Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 90)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ωραιοκάστρου και Συκεών γωνία

Πήγα, που λέτε, συνάμενη και κουνάμενη, σημαιοστολισμένη σαν την φρεγάδα, στις 12 του Σεπτέμβρη και ώρα εννέα και τριάντα πρωινή, φορώντας μακρύ τσιγγάνικο αέρινο φόρεμα- το πήρα σε μπαζάρ 9.99, αλλά μην το πείτε πουθενά, μοιάζει σαφώς ακριβότερο- γαλάζιο στο χρώμα, και διακόσια πέντε χαϊμαλιά, σε λαιμό και χέρια, έχουσα ένα

χαμόγελο έως τα αφτιά, και ύφος αγέρωχο, τύπου: «δοξάστε με, είμαι η μήτηρ των δυο φωστήρων, του Παναγιωτάκη και Δημητράκη με τ’ όνομα -εάν βεβαίως έχετε ακουστά», στο σχολείο μας.
Ωραιοκάστρου και Συκεών γωνία.

Και τι αντικρίσανε τα ματάκια μας, δεν μπορείτε να το φανταστείτε...

Επτακόσια και πλέον προσφυγόπουλα από την Ωραιοκάστρου και κάμποσα -λιγότερα- από την Συκεών, καθότι το σχολειό μας ευάερο, και πρωτίστως ευήλιο, διαθέτει δυο εισόδους ( όχι παίζουμε)… 

-Τι κάνετε εδώ; τα ρωτώ σε άψογα Ελληνικά.

-Περιμένουμε να βγούνε τα παιδιά σας από τις αίθουσες το μεσημέρι για να μπούμε εμείς, μου απαντούν, σε άψογα Ελληνικά, επίσης.

-Δεν είστε περαστικοί; Δεν φύγατε εσείς ακόμη; ξανά έκπληκτη τα ερωτώ.

-Και που να πάμε;

-Ξέρω και εγώ; στην Γη της Επαγγελίας ίσως;

Φτύνουν τον κόρφο τους σκιαγμένα:

-Τι λέτε μαντάμ, μουσουλμάνοι πράμα στο Ισραήλ θα πάμε;

(Εντάξει είπαμε, μιλάνε άψογα Ελληνικά, αλλά μην περιμένετε και σεις να πιάνουν με την πρώτη την αργκό μας)

-Όχι καλέ, στην Γερμανία, στην Σουηδία ή όπου αλλού θέλετε.

-Μπα, σαν το Ελληνικό hot spot δεν έχει...

-Ακόμη λιάζεστε;

-Όχι καλέ, τώρα που έφυγε η κυρά Τασία, δεν λιαζόμαστε, απλά περιμένουμε περιφερόμενοι.

Μας είπε κι ο κυρ Φίλης να έρθουμε κατά δω να μορφωθούμε, να πάρουμε και εμείς, σαν εκείνον, την περίφημη Ελληνική παιδεία.

-Μάλιστα, καλώς μας ήλθατε λοιπόν!

Τους λέω και δίχως να μπω στον κόπο

α. Να προσέξω τα αποφόρια που κρέμονταν από τα κορμιά τους και τα παράταιρα παπούτσια τους,  β. Να σχολιάσω την μπούργκα και την μαντίλα των μαμάδων τους που στέκονταν παράμερα, τα προσπέρασα και κατηφόρισα προς την είσοδο.

Άλλο, διαφορετικό μπλόκο εκεί.

Γονείς- Έλληνες- με μάτι αγριεμένο έτοιμοι για φασαρίες.

Μπροστάρης κάποιος που ήτο κάποτε δήμαρχος και του χε μείνει το προεκλογικό χούι των μαζώξεων.

-Να φύγετε, να πάτε σε άλλη παραλία, φωνάζανε στα παιδιά τα ξένα.

-Καλέ, ντροπή, πετάχτηκα και εγώ, ντροπή και είναι τα καημένα σε ευαίσθητη ηλικία, τα πληγώνουμε. Δεν θυμάστε που τόσους μήνες τους στέλναμε κούτες το ΝΟΥΝΟΥ και τις φρυγανιές;

Τα αποφόρια μας και τα περσινά παπούτσια μας;

-Ναι, μου απαντάνε, τα στέλναμε με αγάπη περισσή είναι αλήθεια, αλλά όχι βρε αδελφέ να έρθουνε και τόσο κοντά μας, στα σχολειά μας, στις αυλές μας, στις εκκλησιές μας, γυφταριό θα καταντήσουμε, συν ότι θα πέσει και η αντικειμενική αξία του εξ αδιαιρέτου...

-Καλά, καλά, τους κόβω, και που να πάνε οι δύστυχοι; 

-Να πάνε στην Κηφισιά και στην Εκάλη, απαντήσανε με ύφος σοβαρό και ίσως χαιρέκακο.

-Και γιατί να πάνε εκεί; -πάντα μου άρεσε η κολοκυθιά, καθότι και το αγαπημένο παιγνίδι των Ελλήνων.

-Για να τους φάνε στη μάπα οι εφοπλισταί, φώναξε στο μπλοκ των αριστερών γονέων.

-Και γιατί να τους φάνε στην μάπα μόνο οι πλούσιοι, αντιγύρισαν κάποιοι φιλελέδες.

-Και ποιος να τους φάει; φώναξαν κάποιοι αλληλέγγυοι και κάποιοι άλλοι των μασαμπουκοΜΚΟ...

Άρχισαν λοιπόν τα γαλλικά, φασίστα έλεγε ο Συριζαίος το φιλελέ, φασίστα έλεγε και ο φιλελές τον Συριζαίο. (Στα παλιά χρόνια, είχα σαφή άποψη για το ποιος είναι φασίστας, τώρα να σας πω...δεν είμαι και σίγουρη)

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, δεν λέω, μα μπρος τον κίνδυνο των επεισοδίων πήρα τα καμάρια μου και ανηφορίσαμε από την είσοδο των Συκεών.

Άλλο κλίμα εκεί.

Άλλη παιδεία, πως να το κάνουμε.

Μαζεμένος όλος ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων χάιδευε τα μαλλιά των προσφυγόπουλων και τα καλωσόριζαν με χαρά.

Τι όμορφη εικόνα, παιδάκια παντού, καφετιά, λευκά, και μαυράκια...

-Μην σε ξεγελά, μου είπε η φίλη Αθηνά, σίγουρα άμα περάσουν οι ξενόφερτοι μαθητές κάποιοι αριθμό, αυτοί που χαϊδεύουν τώρα θα αρχίσουν να σφαλιαρίζουν.

-Άντε βρε, της απάντησα, γρουσούζα, κοίτα αγάπη ολούθε!

-Βρε μη σε ξεγελά, συνέχισε εκείνη τον χαβά της, ούτε υποδομές έχουμε, ούτε και δομές, και στα σίγουρα δεν έχουμε πλάνο. Και που πα ρε Καραμήτρο δίχως πλάνο;

Και όπου Καραμήτρος βάλε όποιο όνομα θέλεις, γιορ τσόις...

Δεν ξέρω τι θα γίνει με αυτό το θέμα, το παρακολουθώ και εγώ σαν εσάς.

Μια θλίψη όμως μου την προξένησε, μα δεν έπεσα και από τα σύννεφα!

Μας έχω μάθει πια τι μυστήριος λαός είμαστε.

Σας φιλώ σταυρωτά και εύχομαι καλή σχολική χρονιά, και βοήθεια μας!!!

ΥΓ1. Την περασμένη εβδομάδα σας είχα υποσχεθεί  πως θα σας γράψω για την ΔΕΘ, τον πρωθυπουργό, τα παραμύθια της Χαλιμάς και άλλες ιστορίες…

Ε! λοιπόν το αυτό!!!

Μάντισσα είμαι;

Παραμύθια...

Της Χαλιμάς, και άλλες ιστορίες...

ΥΓ2. Είδατε πολιτικό ρεπορτάζζζζ;;;;

Τρίζουν καρέκλες!