Τα κράτος… καρέτα –καρέτα και το παραμύθι…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Να το πούμε για μια ακόμη φορά, μη τυχόν και κατανοήσουμε τι μας συμβαίνει.

Το πρόβλημα του τόπου δεν ήταν το χρέος. Ήταν τα ελλείμματα.

Τα ελλείμματα που δεν μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν επειδή τα λεφτόδεντρα σταμάτησαν να αποδίδουν τους δανεικούς καρπούς τους.

Τα ελλείμματα μας οδήγησαν στην καταστροφή των μνημονίων και στην υποθήκευση των πάντων για πολλές δεκαετίες στο μέλλον.

Αυτά μας οδήγησαν στην

κρίση στην οποία χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτα, εκατομμύρια Έλληνες έμειναν άνεργοι κι η χώρα έχασε το 25% του ΑΕΠ της.

Κι εμείς τον χαβά μας.

Τίποτα δεν έχουμε πάρει χαμπάρι ή δεν θέλουμε να πάρουμε.

Περιμένουμε να γυρίσουν οι … χρυσές εποχές της ασυδοσίας των επιδομάτων και του παρασιτικού κρατικού επιχειρείν.

Αρεσκόμαστε σε θεωρίες συνωμοσίας και ζούμε μ’ αυτές.

Εσχάτως, με μια ακατανόητη απόφαση κάποιας δικαστικού λειτουργού (εκεί στη Δικαιοσύνη κι αν δεν έχουν καταλάβει το παραμικρό) επιχειρείται και πάλι να πέσει το ανάθεμα στον τότε πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ ο οποίος, λένε, διόγκωσε το έλλειμμα και…. μπήκαμε στα μνημόνια.

Λες και πριν από το 2010 η Ελλάδα ήταν… Γερμανία κι όλα έβαιναν καλώς.

Λες και δεν είχε η χώρα (2009) έσοδα προϋπολογισμού 50,8 δις και δαπάνες 84,2 δις, δηλαδή έλλειμμα 33,6 δις ετησίως, δηλαδή περίπου το 15% του ΑΕΠ, δηλαδή πέντε φορές μεγαλύτερο από το 3% που είναι το αποδεκτό όριο της Ε.Ε.

Κι από τότε, ζούμε μέσα σε ένα συνεχές παραμύθι, σε μια συνεχή συνωμοσιολογία.

Μια μας φταίει ο Βενιζέλος, που αν δεν υπήρχε θα μας είχε σώσει ο Γιωργάκης! Ο οποίος Γιωργάκης και παρά τα τεράστια ελλείμματα της χώρας μοίραζε λεφτά εδώ κι εκεί από αυτά που δεν υπήρχαν…

Μια μας φταίνε τα λάθη στους πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ. Λες κι εμείς εν των μεταξύ είχαμε βάλει σε τάξη τα ελλείμματά μας.

Μια μας φταίει η Μέρκελ που δεν άφησε Ρώσους και Κινέζους να μας σώσουν!

Μια μας φταίει ο Σόιμπλε, που είχε κανονίσει να μας πάρει τα σπίτια και τις επιχειρήσεις, ίσως ακόμη και τις θάλασσες και τον ήλιο μας. Συν τα πετρέλαια και τους –κατά Πάνο Καμμένο- υδατάνθρακες!

Μια μας φταίνε όλοι οι δανειστές, που τους χαρακτηρίζουμε και τοκογλύφους, όταν δανείζονται με μεγαλύτερα επιτόκια από αυτά που μας δανείζουν!

Αφήστε που φταίνε όλοι που δεν άφησαν τον… Τσίπρα να μας σώσει, αφού αυτός είχε τις λύσεις!!!

Αστεία πράγματα.

Κανένας δεν σκέφτεται ότι μας φταίει το κούφιο κεφάλι μας.

Κανένας δεν σκέφτεται ότι μας φταίει ο κακός μας ο καιρός.

Κανένας δεν σκέφτεται ή παραδέχεται ότι παρά τα έξι χρόνια πρωτοφανούς κρίσης, εμείς συνεχίζουμε να πορευόμαστε με το οικονομικό μοντέλο που δημιούργησε την κρίση.

Το μοντέλο του επάρατου και καταστροφικού κρατισμού.

Κανένας δεν σκέφτεται ότι αρεσκόμαστε στα παραμύθια κι αναζητούμε μονίμως τον κακό λύκο.

Το παραμύθι του Τσίπρα δεν «φάγαμε» άραγε το 2015, όταν ήδη η χώρα έβλεπε φως στο τούνελ;

Την αυταπάτη (κατά ομολογία του) του Τσίπρα δεν πληρώνουμε σήμερα; Που έταζε πως θα κάνει τη χώρα…. Ελβετία και μέσα σε ενάμιση χρόνο την φόρτωσε με άλλα 100 δις στο χρέος της και μετέτρεψε την μικρή ελπίδα που υπήρχε το 2014 σε μόνιμο εφιάλτη και στο πιο τοξικό κλίμα από την αρχή της κρίσης;

Κι επιμένουμε να το «τρώμε» μύθους και παραμύθια.

Τώρα, ξαναταΐζουν την κοινωνία με τα παραμύθια της ΕΛΣΤΑΤ, με την προσδοκώμενη ανάπτυξη κι ένα σωρό άλλα τέτοια.

Τι λέτε ρε παλικάρια;

Ποιος θα έρθει να επενδύσει σε αυτή τη χώρα που βασιλεύει η διαφθορά και αλλάζει φορολογικό καθεστώς δυο –τρεις φορές τον χρόνο;

Ποιος θα έρθει να επενδύσει σε μια χώρα που φορολογία και εισφορές μπορεί να του αφομοιώνουν ακόμη και το 70 -75% όσων κερδίζει;

Ποιος θα έρθει να επενδύσει σε μια χώρα που μαζί με τις αλλαγές των εποχών αλλάζουν και οι κανόνες του παιγνιδιού; Που δικαστικές αποφάσεις κάνουν 8 και 10 χρόνια να τελεσιδικήσουν,  που συνδικαλιστές δρουν ασύδοτοι εκβιάζοντας τους πάντες και τα πάντα και ο βασικός αίτιος των ελλειμμάτων, το δημόσιο, παραμένει υπερπροστατευόμενο είδος, λες κι είναι … καρέτα –καρέτα;

Και πώς, αυτός ο πολιτικά αναλφάβητος λαός, θα καταλάβει ότι η προοπτική του δεν είναι οι …λεβέντικες ή εθνικοσοσιαλιστικές λύσεις, αλλά οι αληθινά φιλελεύθερες επιλογές;

Πώς αυτή η κοινωνία θα κατανοήσει ότι έτσι όπως πορεύεται σήμερα, θα έχει συστηματικά όλο το σώμα της μέσα στο βούρκο και μόνο το κεφάλι θα εξέχει, ίσα ίσα για να αναπνέει λίγο;

Πώς;