Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 87)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ο Καραγκιόζης δήμαρχος

Σβήνουν, που λέτε, τα φώτα και όλη η χώρα κρατά όχι μόνο την ανάσα της αλλά και νάτσος με τυρί στο χέρι και κόκα κόλα, λάιτ βεβαίως έχουμε και μια κυτταρίτιδα να υπερασπιστούμε, α! και καλαμπόκι ψητό με μπόλικο αλάτι.
Ανάβει ο καραγκιόζ μπερντές.
Αρχίζει να παίζει η Καραγκιοζομουσική και το πλήθος από κάτω αδημονεί, βλέπετε, σήμερα, θα γίνει η παρέλαση των Ολυμπιονικών του Ρίο, και όχι μόνο. 
Βγαίνει λοιπόν ο Καραγκιόζος- δήμαρχος με ημίψηλο καπέλο και φθαρμένο φράκο, τρύπια τα

πανταλόνια του και ξυπόλητες οι ποδάρες του.
Ακολουθεί η Αγλαΐα σημαιοστολισμένη για την περίσταση κρατώντας την τσάντα τη παραμάσχαλα, σαν την μαντάμ Ευθαλί της γειτονιάς μου, με τον Κολλητήρι και τον Πιτσικόκο. Και πιο πίσω ο μπάρμπα Γιώργης, ο Χατζηαβάτης, και ο Μορφονιός, έρχονται περπατώντας με περηφάνια και όλο καμάρι:
«Άαααννα, Αννούουυλα, Κατερινάαακι, και καλέ μας Λευτεράααακι»  τραγουδούν όλο οίστρο σε μια δική τους επτανήσιας –μάλλον- προελεύσεως μελωδία…
Κάνει νόημα ο δήμαρχος και η δημαρχέσα στο πλήθος για ησυχία. 
Άκρα του τάφου σιωπή στην Ελλάδα βασιλεύει λαλεί συγκινημένος ο δήμαρχος:
-Κύριες και κύριοι και μικρά παιδιά ο Καραγκιόζης δήμαρχος βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να αναγγείλει την υποδοχή των Ολυμπιονικών μας, θα στήσουμε ένα γλέντι μεγάλο απόψε, θα φάαμε θα πιούμεεε και νηστικοί θα κοιμηθούμε, γιατί, είπαμε, λεφτά δενννν υπάρχουν, καπούτ, λέμε, τέλος, φινίτο…
Σφαλιαρίζει τον Πιτσικόκο από συνήθεια περισσότερο, και ανεβαίνει στο υψηλό δημαρχικό του βάθρο…
Παιανίζει η Κάρμινα Μπουράνα και βγαίνουν καμαρωτοί οι Ολυμπιονίκες μας, οι χρυσοί πρώτα, μετά οι αργυροί και τέλος οι χάλκινοι, ακολουθεί όλη η Ολυμπιακή ομάδα, εκείνοι δηλαδή που πήγαν στο Ρίο, γιατί ήταν πρώτοι στην χώρα μας, αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις μα δεν κατάφεραν να ανέβουν στο ολυμπιακό βάθρο.
Ακούγεται ο Ελληνικός εθνικός ύμνος και οι ολυμπιονίκες μαζί με τους συναθλητές τους κατεβάζουν δακρυσμένοι το κεφάλι τους, πόσοι κόποι, πόσες θυσίες, πόσοι τραυματισμοί, πόση δουλειά και πόσο πείσμα για να κατακτήσουν την κορυφή.
Οι καλύτεροι και αξιότεροι ανάμεσα στους καλύτερους και τους πιο άξιους όλου του κόσμου. 
Η επιβράβευση τους μεγάλη, η μεγαλύτερη, ο Καρακιόζος- δήμαρχος, τους ακουμπά με ευλάβεια σχεδόν, τον κότινο στο κεφάλι…
Το πλήθος χειροκροτεί, αρχικά, μα ξαφνικά ακούγονται κραυγές…
-Τι πάθατε; Φωνάζει το Κολλητήρι.
-Ουυυυυ, ουυυυ τα λεφτά μας πίσω, τα λεφτά μας πίσω.
-Ζουρλαθήκατε ορέ πατριώτες; ρωτά ο μπάρμπα Γιώργος αγριεμένος. Σκωθείτε ορέ μουσκάρ να χειροκροτήσετε τους ολυμπιονίκες σας.
-Άντε βρε μπουρτζόβλαχε που θα μας πεις τι θα κάνουμε.
-Τι λέτ ορέ;
-Τα λεφτά μας πίσω, δεν τους θέλουμε.
-Σκωθείτε γιατί θα σας αρχινίσω στα κλωτσομπουνίδια, ωρύεται ο μπάρμπας.  
-Φασίστα μπάρμπαααα, γερμανοτσολιά, ρατσιστήηηη.
Σαστίζουν οι Καραγκιοζοφίλοι.
-Ποιους βρε δεν θέλετε; Τους νικητές σας; αναρωτιέται ο Χατζηαβάτης.
-Ναι βρε, δεν τους θέλουμε, κάνουν δυο αγώνες εκεί πέρα, σηκώνουν ένα βαράκι, ρίχνουν μια με το μπιστολάκι τους, κάνουν και δυο τούμπες και νομίζουν ότι κάτι είναι αφού(!)…
-Να τους διώξουμε δηλαδή; ρωτά μπερδεμένος ο Καραγκιόζης (βλέπετε είναι περιορισμένης ευφυΐας και δεν αντιλαμβάνεται αρκούντως σφόδρα την νεοελληνική πραγματικότητα)
-Ναι, και εδώ που τους έχουμε τι τους κάνουμε; Μέχρι που πολιτεύτηκαν με λάθος κόμμα…
-Και πιο είναι το σωστό ορέ λεβέντες;
-Αυτό που ψηφίσαμε.

Ξεσηκώνεται ο κόσμος.
Κατά την γνωστή και πάγια τακτική μας χωριζόμαστε σε δυο στρατόπεδα, και αρχίζουμε μπουνιές, κλωτσιές και γαλλικά.
Ποπ κορν ολούθε, και γρανίτες φράουλα, μια κυρία-μάλλον- χοντρή στην αναμπουμπούλα πάνω βρίσκει την ευκαιρία και τρώει και τα δικά μου νάτσος!!!

Δεν συμφωνούν όλοι με τους φωνασκούντες, εγώ για παράδειγμα, τους καμάρωσα τους αθλητές μας και έκλαψα με την νίκη τους και τραγούδησα δυνατά τον εθνικό μας ύμνο, που είναι άραγε το κακό;
Και ναι η αριστεία είναι κάτι που χτίζεται αργά, επίπονα, και εγώ το θαυμάζω και το ονειρεύομαι για τα παιδιά μου.
Να γίνω, λέει, μάνα τύπου μάνα Μπόλτ, που χορτασμένη απ τα μετάλλια ζητά πλέον από τον γιο της οικογένεια και εγγόνια…

Ξαφνικά ο καραγιόζ μπερντές, σβήνει…
Μα τι συμβαίνει;
Ποιοι φεύγουν;

Με τρόμο αντιλαμβάνομαι πως ο Καραγκιόζης και οι λοιποί φίλοι του φεύγουν με σκυμμένα τα κεφάλια και μένω εγώ μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες εγκλωβισμένη μέσα στο σκηνικό…
«Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα» παίζει ο Νιόνιος θλιμμένος μονάχος του.

Την  γκαντεμιά μου μέσα, σιγοβρίζω…
Εγκλωβίστηκα βλέπετε και εγώ πίσω από τον καραγκιόζ  μπερντέ.
Ε ρε γλέντια…
Και αυτό δεν είναι εφιάλτης… πραγματικότητα, είναι, εφιαλτική.

Σας ασπάζομαι αγαπημένοι συγκάτοικοι, και ανανεώνω το ραντεβού μας στην επόμενη καραγκιοζοπαράσταση, μέχρι τότε θα έχει έρθει και ο ΕΝΦΙΑ…

Ε ρε γλέντια…