Όμως, για να ξέρουμε που θέλουμε να οδηγηθούμε, οφείλουμε να ξέρουμε από που θα έχουμε αφετηρία, με δεδομένο ότι στην Ελλάδα έχουμε τρεις διακριτές πολιτικές και φιλοσοφικές γραμμές.
Κατ’ αρχάς έχουμε την λεγόμενη παράταξη της «Ελευθερίας», η οποία από το 1974 κι ύστερα εκφράστηκε από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ.
Τα δυο κόμματα εναλλάχτηκαν στη εξουσία δημοκρατικά, με συνολική αποδοχή που υπερέβαινε το 75%.
Κατά δεύτερο, έχουμε τη γραμμή του
Εθνικισμού, της Μεγάλης ιδέας και λοιπών φληναφημάτων που είναι μεν ιστορικά δεδομένα, αλλά δεν συμβαδίζουν με τη ζωή του 21ου αιώνα. Πολύ περισσότερο όταν είναι γαρνιρισμένα με μπόλικο ρατσισμό και ξενοφοβία. Η συγκεκριμένη γραμμή διαπέρασε και διαπερνά όλα τα κόμματα. Ξεκίνησε με την «Πολιτική Άνοιξη», έφτασε στο ΔΗΚΚΙ, πέρασε στο ρεύμα Χαραλαμπίδη αλλά και στο «βαθύ» ΠαΣοΚ, έγινε τάση στη Νέα Δημοκρατία ως «Λαϊκή Δεξιά» και σήμερα καταλήγει στον ΛΑΟΣ.
Τέλος, έχουμε και τη γραμμή ΚΚΕ, την πλέον απαρχαιωμένη όλων, η οποία έχει αφετηρία τον εμφύλιο και αδιαφορεί πλήρως για τη Δημοκρατία, το Έθνος και την σημερινή πραγματικότητα. Νοιάζεται μόνο για το κόμμα, το οποίο αποτελεί ως κύριος εκφραστής των πάντων με σκοπό τη εξουσία. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι πολλές φορές αρνείται ακόμη και το Σύνταγμα.
Από εδώ, λοιπόν, ξεκινάμε. Και διαπιστώνουμε ότι τίποτα από τα ανωτέρω δεδομένα δεν μπορεί να ισχύει σήμερα, όπου το πολιτικό σκηνικό έχει γίνει κομμάτια και θρύψαλα, ενώ οι ιδεολογικές φιλοσοφίες έχουν καταστεί μόνο αντικείμενο μελέτης και έρευνας.
Όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, τα δυο κόμματα εξουσίας δύσκολα ξεπερνούν το 45% στην εκλογική επιρροή. Τα τρία κομμουνιστογενή (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Δημοκρατική Αριστερά), υπερβαίνουν το 35%, ο ΛΑΟΣ «παίζει» μεταξύ 6 και 8%, ενώ οι μικρότεροι σχηματισμοί της Ντόρας Μπακογιάννη και των Οικολόγων είναι μεταξύ σφύρας και άκμονος.
Είναι σαφές, λοιπόν, ότι με αυτά τα δεδομένα δεν έχουμε κυβέρνηση ότι και να γίνει.
Τα κομμουνιστογεννή κόμματα δύσκολα θα συμπορευθούν κι αν γίνει κάτι τέτοιο, ακόμη πιο δύσκολο να ξεπεράσουν το 20%.
ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία, μόνο στη σφαίρα της φαντασίας θα μπορούσαν να ενωθούν κι αν η φαντασία γινόταν πραγματικότητα, τότε μάλλον θα γίνονταν χίλια κομμάτια.
Επιπλέον, είναι σαφές ότι η αποχή και τα «λευκά» θα είναι πρώτο κόμμα και θα ψηφίζουμε μέχρι δευτέρας παρουσίας! Κι αν κάποτε καταλήξουμε σε μια κυβέρνηση, αυτή πιθανότατα να έχει αντιπολίτευση το 70% της κοινωνίας.
Αυτή είναι η κατάσταση και η πιθανότατη νέα τραγωδία της χώρας.
Υπάρχει, όμως, τρόπος να αποφύγουμε αυτήν την τραγωδία;
Νομίζουμε, ότι υπάρχουν δυο, ένας ουτοπικός κι ένας απολύτως ρεαλιστικός.
Ο ουτοπικός έχει να κάνει με τα στελέχη του ΠαΣοΚ, τα οποία με την πλειοψηφούσα κοινοβουλευτική τους ομάδα να επιχειρήσουν να κυβερνήσουν με πρωθυπουργό τον Λουκά Παπαδήμο, μέχρι το 2013. Όμως, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το δεχθεί η κοινωνία, αλλά και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος δεν θέλει να ταυτιστεί με ένα και μόνο κόμμα.
Ο ρεαλιστικός έχει να κάνει με τους λίγους σοβαρούς πολιτικούς που διαθέτουν συγκεκριμένες προδιαγραφές –κυρίως μη κομματικής φαυλότητας- οι οποίοι μπορούν να πείσουν τον Λουκά Παπαδήμο να δώσει τη δική του μάχη για να κλείσει καλή θέση στην ιστορία.
Δηλαδή, τη δημιουργία από τον ίδιο και τους μη λαϊκιστές πολιτικούς μιας κίνησης σωτηρίας του τόπου, με την οποία θα πορευθεί στις εκλογές.
Κι αυτή η κίνηση δεν χρειάζεται μεγαλεπήβολα λόγια και παραμυθένιες υποσχέσεις.
Κεντρικές της ιδέες, θα μπορούσαν να είναι ο πολιτικός ρεαλισμός, η δημιουργία και η ηθική ως κοινωνική αξία, μέσα σε ένα απολύτως δημοκρατικό περιβάλλον.
Έχουμε την αίσθηση, ότι τα ανωτέρω χαρακτηριστικά, όσο απλοϊκά κι αν ακούγονται, εκφράζουν τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη (των δυο κομμάτων εξουσίας).
Έχουμε την αίσθηση, ότι τυχαία ο Λουκάς Παπαδήμος βρέθηκε στην πρωθυπουργία, αφού οι Έλληνες με τα χαρακτηριστικά παλαιότερων εκλογικών αναμετρήσεων ποτέ δεν θα τον εξέλεγαν.
Κι αυτή την τυχαία συγκυρία, οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε.
Ας αναλογιστεί ο αναγνώστης, ότι μια κυβέρνηση Παπαδήμου με υπουργούς της επιλογής του και μέλη σοβαρούς πολιτικούς, θα έκανε τα σημερινά κόμματα εξουσίας να μοιάζουν απολιθώματα του παρελθόντος.
Ο Λουκάς Παπαδήμος, γνωρίζουμε όλοι, ότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε επίπεδο οικονομικών γνώσεων, ενώ όπως δείχνουν τα πράγματα δεν είναι δέσμιος πολιτικών ή άλλων εξαρτήσεων, κάτι που ουδείς άλλος διαθέτει από τους επίδοξους σωτήρες μας.
Κι είναι το μόνο φως, για την απαιτούμενη πολιτική ανασύνθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου