Τέσσερα κόμματα μέσα σε δύο!

Είναι δυο υπουργοί του ΠαΣοΚ από τη μια μεριά και δυο πρώην της Νέας Δημοκρατίας από την άλλη.
Οι δυο από το ΠαΣοΚ, συζητάνε το μέλλον του κόμματός τους. Αναρωτιούνται πόσοι από τους ψηφοφόρους τους θα το ξαναψηφίσουν.
Προφανής απάντηση δεν υπάρχει..
Ο πρώτος δηλώνει ότι όσοι ψηφίσουν ΠαΣοΚ, επιθυμούν να συνεχιστεί η μεταρρυθμιστική επιχείρηση της τελευταίας κυβέρνησης Παπανδρέου, αφού επιτέλους το κόμμα μπορεί να απαλλαγεί από τα βαρίδια του με τον αναχρονιστικό τρόπο σκέψης και τους λαϊκιστές που είχαν εθιστεί με το ρουσφετολογικό κράτος. Δηλώνει, ακόμη, ότι
οι υγιείς δυνάμεις και ψηφοφόροι του ΠαΣοΚ, δεν μπορεί παρά να επιθυμούν τον εκσυγχρονισμό του κόμματος στηρίζοντας τους Λοβέρδο, Διαμαντοπούλου, Ραγκούση και Μόσιαλο, οι οποίοι δεν δίστασαν να έρθουν σε ρήξη με τις συντεχνίες που το ίδιο το κόμμα δημιούργησε και εξέθρεψε. «Άλλωστε, μόνο συνεργαζόμενοι, όλοι με όλους, μπορούμε να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση και να επαναφέρουμε τις πολιτικές αξίες στο προσκήνιο», καταλήγει.

Ο δεύτερος δηλώνει ότι όσοι ψηφίσουν ΠαΣοΚ, θα είναι εκείνοι που έχουν στο dna τους τα παπανδρεϊκά κύτταρα, ανεξαρτήτως αν είναι έξαλλοι με τον Γιώργο Παπανδρέου, που θεωρούν ότι τους ενέπαιξε και ασέλγησε πάνω στις αξίες του πατέρα του. Δηλώνει, ακόμη, ότι όσοι ψηφίσουν ΠαΣοΚ, θα το πράξουν για να για να απαλλαγεί από τους μεταρρυθμιστές που το έχουν καταστήσει να μην έχει διαφορές από τη Νέα Δημοκρατία.

Οι δυο από τη Νέα Δημοκρατία, συζητάνε το μέλλον του δικού τους κόμματος.
Αναρωτιούνται, όχι μόνο ποιοι θα το ψηφίσουν, αλλά και τι θα επιλέξει η εκλογική μάζα της λεγόμενης Μεσαίας τάξης, που ως κινούμενη άμμος παραδοσιακά «βγάζει» κυβέρνηση.
Ο πρώτος δηλώνει ότι όσοι ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία, επιθυμούν τον απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και εκτιμά ότι αυτοί δεν θα έχουν σταθερή ιδεολογική ή κομματική προέλευση.
Θεωρεί ότι η «λαϊκή» πολιτική του κόμματος σε συμπόρευση με τους συνδικαλιστές, ταγμένοι δίπλα στην κοινωνία, μπορούν να προσελκύσουν εκείνες τις δυνάμεις εργαζομένων που υπέστησαν πλήγματα από την πολιτική του ΠαΣοΚ.
Προσθέτει μάλιστα: «Ήταν εγκληματικό λάθος του Σαμαρά η συναίνεση στην κυβέρνηση Παπαδήμου, αφού αυτή είναι η συνέχεια της κυβέρνησης Παπανδρέου».

Ο δεύτερος δηλώνει ότι όσοι ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία πρέπει να γνωρίζουν τι θα πράξει το κόμμα στην κυβερνητική θητεία του, ποιες πολιτικές θα ακολουθήσει και πως θα κυβερνήσει.
Δηλώνει, ακόμη, ότι δεν μπορεί ένα σύγχρονο φιλελεύθερο κόμμα να αμφιρρέπει μεταξύ λαϊκισμού και ασάφειας θέσεων και προτάσεων, αφού έτσι δεν μπορεί να προσελκύσει τις μετριοπαθείς μάζες. Χαρακτηρίζει δε, πολλές από τις ενέργειες των «λαϊκών» εκπροσώπων του κόμματος, ως κομμουνιστικής ή πασοκικής προέλευσης και μάλιστα περασμένων δεκαετιών.
«Πως θέλουμε τη Νέα Δημοκρατία; Εικόνα και ομοίωμα του σκληρού και βαθέως ΠαΣοΚ;», προσθέτει.

Αυτές οι διαμετρικά αντίθετες απόψεις, καταδεικνύουν ότι εντός των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, υπάρχουν και λειτουργούν τέσσερα κόμματα.
Καταδεικνύουν ότι τις δυνάμεις τους τις χωρίζουν τεράστιες αποστάσεις, ιδεολογικές,  πολιτικού προσανατολισμού και στρατηγικής.
Για κάποιους η εξουσία είναι αυτοσκοπός, για κάποιους άλλους είναι η κατάληξη ζυμώσεων στην πολιτική κονίστρα και στην κοινωνία, που θα ωφελήσουν τον τόπο.

Το βέβαιο είναι ότι στα δυο κόμματα εξουσίας (περισσότερο στο ΠαΣοΚ) έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση.
Από τη μια οι δυνάμεις που έχουν τα μάτια και τα ώτα στραμμένα στο παρελθόν και δεν επιθυμούν ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις.
Από την άλλη, οι δυνάμεις που με μετριοπάθεια επιχειρούν να προσεγγίσουν τα προβλήματα, αλλά και να υπερκεράσουν τις κραυγές του λαϊκισμού.

Τι μέλλει γενέσθαι;
Ίδωμεν!