ΕΥΑερα: «Ένα κομματικό καλοκαίρι...»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Ήλιος και θάλασσα! Η απόλυτη προίκα της χώρας τούτης και ταυτόχρονα, η τέλεια κατάρα της, αφού αυτά τα δυο προικιά μας ξελογιάζουν τουλάχιστον έξι μήνες το χρόνο! Τρεις που βαστούνε γερά γερά κι άλλοι τρεις στο έμπα και στο όξω, άντε ξανά μανά μέχρι να συνηθίσουμε και πάλι το κρύο και τη χειμωνιά, που μέχρι νά ’ρθουν, ξαναφεύγουν. Ένας λαός ξελογιασμένος εντελώς, αφού παρά τα εκατοντάδες προβλήματα που έχουμε, πάντα τα μπιτσόμπαρα θα δουλεύουν σαν τρελά, μια που επάνω στις ξαπλώστρες τους, η Ελλάδα θα ξαποσταίνει...

Ετούτο το ξελόγιασμά μας το

έχουν πάρει χαμπάρι οι έξυπνοι και επιτήδειοι μικρομέγαλοι της πολιτικής μας, γι’ αυτό κάθε χρόνο εκείνα τα «θερινά τμήματα της Βουλής» αναστενάζουν απ’ τις εκατοντάδες ασήμαντες ή σημαντικές τροποποιήσεις νομοσχεδίων, που όσο απαρατήρητα τα περνάμε το καλοκαίρι, τόσο μας κάθονται ωσάν άλλα αγκωνάρια τις κρύες νύχτες του χειμώνα…

Βέβαια, να τα λέμε αυτά· δεν το έχουν πάρει χαμπάρι κι εντελώς όλοι, το πόσο ξελογιασμένοι και κουζουλοί είμαστε οι Έλληνες. Γι’ αυτό δεν είναι απορίας άξιον που ακόμα και σήμερα, στη χώρα κυριαρχεί ο δικομματισμός. Οι δύο «κυρίαρχοι» του παιχνιδιού αυτού, σαν παλιοί που είναι στο κουρμπέτι, έχουν μάθει να το παίζουν καλά κι έχουν αναπτύξει πολιτικές «ξαπλώστρας», που οι άλλοι δεν κατέουν. Δεν κατέουν και δεν καταδέχονται κιόλας, αφού εκεί, κατά τα μέσα Ιουλίου, παύουν όλες τις εργασίες τους και σπεύδουν να πιάσουν νωρίτερα απ’ τον απλό κοσμάκη θέση στις ξαπλώστρες των λιγότερο χαϊλίδικων, αλλά περισσότερο ψαγμένων νήσων της χώρας, τις οποίες προσεγγίζουν συνήθως ιστιοπλοϊκώς

Ενώ τα δυο «μεγάλα» κόμματα, που εδώ και χρόνια αλλαξοκωλιάζουν τους πελάτες τους, αλλά πάλι «μεγάλα» είναι κι ας κρύβονται, κατά καιρούς, πίσω από καινούργια ονόματα, δεν ξεκουράζονται ποτέ…

Έχουν δημιουργήσει μηχανισμούς ώστε να εκμεταλλευτούν (κατά το δοκούν φυσικά) και τον τελευταίο κόκκο άμμου, στο πιο απομακρυσμένο νησί, προκειμένου να περάσουν τη μικροπολιτικούλα τους στον αμέριμνο Έλληνα, τον χτυπημένο απ’ την ηλίαση και τις ουζοκατανύξεις…

Η πολιτική του καφενέ δεν είναι μικρό πράγμα, είναι μεγάλη τέχνη και δυστυχώς, η μοίρα των μικρών κομματιδίων, που επιλέγουν να κατεβάσουν ρολά λόγω θερινής ραστώνης, είναι να μην την γνωρίσουν ποτέ…

Φταίει αυτός ο σνομπισμός στις διαδικασίες, που -αν μη τι άλλο- οδηγεί τουλάχιστον σε ξεκούραστες διακοπές;

Φταίει η υποτιθέμενη «διαφορετικότητα», με την οποία βολικά βαφτίζουν την άγνοια και την κακή οργάνωσή τους;

Φταίει αυτή η ασίγαστη δίψα να κάτσουν όλοι στην καρέκλα του αρχηγού και λιγότερα από τόσα δεν καταδέχονται να αναλάβουν;

Φταίει που σιγά μην πιάσουν τη σφουγγαρίστρα στα αλαβάστρινα χέρια τους;  

Δεν ξέρω τι φταίει, αλλά αυτό, μια φορά, ιδεολογία δεν είναι, ούτε υπάρχει καμία τέτοια που να έχει την πολυτέλεια να τα ορίζει έτσι όλα αυτά.  

Τόσες αναλύσεις έχουν γίνει για το φαινόμενο της ελληνικής πολιτικής ψυχοσύνθεσης, τόσα case studies έχουν θέσει υπό εξέταση δεκάδες ομάδες πληθυσμού. Είναι αδύνατον, μετά από τόση έρευνα και τόσα θαυμαστά αποτελέσματα, να μην έχουν ακόμα μάθει το μάθημά τους όλοι οι wannabe νέοι ή λιγότερο νέοι πολιτικοί, που λαμβάνουν μέρος σε μικρούς, κομματικούς σχηματισμούς, που θεωρητικά επιδιώκουν να αποκτήσουν βήμα και να καθορίσουν τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, στη θεωρία ήμασταν πάντα καλοί...

Πολιτική απ’ την ξαπλώστρα, δεν γίνεται, φίλε μου. Όσα πολιτικά ή οικονομικά εγχειρίδια κι αν ινσταγκραμιάσεις πάνω στην πετσέτα σου, σε τούτη τη χώρα μόνο ο τουρισμός είναι εποχιακός κι αυτό ακόμα επιδιώκουμε να το αλλάξουμε. Η πολιτική μια φορά γίνεται ολοχρονίς.

Δες και παραδειγματίσου απ’ αυτούς τους «κακούς» και «διεφθαρμένους» παλαιοκομματικούς τύπους, που δεν ξεκουράζονται ποτέ, διότι έχουν μάθει πως για να φτάσεις να μασήσεις κι εσύ απ’ την πίτα της πολιτικής καλοπέρασης, πρέπει προηγουμένως να έχεις ιδρώσει τη φανέλα, όταν οι άλλοι θα λιάζονται αμέριμνοι… Αυτοί το έχουν πάρει χαμπάρι νωρίς και δεν σκάνε που εσύ, στη φιλελεύθερη νιρβάνα που ζεις τους φωνάζεις υποτιμητικά «κομματόσκυλα», διότι ως τέτοια, εκείνα μια φορά, ένα ξεροκόμματο απ’ το παντεσπάνι θα το φάνε, εσύ μόνο θα μείνεις με την υποτίμηση στο βλέμμα. Αυτή η αίσθηση ανωτερότητάς σου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απόδειξη της αποτυχίας σου.

Ο Πόπερ τα έχει πει εξαιρετικά όλα κι ας έχει ζήσει αλλού. Μέχρι κι εκείνος έφτασε να αγανακτήσει: «Στ’ αλήθεια, πόσους κύκνους πρέπει να δούμε, για να πειστούμε πως οι κύκνοι είναι λευκοί;»

Εσύ, πόσα ακόμα θα πρέπει να δεις για να μάθεις πως το «σηκώνομαι απ’ τον καναπέ μου», δεν σημαίνει απαραίτητα παίρνω τους δρόμους μέσα στην κατακαΐλα και χτυπώ κουταλοπήρουνα πάνω στα καινούργια μου κατσαρολικά στο Σύνταγμα; Αλλά ότι μπορεί ταυτόχρονα, μην σου πω και υποχρεωτικά, να σημαίνει οργανώνομαι σοβαρά, συμμετέχω σε διαδικασίες, συνεργάζομαι με άλλους που μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς με μένα, μαθαίνω καλά πώς γίνεται, ακούω, βλέπω, κινούμαι κι όλα αυτά τα κάνω _όλο το χρόνο_ κι όχι μόνο όταν ο καιρός χαλάει;

Όσο την επίγνωση της διαχρονικότητας της πολιτικής θα την κατέχουν μόνο οι παλιοί και θα τη δουλεύουν ανάλογα, με τα καλοκαιρινά και τα χειμωνιάτικα να συναλλάζουνε και χωρίς ναφθαλίνη για το σκώρο, τόσο αυτοί θα είναι πάντα στα ηνία της εξουσίας, όπως και να λέγονται, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει.

Διότι αυτοί δεν φείδονται κόπο, όταν πρόκειται να πετύχουν το στόχο τους. Άμα τον πετύχουν, θα έχουν εξάλλου όλο το χρόνο να κάάάθονται…

Κι ο στόχος τους είσαι εσύ, καημένε μου....Ο ανόητος, καλοπερασάκιας με τις σωστές, αλλά μη εφαρμόσιμες ιδέες, που είσαι αρκετά ικανός ώστε να τις γνωρίζεις, αλλά πολύ βαριεστημένος ώστε να τις υλοποιήσεις και πάντως, λειτουργείς σαν τα σινεμά:

«Ραντεβού το Σεπτέμβρη»…

Κωστής Μαραβέγιας, Ο Φάρος

https://www.youtube.com/watch?v=u2XgarHdbXs