Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 86)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Γιατί Ολυμπιακοί κι όχι Παναθηναϊκοί;

Είχαμε, που λέτε, καλέσει φίλους για να παρακολουθήσουμε όλοι μαζί την προσπάθεια του καταπληκτικού Λευτέρη Πετρούνια, εκείνο το απόγευμα της .15^ης Αυγούστου του σωτηρίου έτος 2016, έτος Ολυμπιακών Αγώνων.

Ξέρετε τώρα, πίτσες, τσίπς, λουκανικοπιτάκια, φοντάν μαζί με μπύρες και παγωτά, όλα ανάκατα, άτσαλα τοποθετημένα πάνω στα ΙΚΕΑ τραπεζάκια.

-Να βγάλουμε την τιβι στο μπαλκόνι, πρότεινε η Αθηνά...

-Όχι, προς Θεού, απάντησα, φαντάσου να βγάζαμε όλοι τις τηλεοράσεις μας έξω, σαν επιστροφή της

δεκαετίας του 80…(όχι ότι την έχω προλάβει, είκοσι χρονών κορίτσι)

-Και γιατί παρακαλώ πρέπει να βλέπουμε Ολυμπιακούς, αφού όλοι είμαστε Παναθηναϊκοί;

Γκρίνιαξε ο Δημητράκης.

(Άλαλα τα χείλη των απανταχού φιλάθλων)

-Δεν έχεις εξηγήσει του παιδιού τι παρακολουθούμε;

Ζήτησε εξηγήσεις ο πατέρας.

-Βεβαίως και έχω εξηγήσει, απάντησα θυμωμένη, εκατοντάδες μάλιστα φορές, μα ο μικρός εκείιιιιιιιιιιιιιιι κολλημένος με τον Παναθηναϊκό.

Σκεφτείτε να συναναστραφεί και με τον Σακελλαρόπουλο….

Για τους παρισταμένους καλύτερα μην με ρωτάτε.

Γελούσανε τουλάχιστον μισή ώρα, όση δηλαδή μας πήρε για να ξαναεξηγήσουμε –από την αρχή με μελιστάλαχτο ύφος και ήρεμο και στα σίγουρα παιδαγωγικό, τι σημαίνει «Ολυμπιακοί αγώνες» και τι «αθλητικό ιδεώδες».

Έφυγε που λέτε ο πιτσιρικάς και γύρισε λίγο μετά κρατώντας ένα χαρτί Α4 στο χέρι, κόλλησε το σημείωμα του στην τηλεόραση στερεώνοντας το με σελοτέιπ.

Έγραφε σε άψογα Ελληνικά και προπάντων άψογα ορθογραφικά;

«Παναθιναική αγονες των λαόν και των αθλιτόν»….

-Σίγουρα αυτός θα πάει δευτέρα δημοτικού; με ρώτησε ψιθυριστά ο Νίκος και μάλλον απελπισμένος, και πριν προλάβω να απαντήσω, πετάχτηκε ο άλλος ο σταυραετός, ο Παναγιώτης.

-Λάθος ορθογραφικό στην λέξη «αγονες» ο Δημήτρης δεν έβαλε τόνο…

-Γιατί αυτός που θα πάει Τρίτη, μονολόγησα μάλλον απογοητευμένη.

Κοιταχτήκαμε, με τον Νίκο με ύφος γεμάτο απόγνωση, και είδαμε τους φίλους μας στα πατώματα –κυριολεκτικά- από τα γέλια, κάποιοι πιο διακριτικοί, λέμε τώρα, είχαν πεταχτεί στο μπαλκόνι έχοντας πάρει σβάρνα τα πάντα αφήνοντας πίσω τους βομβαρδισμένο τοπίο, πατημένα –με το τσόφλι- φιστίκια Αιγίνης, πολτοποιημένα φοφίκο, και βεβαίως χυμένη ολούθε κόκα κόλα.

Με αυτά και με τα άλλα καταλάβαμε πως αυτό το φοβερό παλικάρι, ο Πετρούνιας-πήρε χρυσό μετάλλιο στους κρίκους μόνο όταν ακούσαμε τις κραυγές των γειτόνων και τον εθνικό μας ύμνο.

Γεμάτοι συγκίνηση και δακρυσμένοι  σταθήκαμε όρθιοι αποδίδοντας τιμές στον Ολυμπιονίκη μας…

Κάτι «Καλά,μεγάλη πανευκολούρα» και «Σιγά, εγώ αυτό το κάνω καλύτερα» που ακούστηκαν από παιδικά χείλη, συνοδεύτηκαν από ελαφριά και αντιπαιδαγωγική σφαλιάρα.

Κατά τα άλλα όλα καλά.

Ο Δημητράκης τελικά  κόλλησε με τους Ολυμπιακούς - Παναθηναϊκούς αγώνες και κατά την προσφιλή του τακτική έμενε να υποστηρίζει με πάθος τους Έλληνες και τους Ιάπωνες αθλητές.

Αυτό βεβαίως έφερνε τσακωμούς με τον αδελφό του, καθότι ο Παναγιώτης υποστήριζε με το ίδιο πάθος τους Έλληνες, τους Αμερικάνους και τους Βρετανούς αθλητές.

Κάποιο κλωτσομπουνίδι που και που επισκίαζε το αθλητικό και το ωραίο αλλά εντάξει, λες, παιδάκια είναι, κάποια στιγμή θα καταλάβουν… μάλλον…

Τους φίλους, όχι, δεν τους ξανακαλέσαμε.

Έχω λίγο θυμώσει μαζί τους.

Βλέπετε με παίρνουν τηλέφωνο και με ρωτάνε αν έχει γίνει κάποιο παγκόσμιο ρεκόρ στα Παναθηναϊκά γήπεδα του Ρίο απ΄ αυτά που ευκόλως χαρακτηρίζονται ως «πανευκολούρες»….

(Φίλη αγαπημένη Αθηνούλα, το νου σου, Σαρωνίδα μόνο με το κιάλι θα ξαναδείς για τα επόμενα είκοσι, τουλάχιστον, χρόνια)

Σε μιαν αναδρομή της εβδομάδας ξεχωρίζω την μηδενική μας παιδεία σε όλους τους τομείς που διέπουν την κοινωνική και πολιτική μας ζωή και καθόλου δεν θυμίζουν το ευνομούμενο κράτος που θα έπρεπε να έχουμε, και ευτυχισμένοι να ζούμε, αρχίζοντας από το δυστύχημα της Αίγινας και καταλήγοντας στην καντίνα του θερινού κινηματογράφου, όπου στο διάλειμμα της παιδικής ταινίας, ενήλικες ποδοπατούσαν στην κυριολεξία τα παιδάκια που είχαν ήδη φτάσει στο ταμείο, μόνο για να πάρουν πρώτοι γρανίτες και νάτσος με τυρί…

Μα τι σας λέω τώρα, αν ήμασταν διαφορετικοί, δεν θα είχαμε φτάσει στο τέλμα όπου έχουμε βαλτώσει δεκαετίες τώρα…

Κερδάμε λοιπόν σύντροφοι, κερδάμε (σιγοκλαίω)

Σας μερσώ φίλοι μου που με ανέχεστε και σας στέλνω καλοκαιρινά φιλιά…

ΥΓ1. Όλοι σεις που φαγωθήκατε για το πόσο καλύτερα γράφει ο Δημητράκης σε σχέση με την μανούλα, σας παραθέτω το ανέκδοτο-ολόδικης του επινόησης- που μας ζαλίζει νυχθημερόν με δαύτο:

Ήταν ένας ταραμάς, ήρθε και ένας άλλος, και έπειτα ακόμη ένας, και έγιναν όλοι ταραμοσαλάτα….

Παγώσατε;

Καλά να πάθετε!!!!

ΥΓ2. Εδώ Καλντερίμι εκεί Καλντερίμι που είν’  το Καλνερίμι,;

Ο ευρών  θα ανταμειφτεί πάραυτα…

Πάντως, κοινοί φίλοι που παραθερίζουν με τον  κο Σακελλαρόπουλο στην Ακράτα, με διαβεβαίωσαν ότι καθημερινά κάνει πάρτι με σουβλάκια και λογής λογή κοψίδια και προχθές δεν πανηγύρισε τα γκολ της Πανάθας επειδή εκείνη τη στιγμή ήταν χωμένος σε κάτι βουνά από κοκορέτσια και κοντοσούβλια…

ΥΓ3. Το άλλο σας το είπα; Μετά την καθημερινή ιεροτελεστία του με τις σκάφες κοψιδίων, αναζητά εναγωνίως μια σόδα…

ΥΓ3. Κάποιες δηλώσεις κάποιας στρατηγού κομισάριου, εν ονόματι Γεροβασίλη, καθώς και κάποιας άλλης Αυλωνίτου με τ όνομα , μου φέρνουν θλίψη και ενίοτε οργή.

Να το κοιτάξω άραγε;

Ή μήπως δικαιολογείται;