Ο Φίλης, τα συμπλέγματα και οι άριστοι …

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Νάτος πάλι ο Φίλης.

Ο υπουργός της Παιδείας μας, που παράγει φοιτητές με βαθμούς εισαγωγής στα Πανεπιστήμια ακόμη και πολύ κάτω από τη βάση του δέκα!

Ο υπουργός της Παιδείας μας των χιλιάδων προβλημάτων.

«Η επίκληση της αριστείας», δήλωσε, «έχει οδηγήσει στην όξυνση των εκπαιδευτικών ανισοτήτων»!

Καταλάβατε;

Κατά τον υπουργό Παιδείας, φταίνε οι άριστοι για τις ανισότητες.

Κι είναι απορίας άξιο για ποιον λόγο

δεν έχει ζητήσει ακόμη τον αποκλεισμό τους δια βίου από την μάθηση.

Φταίνε, δηλαδή, αυτοί που βάζουν κώλο κάτω και διαβάζουν, αυτοί που έχουν στόχους για τη ζωή τους, αυτοί που τιμούν και σέβονται και τους κόπους των γονιών τους μα και τις θυσίες της κοινωνίας για να τους παρέχει δημόσια εκπαίδευση.

Πείτε μου:

Ποιο φυσιολογικό μυαλό, θα μπορούσε να εκστομίσει κάτι τέτοιο;

Ποιο ισορροπημένο μυαλό θα γινόταν τόσο απροκάλυπτα διώκτης της αριστείας;

Ποιος φυσιολογικός άνθρωπος θα προέτασσε τα προσωπικά του συμπλέγματα, τις αρρωστημένες ιδεοληψίες του και τις πολιτικές αγκυλώσεις του, έναντι των πραγματικών προβλημάτων της Παιδείας;

Κι όμως.

Το πράττει ο Νίκος Φίλης.

Που,  για κακή τύχη του τόπου, βρέθηκε από μια καραμπόλα στον πολύπαθο αυτό χώρο και το μόνο που πράττει είναι να διαλύει.

Που, αντί να ασχολείται με τη δημόσια παιδεία και τα χάλια της, έχει ως προτεραιότητά του να δημιουργήσει χάος και στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Που, αντί να ασχοληθεί με την πλειονότητα των μαθητών και των οικογενειών τους που ταλαιπωρούνται από τις αβελτηρίες των δημόσιων σχολείων και του εκπαιδευτικού συστήματος (ελλείψεις σε υποδομές, ανεπαρκές και χωρίς αξιολόγηση διδακτικό προσωπικό κλπ), εκείνος δημιουργεί πογκρόμ εναντίον των αρίστων!  

Με συμπλεγματική  και μονομανή ιδεοληψία.

Που, εκτός όλων των άλλων ισοπεδώνει τους αρίστους στα επίπεδα των κωθωνιών.

Δεν θα είχαμε απαίτηση από έναν Αριστερό πολιτικό να σκέφτεται φιλελεύθερα.

Άλλωστε ο φιλελευθερισμός απαιτεί μέγιστη προσπάθεια και δεν συνάδει με τις Αριστερές λογικές και πρακτικές της ήσσονος προσπάθειας που πρεσβεύει ο ίδιος.

Ο φιλελευθερισμός έχει το βλέμμα στο μέλλον, προσαρμόζεται, δεν έχει αυταπάτες, ούτε πατερούλη.

Θα είχαμε όμως την απαίτηση, αν μη τι άλλο να είχαμε έναν σοβαρό πολιτικό μπροστάρη της πολύπαθης Παιδείας μας.

Που, έστω και με την ημιμάθειά του συνοδοιπόρο, θα σκεφτόταν με πιο ανοικτό μυαλό και κυρίως ρεαλιστικά.

Αλλά, πού να βρεθεί τέτοιος στους κόλπους του κυβερνώντος κόμματος;