Είναι σαφές νομίζουμε ότι με τον τίτλο μας δεν υπονοούμε τα δάκρυα της Έλσας Παπαδημητρίου επειδή «έχασε» την πρωθυπουργία για την οποία την πρότεινε ο Γιώργος Παπανδρέου πριν προτείνει τον Κακλαμάνη, τον Πετσάλνικο και πριν καταλήξει ασθμαίνοντας στη λύση Παπαδήμου.
Είναι σαφές ότι εννοούμε τα δάκρυα της Έλσας Φορνέρο, της Ιταλίδας υπουργού Εργασίας, όταν αναγκάστηκε να εξαγγείλει τις μειώσεις μισθών και συντάξεων στη γειτονική χώρα.
Δάκρυα αληθινά κι όχι
σαν αυτά των κροκοδείλων.
Δάκρυα ανθρώπου κι όχι φιλανθρώπου.
Δάκρυα που έδειχναν ότι έμπαινε κι αυτή στη θέση του άλλου.
Δάκρυα που έδειχναν ότι μοιράζεται τον πόνο του.
Δάκρυα που έδειχναν ότι αν και τεχνοκράτης διαθέτει περισσότερες ευαισθησίες από τους πολιτικούς.
Δάκρυα που γκρέμισαν ολόκληρο το ιταλικό πολιτικό σύστημα.
Δάκρυα που έδειξαν σε εμάς τους Έλληνες, ότι άλλο η πολιτική της ευθύνης κι άλλο τα απομεινάρια της δικής μας…πασαλίδικης οθωμανικής σχολής.
Κι όπως έχει γράψει ο Δημήτρης Δανίκας, μοναδικό καταφύγιο προσωρινό, μέσα σ' αυτό τον απέραντο παγετό, από του Σαββόπουλου το τραγούδι το γνωστό:
«Την παιδική μου φίλη την είδα ξαφνικά να στέκει και να με κοιτά
Αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο/
λησμονημένες πόλεις ναυάγια στο βυθό
Έλσα το όνομα της το μικρό».
Και όπως σε ένα επίγραμμά του γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης «δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε».
Δεν φταίνε οι πολιτικoί.
Τόσοι ήτανε. Αυτοί και εμείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου