Δημοψηφίσματα σε λάθος τόπο, τον λάθος χρόνο

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής 

Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι βάλθηκε να μας κάνει Ελβετία και κανονικά θα έπρεπε όλοι να πανηγυρίζουμε. 

Ποιος δεν θα ήθελε να γίνουμε σαν την Ελβετία;

Ωστόσο, το κακό είναι ότι ξεκινάει από την ανάποδη.

Προανήγγειλε την εισαγωγή δημοψηφισμάτων (ήδη υπάρχουν πληροφορίες για δρομολογημένο δημοψήφισμα την προσεχή άνοιξη) σε ένα πολιτικό σύστημα με μείζον θεσμικό πρόβλημα και μάλιστα με τρόπο που πλήττει και τους ελάχιστους λειτουργικούς θεσμούς (βλ. υιοθέτηση νόμου που προκύπτει μετά από- προερχόμενο από πρωτοβουλία πολιτών- δημοψήφισμα, χωρίς μεσολάβηση της Βουλής).

Γράφαμε πριν λίγο καιρό για

τα δημοψηφίσματα:

«...στα πολιτεύματά μας επιλέγουμε διαμεσολαβητές. Επιφορτίζουμε κάποια άτομα με κάποιες υποχρεώσεις, όχι τόσο για να εξασφαλίσουμε τις σωστές αποφάσεις, αλλά για να ξέρουμε ποιος είναι υπεύθυνος για τί. [...]

Η απόδοση της ευθύνης είναι που νομιμοποιεί την απόφαση. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τα κατά περίπτωση δημοψηφίσματα δεν είναι παραγωγικά [...].

Επειδή εξανεμίζουν την ευθύνη.

Λαμβάνει μία απόφαση ένας λαός, που έχει την πολυτέλεια να ζει σε ένα λειτουργικό σύστημα, χωρίς να μπαίνει αναγκαστικά στην ουσία των ζητημάτων, αφού αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει οι θεσμοί...»

Εν συνεχεία αναλύαμε πως ο λαός επί του παρόντος είναι ανεύθυνος (όχι μόνο ο ελληνικός πάντως), αφού η ευθύνη τεκμαίρεται από την άμεση εμπλοκή στα ζητήματα. (πηγή: http://grpost.blogspot.gr/2016/06/blog-post_30.html )

Με άλλα λόγια, δεν έχουμε ξαφνικά μία λειτουργική άμεση δημοκρατία, επειδή απλά και μόνο θα διεξάγουμε μερικά ακόμα δημοψηφίσματα.

Αντίθετα, έχουμε παράκαμψη θεσμών και λευκή επιταγή στον δημαγωγό- ηγέτη.

Για παράδειγμα, δεν είναι αυτονόητο πως, για να αποφασίσεις για θέματα της αγοράς, πρέπει να γνωρίζεις, να εμπλέκεσαι σε έναν σημαντικό βαθμό με την αγορά;

Ποια η σχέση της ελληνικής κοινωνίας με την αγορά λοιπόν, εφόσον υποθέσουμε ότι καλείται η πρώτη να λάβει αποφάσεις επί του μονίμως επίκαιρου ζητήματος των ρυθμιστικών αλλαγών στην οικονομία;

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Ελβετοί, αποφασίζοντας πριν λίγο καιρό δημοψηφισματικά για τον κατώτατο μισθό τους, δεν είχαν προηγουμένως διορισμένους τους μισούς εργαζόμενους της χώρας στο ελβετικό δημόσιο.

Σε επίπεδο κοινωνικό- πολιτικό, η πιο βασική προϋπόθεση για να συζητήσουμε με αξιώσεις τον εκδημοκρατισμό μας, ώστε να μπορούμε να ονειρευόμαστε την αμεσοδημοκρατία, είναι ο καθολικός σεβασμός στους νόμους και τους θεσμούς.

Μόνο έτσι δημιουργούνται συνθήκες ευνοϊκές για οικειοθελή συνδρομή των πολιτών στο κράτος, όπως έχουμε δει να συμβαίνει σε ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης. Εκεί, όπου η κοινωνία των πολιτών είναι ενεργή.

Για να το πούμε διαφορετικά και να το προσαρμόσουμε στα καθ’ ημάς, δεν νομιμοποιείται κανείς (ηγέτης, κόμμα, κοινωνική ομάδα) να αλλάξει τους θεσμούς, εάν προηγουμένως δεν τους έχει σεβαστεί.

Η άλλη, επίσης βασική, προϋπόθεση για να συνδεθεί κοινωνία και κράτος, είναι η διαφάνεια.

Εδώ, τί να πει κανείς για τη χώρα μας και για τη συγκυβέρνηση ειδικότερα...;

Πιστεύει ο κ. Τσίπρας ότι θα μας κάνει πρότυπο δημοκρατίας, εφόσον η κυβέρνησή του νομοθετεί, ανάμεσα σε άλλα, τον στενό πολιτικό έλεγχο του μιντιακού τοπίου και «παράθυρα» για απευθείας αναθέσεις σε μεγάλα έργα;

Συμπερασματικά, ο Α. Τσίπρας είναι εκτός τόπου και χρόνου, καθώς είναι δεδομένο ότι η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις και μάλιστα οδυνηρές.

Πότε επιτέλους θα μπορέσουμε να δούμε σοβαρά την νομοθέτηση ρηξικέλευθων αλλαγών, όταν θεσμοθετούμε τη δυνατότητα κατάργησης ψηφισμένου νόμου μέσω δημοψηφίσματος (με πρωτοβουλία πολιτών);

Πολύ άσχημο καιρό βρήκε ο πρωθυπουργός για να μας πείσει ότι είναι δημοκράτης.

Οι κρίσεις είναι καταστάσεις που απαιτούν δράση και όχι φλύαρες ανακοινώσεις και ατέρμονες συζητήσεις.