Όταν οι «Δεν Πληρώνω» πατάσσουν τη φοροδιαφυγή...

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Το καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του και η πολυαναμενόμενη ανάσα για τα δημόσια ταμεία πήρε παράταση για το φθινόπωρο, οπότε και θα εισρεύσουν οι πρώτες δόσεις του ΕΝΦΙΑ.

Με άλλα λόγια, ακόμα ένα καλοκαίρι φαίνεται να πηγαίνει χαμένο.

Η αύξηση του ΦΠΑ βγάζει τη κυβέρνηση εκτός προϋπολογισμού περί τα 110 εκατομμύρια για τον μήνα Ιούλιο, καθώς φέτος η εφορία μάζεψε 50 εκατομμύρια λιγότερα από την αντίστοιχη περσινή περίοδο, την ίδια στιγμή που η θεωρία έλεγε πως, με 1% πάνω στον βασικό συντελεστή, θα εισέπραττε 60 παραπάνω.

Νωρίτερα δε, το πρώτο πεντάμηνο του έτους, η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων κατέγραφε

δραματική μείωση κατά περίπου 40% στα τουριστικά νησιά.

Και ο «κόφτης» πάντα παραμονεύει.

Και, αν τα παραπάνω αποτελέσματα προκαλούν προβληματισμό, η στρατηγική της κυβέρνησης για την πάταξη της φοροδιαφυγής προκαλεί μελαγχολία.

Ειδικά αν σκεφτούμε πως ολόκληρη διαπραγμάτευση το 2015, την βγάλαμε έχοντας ως αιχμή του δόρατος ακριβώς αυτό.

Ποιος θα ξεχάσει το ατράνταχτο επιχείρημα του Ε. Τσακαλώτου απέναντι στην Ά. Μέρκελ, ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής είναι για την ελληνική κυβέρνηση ο Μέσι, ο Νεϊμάρ και ο Σουάρεζ μαζί...;

Η εθνοσωτήριος λοιπόν, και στον συγκεκριμένο τομέα, ενσαρκώνει το «σκύλος που γαβγίζει, δεν δαγκώνει».

Φλύαρη ως συνήθως, για να μη φοροδιαφεύγουμε, ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες και μεγάφωνα μέσω των ΜΜΕ, ότι ξεκινούν οι έλεγχοι στα νησιά και ότι ο πέλεκυς θα πέσει βαρύς.

Η είδηση έπαιζε παντού σχεδόν όλο τον Ιούνιο και μέχρι τα μέσα Ιουλίου, μη τυχόν και δεν την είδε κάποιος και πει «δεν ήξερα».

Μετά προειδοποίησε για μυστικές εφόδους, στα πρότυπα της πρότασης του Γ. Βαρουφάκη και τέλος, μας άφησε ενεούς με την έμπνευση για έλεγχο των φορολογουμένων μέσω Facebook ή Instagram.

Δεν είναι η καθεστωτική αντίληψη περί εισόδου της εφορίας στα προφίλ των πολιτών που προκαλεί εντύπωση. Η συγκυβέρνηση μας έχει συνηθίσει σε τέτοια.

Η έκπληξη προέρχεται από τη γελοιότητα. Σε αυτόν τον τομέα, το «αριστερό τσούρμο» (κατά Βαρουφάκη) είναι ανεξάντλητο.

Πρώτον, αν έχει σκοπό η εφορία να «ξεσκονίζει» τις δημοσιευμένες φωτογραφίες των χρηστών, δεν έχει κανένα λόγο να το διαρρεύσει και δεύτερον, αν είχε το ενεργό δυναμικό για τέτοιου είδους περιπτωσιακούς ελέγχους, μάλλον δεν θα έφτανε ποτέ στην απελπιστική θέση να βλέπει τις «σέλφι» των παραθεριστών της Μυκόνου.

Οπότε, προφανώς δεν έχουμε να κάνουμε με ουσιαστική πρόταση ή κάποια προαναγγελία μέτρου, αλλά με μία ακόμα κενή περιεχομένου απειλή.

Με τη παραπάνω προσέγγιση στο ζήτημα, πιο αποτελεσματικό θα ήταν να έκανε ένα πανελλήνιο διάγγελμα ο πρωθυπουργός και να έλεγε «Ελληνίδες, Έλληνες, σας παρακαλώ, μην φοροδιαφεύγετε.».

Όλο και κάποιον θα άγγιζε.

Εδώ που τα λέμε βέβαια, όση από τη γοητεία του κι αν επιστράτευε ο Α. Τσίπρας, τα περιθώρια βελτίωσης ως προς τις φορολογικές εισπράξεις είναι ελάχιστα, και αυτό θα ισχύει για όσο καιρό είναι ο ΣυΡιζΑ στη κυβέρνηση.

Όταν χρωστάς την εκλογική σου νίκη στη ταύτισή σου με το κίνημα «Δεν Πληρώνω», δεν νομιμοποιείσαι να ζητάς από τον κόσμο να βάλει πλάτη.

Και, ακόμα χειρότερα, με τον ΣυΡιζΑ στα πράγματα, η κοινωνία δεν είδε απλά να αποκρυσταλλώνεται κυβερνητικά η περιφρόνηση της στους θεσμούς, αλλά, περαιτέρω, μυήθηκε ως ένα βαθμό στην ενεργή παρανομία.

Όπως και να το κάνουμε, είναι διαφορετικό απλά να σιωπάς και να μη ζητάς ή να μη δίνεις απόδειξη (κάτι που συμβαίνει δεκαετίες), από το να κατεβαίνεις από το αμάξι σου και να πηγαίνεις ως τη μπάρα, ώστε να την ανεβάσεις και να περάσεις τζάμπα από τα διόδια.

Από τη στιγμή λοιπόν που, με την παρούσα κυβέρνηση, γινόμαστε όλο και πιο δεκτικοί σε φαινόμενα όπως η καταστροφή δημόσιας περιουσίας ή η κατάληψη δημόσιων (ή και ιδιωτικών) χώρων, είναι αφελές να περιμένουμε ότι οι εθισμένοι στη φοροδιαφυγή Έλληνες θα συνετιστούμε, επειδή διαρρέουν μερικές αόριστες απειλές από τις ειδήσεις.

Γνωρίζουμε άλλωστε, πως αν κάποιος αδιαφορεί πρόδηλα για τα δημόσια ταμεία, αυτός είναι η ίδια η κυβέρνηση.

Διορίζει όπου και όποτε μπορεί και μοιράζει κονδύλια που δεν μπορούν να εξηγηθούν με όρους δημόσιου συμφέροντος.

Οπότε, αφού δεν άλλαξε τίποτα στο κράτος, γιατί να δεχθούμε να αλλάξει στις ζωές μας;

Εν ολίγοις, συνεχίζουμε ακάθεκτοι...