Οι απεργίες είναι η ψυχοθεραπεία των συνδικαλιστών και της αριστεράς

 Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην Ελλάδα διαθέτουμε υπερβολική δημοκρατία που αγγίζει τα όρια της ημιαναρχίας και ταυτοχρόνως υπερπληθώρα λόγου.Όποιος θέλει, κάνει ότι και όποτε θέλει. Ανεξαρτήτως αν με τις πράξεις του βλάπτει τον άλλο.

Η δημοκρατία, φυσικά, δεν ευθύνεται αν κάποιοι την εννοούν κατά το δοκούν.
Αλλά,  μια βασική της αρχή αναφέρει ότι ξεκινά από εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων.
Ενώ οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι μια απεργία είναι αποδεκτή ως
 έσχατη λύση διεκδίκησης, ο υπερβολικός αριθμός απεργιών και διαδηλώσεων κατ’ έτος, καταφέρνουν να εξοργίζουν την μεγάλη πλειοψηφία πολιτών που είτε ταλαιπωρείται, είτε δεν μπορεί να παράξει.
Χώρια, ότι κοστίζουν εκατομμύρια, τα οποία στο τέλος λείπουν από το ταμείο. Αν σ’ αυτά προσθέσει κάποιος και τους καραδοκούντες τύπους με τα μαύρα που χώνονται και καταστρέφουν, το συνολικό κόστος μπορεί να γίνει ευκόλως αντιληπτό.
Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η εικόνα που μετέδωσαν τα τηλεοπτικά δίκτυα από την χθεσινή απεργία.
Στην διαδήλωση του ΠΑΜΕ, ήταν δεν ήταν δέκα χιλιάδες άνθρωποι, αριθμός υπερβολικά μικρός για να καταλυθεί για μια ολόκληρη ημέρα η Αθήνα.
Πολλαπλασίως μικρότερος ήταν ο αριθμός των διαδηλωτών της απεργίας των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τα ίδια αποτελέσματα.
Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, ταλαιπωρήθηκαν και έχασαν χρήματα για να κάνουν την επαναστατική γυμναστική τους μια φούχτα (συγκριτικά με τους μη συμμετέχοντες) επαγγελματίες συνδικαλιστές και κομματόσκυλα.
Υπάρχει αμφιβολία ότι οι πολίτες έχουν χάσει το μέτρημα για τις απεργίες που έχουν κηρύξει η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ;
Υπάρχει αμφιβολία ότι τις έχουν κάνει σαν το χρήμα; Όσο περισσότερο κυκλοφορεί, τόσο μικρότερη είναι η αξία του.
Μπορεί για τους συνδικαλιστές και την αριστερά οι κραυγές, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις να λειτουργούν ως ψυχοθεραπεία και στρατολόγηση ψηφοφόρων ή στελεχών, αλλά ακόμη κι αυτό το μέγιστο δημοκρατικό δικαίωμα το έχουν καταστήσει αναξιόπιστο.
Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, όλες οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας έχουν στόχο να κοινοποιήσουν στο ευρύ κοινό ότι κάποιος αδικεί τους συμμετέχοντες σε αυτές και να καλέσουν τους πολίτες να τους συμπαρασταθούν.
Στο εξωτερικό, στόχος κάθε απεργίας ή διαδήλωσης είναι η εύνοια της κοινής γνώμης.

Εδώ, συμβαίνει το αντίθετο.
Όποιο πρόβλημα του κάθε πικραμένου –σχεδόν αποκλειστικά από τον δημόσιο τομέα- καθίσταται πρόβλημα όλης της Αθήνας, αλλά συνοδεύεται με …άπειρες μούντζες εκείνων που αδυνατούν να κάνουν τη δουλειά τους.
Το σίγουρο είναι, ότι όλοι αυτοί οι ξεπερασμένοι από την κοινωνία συνδικαλιστές, μαζί με την χρόνια τεμπελίτιδα από την οποία πάσχουν μεγάλα τμήματα του δημοσίου τομέα, δεν μπορεί να έχουν αίσια γι’ αυτούς αποτελέσματα.
Επιτέλους, πότε δουλεύουν όλοι αυτοί;
Πότε παράγουν εκείνα για τα οποία πληρώνονται; 
Πότε η αριστερά θα σοβαρευτεί;
Πότε θα σταματήσει η βίαιη επαναστατική γυμναστική που υποχρεώνονται να κάνουν οι πολλοί;
Και, πότε θα δημιουργηθούν οι αντιδιαδηλώσεις απέναντι στις διαδηλώσεις των προνομιούχων (ακόμη και σήμερα με τις περικοπές που έχουν υποστεί) συνδικαλιστών και «εργαζομένων;