Η μικροψυχία της Αριστεράς

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ήταν γνωστό ότι η Αριστερά δεν τα είχε ποτέ καλά με την αριστεία, με τους πρώτους, με τους καλύτερους, με εκείνους που κοπιάζουν για να κατακτήσουν τα όνειρά τους.

Ήταν γνωστό ότι η Αριστερά είχε σχεδόν πάντοτε τη λογική της ήσσονος προσπάθειας και την λογική του καφενείου.

Στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους εργασιακούς χώρους, οι Αριστεροί ήταν

κι είναι υπέρ της ισοπέδωσης των πάντων, μεμψίμοιρη και μίζερη.

Είδαμε το κυνηγητό της αριστείας από την πρώτη στιγμή που τούτη η κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία.

Μα στην περίπτωση των Ολυμπιονικών η κακομοιριά ξεπερνά κάθε όριο.

Οι επιθέσεις της «Αυγής» εναντίον του Πύρρου Δήμα (βλέπε και άρθρο με τίτλο «Όχι και τον Πύρρο βρεεεεεε, http://grpost.blogspot.gr/2016/08/blog-post_18.html), αλλά και εναντίον της Κατερίνας Στεφανίδη, με τις οποίες επιχειρείται να αμαυρωθούν κόποι και θυσίες χρόνων, ξεπερνούν κάθε ηθικό φραγμό, κάθε όριο.

Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, οι Αριστεροί της ουτοπικής και μίζερης …αυθεντίας, κουνάνε το δάχτυλο στους αρίστους αντί να το κατευθύνουν στα μάτια τους για να βγάλουν τις τσίμπλες.

Μικροί κι ασήμαντοι επιτίθενται στους Ολυμπιονίκες που από το ψηλότερο σκαλί του βάθρου έκαναν τον ελληνικό εθνικό ύμνο να ακουστεί στα πέρατα της οικουμένης.

Μόνο και μόνο επειδή δεν είναι «φίλοι» του κόμματος.

Μόνο και μόνο επειδή κατάφεραν να βγουν από τον σωρό της ισοπέδωσης.

Τρομάρα τους.

«Μιλάει» η Αριστερά!

«Μιλάει» η Αυγή! Που μέχρι πριν λίγο καιρό είχε διευθυντή που δεν ήξερε καν τι σημαίνει Πανεπιστήμιο.

Και κουνάει το χέρι στην Ολυμπιονίκη που εκτός άλλων είναι πτυχιούχος της Νευροψυχολογίας και κάνει το διδακτορικό της στην Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνας.

Μήπως, λέμε μήπως, η Κατερίνα Στεφανίδη οφείλει να ασκήσει την επιστήμη της στους μικρόψυχους της Αριστεράς;

Μήπως;