η Εύα Τσαροπούλου
Τι
είναι πάλι αυτή η νέα μόδα με τις επιθέσεις στις εκκλησιές; Ξεκινώντας απ’ τη
Μητρόπολη Θεσσαλονίκης και τη Νέα Φιλαδέλφεια, την προηγούμενη εβδομάδα και
συνεχίζοντας με τα Εξάρχεια και την Ζωοδόχο Πηγή στην Ακαδημίας, προχθές,
φαίνεται ότι λανσάρεται νέα τάση στα εθιμικά μας δρώμενα…
Φερόμενοι
ως «άθεοι – ακτιβιστές - αντιεξουσιαστές», μπουκάρουν, λέει, κατά τη διάρκεια
λειτουργιών ή και όχι και είτε έρχονται σε αντιπαράθεση με τους
εκκλησιαζόμενους, είτε «παρεμβαίνουν εικαστικά» στους ναούς, σπάζοντας τζάμια
και γράφοντας συνθήματα στους τοίχους.
Η
πρωταρχική απορία που μου δημιουργήθηκε από την είδηση είναι αν
είναι σωστή η
ορολογία που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τους «επιτιθέμενους».
«Άθεοι-ακτιβιστές-αντεξουσιαστές», πόσο ασύμβατοι
κι εντελώς ακατανόητοι –για την ενέργεια αυτή- χαρακτηρισμοί…
Είναι
γεγονός ότι σε όλες τις εποχές, σε όλες τις «πατρίδες», κάποιος ιερέας ή
ανώτατος θρησκευτικός άρχοντας υπήρχε που ήταν πολέμιος της Ελευθερίας, στις
διάφορες μορφές της. Είναι αυτός αρκετός λόγος ώστε ξαφνικά να θυμηθούν κάποιοι
ότι θέλουν να γίνουν «ενεργητικοί» και να πάρουν εκδίκηση για όλα αυτά τα
χρόνια του ατελείωτου κυνηγιού της ελευθερίας;
Είναι
επίσης γεγονός πως σχεδόν όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι καταλήγουν, σε κάποια
φάση της ζωής τους, να είναι άθεοι ή αμφισβητίες της πίστης. Νομίζω πως κι ο
Χριστός ο ίδιος, αν δεν πέθαινε τόσο νωρίς, θα έφτανε σε ένα σημείο της ζωής
του να αμφισβητήσει την ίδια του τη διδασκαλία, αφού με τα χρόνια και την
εμπειρία, αντιλαμβάνεσαι ότι κάποια πράγματα δεν μπορείς να τα καταπίνεις
αμάσητα, όταν έχεις τόσο προφανείς αποδείξεις ότι δεν λειτουργούν.
Ακριβώς
όμως γι’ αυτούς τους λόγους, αυτοί οι ίδιοι, σκεπτόμενοι και αμφισβητίες
άνθρωποι δεν θα στρέφονταν ποτέ κατά της ελευθερίας των άλλων να πιστεύουν ό,τι
θέλουν και να λατρεύουν αυτό που πιστεύουν, κατά τον τρόπο που επιθυμούν. Διότι
γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι η ύπαρξη ελευθερίας είναι αυτή που σου δίνει τη
δυνατότητα και να αμφισβητείς και να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Διεκδικώντας την για
τον εαυτό τους, πώς θα τολμούσαν να την αρνηθούν στους άλλους;
Από
την άλλη, το φαινόμενο έχει αντιμετωπιστεί –μέχρις στιγμής- με «ανοχή» από την
κυβέρνηση, που θεωρεί ότι είναι «πλήρως ελεγχόμενο». Αυτό έρχεται να
απενοχοποιήσει, αν με ρωτάς και τη χρήση του όρου «αντιεξουσιαστές».
Αντιεξουσιαστής
καλείται εκείνος που είναι –με την ιδεολογία του και τις πράξεις του- ενάντιος
στην εξουσία. Εδώ, η αρχική τουλάχιστον ιδεολογία είναι κοινή με την παρούσα
κατάσταση, αλλά και η πρακτική αντιμετώπιση αποδεικνύει ότι η εξουσία
«αγκαλιάζει» με κατανόηση την ενέργεια, σαν και να έγινε από ένα δικό της
«άτακτο» παιδί. Του τραβάει μεν το αυτί, αλλά κατά βάθος είναι δικό της, πώς να
του κόψει τα δάχτυλα;
Κάτι
δεν πάει καλά με την ορολογία, παραδέξου το!
Η
δεύτερη απορία μου είναι αν υπάρχει ουσία πίσω απ’ όλα αυτά ή απλώς γίνονται
για να γίνονται; Μια μέρα κάποιοι ξύπνησαν και αποφάσισαν να κάνουν «πόλεμο»
στα θρησκευτικά «πιστεύω» μιας χώρας που, στο μεγαλύτερο μέρος τους,
λειτουργούν ακόμα παραδοσιακά;
Με
τα πάντα να καταλύονται γύρω μας, αρνούμαι να θεωρήσω ως σοβαρές οποιεσδήποτε
τέτοιες τακτικές. Υπάρχει τόση λογική σε αυτές, όση και στους λεγόμενους
«θρησκευτικούς» πολέμους: Μικρά παιδιά που καυγαδίζουν μεταξύ τους για το ποιος
απ’ τους «φανταστικούς» τους φίλους είναι καλύτερος ή πιο δυνατός…
Άρα, ίσως η πιο σοβαρή ερώτηση είναι ποιος κρύβεται
_πίσω_ απ’ όλα αυτά.
Αυτοί
που, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, έχουν συλληφθεί γι’ αυτές τις ανοησίες είναι νέα
παιδιά, χωρίς ποινικό παρελθόν, που αυτοπροσδιορίζονται ως ακτιβιστές, άθεοι ή
αντιδραστικοί, στην προσπάθειά τους να πείσουν την κοινή γνώμη για μια
ταυτότητα που δεν προκύπτει από πουθενά.
Τους
λες και «εύκολα παρασυρόμενους» και ίσως και «καθοδηγούμενους», αλλά από ποιον;
Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετούνται απ’ τη δημιουργία αυτής της ανόητης (γιατί
στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο) εικόνας; Ποιος ωφελείται απ’ αυτό
τον ενοχλητικό θόρυβο που κάνει αυτό το καινούργιο κουνούπι γύρω απ’ τη μύτη
μας;
Ο
Σενέκας έλεγε πως η θρησκεία, που θεωρείται απ’ το λαό αληθινή κι απ’ τους
σοφούς ψεύτικη, απ’ τους ηγεμόνες ωστόσο θεωρείται πάρα πολύ χρήσιμη· ίσως εδώ
λοιπόν να βρίσκεται ο λάκκος σε αυτή τη φάβα που μας σερβίρεται αφειδώς τις
τελευταίες μέρες…
Δεν
μπορεί κανείς παρά να αντιληφθεί πως τα περισσότερα απ’ αυτά που γίνονται, εδώ
και πολύ καιρό, έχουν μόνο έναν σκοπό: Τη δημιουργία εντυπώσεων που οδηγούν
στην αντίδραση της κοινής γνώμης. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να στοχεύει μόνο σε
ένα: Στον αποπροσανατολισμό της…
Και
ιστορικά να το δεις, έχει σταθεί μεγάλη τύχη για τους ηγέτες το ότι οι λαοί
τους δεν σκέφτονται πολύ...
Αν
θεωρείς ότι τούτο είναι βαριά κατηγορία, σε προκαλώ να μετρήσεις πόση σκέψη
δαπανούν καθημερινά οι άνθρωποι για το τι αυτοκίνητο θα αγοράσουν ή για το πού
θα πάνε διακοπές και μετά πόση αντίστοιχα στο σε ποιον Θεό να πιστέψουν κι έλα
να μου πεις…
Εύκολα
θα προκύψει ότι η θρησκεία είναι κατ’ εξοχήν το χρησιμότερο όπλο για αυτούς που
ηγεμονεύουν τούτη τη Γη, είναι γερό και δεν χαλάει…
Η ανοησία των ανθρώπων αποτελεί εξαιρετικό
περίβλημα προστασίας του.
Το
ανησυχητικό είναι πως είναι πάντα το τελευταίο όπλο που βγαίνει απ’ τη φαρέτρα,
όταν όλα τα άλλα έχουν τελειώσει ή έχουν σταθεί λιγότερο ικανά να σκοτώσουν τα
γκρίζα κύτταρα του εγκεφάλου μας. Για
τη μικρή μας πατρίδα, βέβαια, μοιάζει να είναι αναμενόμενο· δυστυχώς, όλοι οι
ηγέτες που είχαμε, μέχρι και σήμερα, στερούνταν φαντασίας ακόμα και στο πώς να
εκμεταλλευτούν την ανοησία μας κι έχουν καταφύγει πολλές φορές στο παρελθόν
στην «αγκαλιά» της Εκκλησίας, ως εκπροσώπου της θρησκείας, προκειμένου να το
κάνουν με τον συνήθη τρόπο.
Η
συνεργασία της Εκκλησίας σε όλο αυτό, η οποία βρίσκει ένα εξαιρετικό «πάτημα»
για να επιτρέψει σε κάτι τύπους σαν τον Άνθιμο να πούνε τα δικά τους, είναι ένα
επιπλέον ατού στο σενάριο συνωμοσίας που φαίνεται να εξελίσσεται μπροστά στα
δήθεν έκπληκτα μάτια μας… Εδώ που τα λέμε, η θρησκεία χωρίς συνεργασία με την
εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία απλή φιλοσοφία, οπότε ας τη
δικαιολογήσουμε που κάνει ό,τι χρειάζεται για να εξακολουθήσει να έχει μερίδιο
απ’ την πίτα της ιστορίας…
Το
πρόβλημα φυσικά, δεν το έχουν όλοι αυτοί. Το πρόβλημα αρχίζει και καταλήγει σε
μας.
Που
ακούμε κάθε μέρα στις ειδήσεις για μία καινούργια «βεβήλωση» των ιερών και
οσίων, των όσων χτυπάνε το υποκριτικό τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»,
που πρώτοι όλοι εμείς έχουμε ήδη χτυπήσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Εμείς
χρειάζεται να θυμόμαστε να δυσπιστούμε απέναντι σε αυτά που βλέπουμε να
συμβαίνουν γύρω μας.
Εμείς
χρειάζεται να μάθουμε να επεξεργαζόμαστε την κάθε πληροφορία υπό το πρίσμα της
λογικής.
Εμείς
χρειάζεται να προσπαθήσουμε να είμαστε λογικοί, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει…
Εμείς
χρειάζεται να βάλουμε μερικούς ψύλλους μέσα στ’ αυτιά μας…
Εμείς
χρειάζεται να κάνουμε σαφή τα όρια μεταξύ αδύνατου και ικανού να συμβεί.
Το έλεγε και ο Σέρλοκ Χολμς: «Όταν έχεις εξαλείψει
το αδύνατο, αυτό που μένει, όσο απίθανο κι αν είναι, πρέπει να είναι η
αλήθεια»…
LOGICAL - SUPERTRAMP
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου