Η αμηχανία, η χυδαιότητα κι ο Κυριάκος

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Διαβάζω σχόλια χρηστών των διαδικτύου για την εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη:

-          Δεν είπε τίποτα που να γίνει σύνθημα… δεν κολάκευσε κανέναν…

-          Δεν είχε παλμό… δεν ήταν… μπρουτάλ…

-          Δεν ζήτησε να βγει ο κόσμος τα πεζοδρόμια…

-          Δεν έδωσε επιχειρήματα στους δεξιολαϊκούς να βγουν στα

καφενεία και να κάνουν αγώνα…

-          Δεν είπε ότι θα απολύσει τους μισούς δημοσίους υπαλλήλους...

Και πολλά άλλα.

Όντως, ο Κυριάκος αντιμετωπίστηκε ακόμη και από το δικό του κοινό με αμηχανία.

Βλέπετε, ο νέος λόγος του, το νέο ύφος του δεν μπορούν ακόμη να «χωνευτούν» από ανθρώπους που έχουν μάθει μια ζωή στη συνθηματολογία, στον λαϊκισμό, στην παροχολογία και στις κραυγές.

Ο ορθολογικός λόγος του Κυριάκου είναι ακόμη ξένος, ακόμη και για μεγάλη μερίδα των πολιτευτών, βουλευτών και οπαδών της Νέας Δημοκρατίας.

Τα πολιτικά επιχειρήματα – αντί της παραπολιτικής- χρειάζονται χρόνο για να γίνουν βιώματα και τρόπος σκέψης.

Ο Κυριάκος δεν υποσχέθηκε τα ανέφικτα.

Μίλησε απλά, κατανοητά, τεχνοκρατικά και πολιτικά.

Χωρίς να χαϊδεύει ώτα και χωρίς να μετρά το πολιτικό κόστος.

Ίσως και πρωτόγνωρα.

Πρωτόγνωρο άλλωστε είναι αυτό που είπε: «Έχουμε πρόβλημα κι ως τεχνοκράτης είτε αναζητώ λύσεις στα προβλήματα είτε έχω βρει» και είναι αυτές κι αυτές…

Άλλωστε, οι πρώτοι που κατάλαβαν τι σημαίνουν για την κοινωνία οι προσεγγίσεις και το νέο ύφος που φέρνει στην πολιτική ζωή του τόπου ο Κυριάκος, ήταν οι κυβερνώντες.

Που με εξυπνακισμούς και χυδαιότητες καταφέρθηκαν εναντίον του.

Που σε μια επίδειξη γελοίου χιούμορ, ο πρωθυπουργός ζήτησε την …σύλληψή του!

Για να είμαστε πιο σαφείς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί τον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει τη νέα γενιά της πολιτικής και τους ανθρώπους που πνίγονται από τη μίζερη, αντιπαραγωγική και καταστροφική μιζέρια του κρατισμού και της στασιμότητας.

Με όσα λέει και πράττει, είναι αυτός που αντιμετωπίζει με ρεαλισμό τα δεδομένα και δεν αναλίσκεται σε ανούσια τσιτάτα και αυταπάτες.

Είναι ο μόνος πολιτικός στην ιστορία του τόπου, που ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λέει ότι δεν θέλει να είναι αρεστός αλλά χρήσιμος.

Για θυμηθείτε τι συνέβαινε επί δεκαετίες στον τόπο; Από τους σωτήρες που φώναζαν στα μπαλκόνια και χάριζαν οικόπεδα ακόμη και στο φεγγάρι;

Ο Κυριάκος δείχνει και κάτι άλλο.

Δείχνει ξεκάθαρα και με κάθε τρόπο ότι δεν είναι άλλος ένας εκ των ταγών που δεν επιθυμεί να αλλάξει τίποτα.

Ότι με την πολιτική ορθότητα δεν είναι διατεθειμένος να αναπαράγει σκουπίδια –ακόμη κι εντός του κόμματός του- κι ότι πνευματική, εκκλησιαστική, οικονομική και δικαστική ελίτ, οφείλουν να κατανοήσουν πως δεν μπορούν να συνεχίζουν να είναι μέρος της κρίσης και της παρακμής και να τις συντηρούν.

Ο Κυριάκος, προκαλεί αναπόφευκτες συγκρίσεις.

Ειδικά με τον Αλέξη Τσίπρα που αποτελεί την προσωποποίηση της αναξιοπιστίας και της παρακμής, ζει με το ψέμα και έχει καταστεί ο πλέον αφερέγγυος πρωθυπουργός στην ιστορία του τόπου.

Μπορούμε να αγιοποιούμε τον Κυριάκο;

Όχι ασφαλώς.

Πολύ περισσότερο όταν δεν έχει εμπλακεί σε μεγάλες και σημαντικές καταστάσεις ευθύνης και έκτακτων αναγκών.

Αλλά, είναι βέβαιο ότι γυρίζει τη σελίδα της πολιτικής στον τόπο.

Είναι ώριμη η ελληνική κοινωνία να κατανοήσει και να τον αποδεχτεί με υψηλά ποσοστά;

Δεν μπορούμε να ξέρουμε. Τα μέχρι τώρα δείγματά της δεν δείχνουν να απαντούν θετικά στο ερώτημα. Πολύ περισσότερο όταν η ελληνική κοινωνία αποτελείται από συντεχνίες διαφορετικών συμφερόντων που αντιμάχονται το «όλον» του τόπου.

Όπως και νάναι όμως, αφενός η αμηχανία κάποιων κι αφετέρου οι χυδαιότητες των κυβερνητικών εις βάρος του, πείθουν ότι αλλάζει σελίδα η πολιτική μας ζωή…