότι είναι η μόνη που έχει επιδείξει κοινωνική ευαισθησία.

Το κράτος, τα κόμματα, τα «χρυσοφόρα» συνδικάτα, περί άλλων τυρβάζουν.

Και μένουν μόνο κάποιοι μεμονωμένοι πολίτες, για να βοηθούν όσο μπορούν τους συνανθρώπους τους.

Επειδή, όμως, οι προοπτικές εξόδου από την κρίση, αλλά και η αδυναμία των πολιτικών να περιορίσουν τα δημοσιονομικά έξοδα δημιουργώντας ελπίδα, δείχνουν εικόνα από το μακρινό μέλλον, θεωρούμε ότι οφείλουμε όλοι να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης.

Ένα πουκάμισο που δεν χρειαζόμαστε εμείς, ίσως το χρειάζεται ο διπλανός μας.

Ένα ζευγάρι παπούτσια. Ένα ζευγάρι κάλτσες.

Ένα πιάτο φαγητό που περίσσεψε από εμάς, θα χορτάσει κάποιον άλλον.

Ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, έχει αρχίσει να παρατηρείται το φαινόμενο των γεμάτων φαγητό πλαστικών πιάτων –σκεπασμένων με αλουμινόχαρτο- κοντά σε περιοχές που συχνάζουν άστεγοι ή απολύτως πένητες.

Βλέποντας σήμερα εικόνες κατοχής, που οι περισσότεροι τις γνωρίζουμε από τις αφηγήσεις των παππούδων μας κι αφού οι πολιτικοί ασχολούνται με τις…εκλογές, τη διαδοχή του Γιωργάκη και τις ουτοπίες του Αλέξη και της Αλέκας, ας κάνουμε κι εμείς το χρέος μας. Όπως, κακά τα ψέματα, κάνει η Εκκλησία!