Η αντίδραση της ώριμης κοινωνίας!

Είναι θλιβερή πραγματικότητα, αλλά πρέπει πια να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και όχι να στρουθοκαμηλίζουμε.

Οι περισσότεροι του πολιτικού προσωπικού που χειρίζονται την κρίση και τις τύχες μας, αλλά και όσοι δεν χειρίζονται τα κρίσιμα θέματα και απλώς περιμένουν να αναλάβουν την εξουσία, δύσκολα θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα ακόμη και ως βοηθοί τσοπάνηδων! Επιπλέον, οι περισσότεροι των ασκούντων εξουσία στον δημόσιο τομέα, δύσκολα θα μπορούσαν να ασκήσουν βιοπορισμό ακόμη και ως βοηθοί οδοκαθαριστών.

Τα προσωπικά – κομματικά συμφέροντα των πρώτων, αλλά και τα συντεχνιακά των δεύτερων, καταδεικνύουν ότι

 η δράση τους είναι άκρως επιζήμια για τον τόπο. Τα δε παιγνίδια τους είναι παιγνίδια καταστροφής.

Η κυβέρνηση συνεργασίας των τριών κομμάτων, έχει αρχίσει να μαστίζεται από τη στάση κάποιων υπουργών, αλλά και των κομμάτων – εταίρων.

Οι συνέπειες, έχουν ήδη αρχίσει να εμφανίζονται εξ αιτίας αυτής της στάσης. Το δε κακό που προκαλείται, δεν αφορά μόνο στη λειτουργία της κυβέρνησης, αλλά διεισδύει και στην πραγματική οικονομία, για την οποία ουδείς ασχολείται.

Οι άνθρωποι που καθημερινά δίνουν τη μάχη της επιβίωσης, έχουν αφεθεί έρμαιοι των κυμάτων που προκαλούν η πολιτική και η διοικητική ανικανότητα του δημοσίου.

Κι εκτός αυτών, έχουν να παλέψουν και με τους γελοίους του συνδικαλιστικού «κινήματος», οι οποίοι εφαρμόζουν τα ίδια κι απαράλλακτα παιγνίδια.

Νομίζουμε, ότι έφτασε ο καιρός που θα αντιδράσει η ώριμη κοινωνία. Οι πραγματικοί παραγωγοί, αυτοί που μόχθησαν και μοχθούν, αυτοί που αγωνιούν καθημερινά. Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι ανάγκη να προστατευθεί, ιδιαιτέρως από εκείνους μόχθησαν και κοπίασαν για τη συγκρότησή του. Κι επειδή το Κράτος δεν μπορεί να τον προστατεύσει, αναγκαστικά θα αυτοπροστατευθεί.

Το γεγονός ότι ήδη δειλά δειλά διαρρέεται πως στα επόμενα δυο χρόνια θα απολυθούν 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι, μόνο θετικά μπορεί να ερμηνευθεί. Κι αν αυτό είχε συμβεί από τις πρώτες ώρες της κρίσης, ίσως όλα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα.

Αυτό το Κράτος που έχουμε διαλύει τα πάντα και είναι ανίκανο για οτιδήποτε.

Συρρικνωμένο και φυσικά μεταρρυθμισμένο ως προς τις αρμοδιότητές του, μπορεί να παράξει και πλήρεις υπηρεσίες και –πάνω απ’ όλα- να φτάσει σε δημοσιονομικά πλεονάσματα που θα δημιουργήσουν τις συνθήκες ανάπτυξης.

Όλα τα άλλα, είναι γελοιότητες των πολιτικών, των κομμάτων, των συνδικαλιστών κι εκείνων που επιθυμούν την κοινωνική αναταραχή για ίδιον όφελος.