Φοιτητές με επιδόσεις κάτω από τη βάση!

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Υπάρχει η αίσθηση ότι η Άννα Διαμαντοπούλου, ως υπουργός Παιδείας, είχε κάνει την πιο σημαντική μεταρρύθμιση κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Μια μεταρρύθμιση που παρότι συγκέντρωσε τότε πρωτοφανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία 255 ψήφων, την κατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις ανέλαβε την εξουσία.

Προφανώς για να επαναφέρει τους αιώνιους φοιτητές…

Αυτά για την ιστορία.

Προηγουμένως όμως, η Άννα Διαμαντοπούλου είχε κάνει το

μοιραίο λάθος.

Είχε καταργήσει τον νόμο Γιαννάκου συμφώνως με τον οποίο δεν μπορούσε κάποιος να εισέλθει στα ΑΕΙ και ΤΕΙ αν οι βαθμοί του είναι κάτω από τη βάση του δέκα (10).

Φοβάμαι, μοιραίο αν όχι εγκληματικό λάθος.

Που επιβεβαιώνεται από τα αποτελέσματα των εξετάσεων που ανακοινώθηκαν προσφάτως, όπου ένα στα τέσσερα τμήματα των ελληνικών πανεπιστημίων, από σύνολο 465, θα δεχθεί φοιτητές με βαθμολογίες κάτω από τη βάση.

Κορυφαίο παράδειγμα; Οι αυριανοί δάσκαλοι και δασκάλες των ελληνόπουλων, μπήκαν στις παιδαγωγικές ακαδημίες με βαθμούς κάτω από το δέκα (10)!!! Και υψηλότερους το δεκατρία (13)!!!!

Να σχολιάσουμε λοιπόν με νηφαλιότητα κάποια πράγματα:

1. Σε μια χώρα που κάνει το σκατό της παξιμάδι, γιατί χρειάζονται 465 τμήματα σπουδών;

Πολύ περισσότερο όταν ένα στα τέσσερα δέχεται φοιτητές με εξαιρετικά χαμηλές επιδόσεις;

Θέλετε την απάντηση;

Για να νοικιάζουν σπίτια οι φοιτητές σε επαρχιακές πόλεις, να συντηρούνται σουβλατζίδικα και καφετέριες…

Αυτή θεωρούσαμε μέχρι σήμερα ανάπτυξη…

Κι όπου επιχειρήθηκαν συγχωνεύσεις, χάλασε ο κόσμος από τις αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών…

Πόσο, όμως, ακόμη;

2. Ένας φοιτητής που μπαίνει στο πανεπιστήμιο με τόσο χαμηλές βαθμολογίες, πόσο μπορεί να αλλάξει και να τις βελτιώσει;

Από δύσκολο έως αδύνατο.

Κι όχι μόνο αυτό. Ή δεν θα τελειώσει ποτέ τις σπουδές του και θα είναι αιώνιος φοιτητής ή μοιραία δεν θα έχει επαρκή πανεπιστημιακή μόρφωση.

Με ότι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του.

3. Πόσο τιμά τα ελληνικά πανεπιστήμια να έχουν φοιτητές  που εισήλθαν σε αυτά με βαθμολογία του οκτώ (8),  του εννέα (9) ή και πιο κάτω;

Ποιο κύρος μπορεί να έχει ένα τέτοιο πανεπιστήμιο και ποια σημασία μπορεί να έχουν οι τίτλοι που παραδίδει με το τέλος του κύκλου σπουδών;

4. Τι όρεξη μπορούν να έχουν οι καθηγητές που διδάσκουν σε αυτά  τα πανεπιστήμια ή και ποια εξέλιξη; Διδάσκοντας σε στουρνάρια;

Είμαι βέβαιος ότι αυτές οι σκέψεις γίνονται από πολλούς εξ υμών.

Όπως είμαι βέβαιος ότι ποτέ δεν θα τις βάλουμε προς συζήτηση σε ένα τραπέζι διαλόγου…

Αυτοί είμαστε.

Παλαιολιθικοί, κομματικοί, συντεχνιακοί… Αυτοκαταστροφικοί…

Ακόμη και η κατ’ εξοχήν μεταρρυθμίστρια Άννα Διαμαντοπούλου, «υπηρέτησε» τις συντεχνίες…

Που είχε αγνοήσει και σωστά η Μαριέττα Γιαννάκου…