Η επιβεβαίωση του grpost κι η Κεντροαριστερά της αμηχανίας

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Στις 10 Ιουλίου 2016, στην εβδομαδιαία στήλη του grpost «Στο Καλντερίμι» (Νο 180), με τα εβδομαδιαία πολιτικά και παραπολιτικά σχόλια, γράφαμε:

[….] @ Στη δε… Κεντροαριστερά γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος.

Μέχρι και τον Στουρνάρα ονειρεύεται για μπροστάρη ο … Σημίτης.

Του το είπε ευθέως μάλιστα.

Σε συγκέντρωση στο σπίτι του… Κοντογιαννόπουλου (και όχι διαψεύσεις παρακαλώ).

Παρουσία της Διαμαντοπούλου και του Πάγκαλου.

«Βγες μπροστά»!

Κι ο Στουρνάρας, κάνει τον δύσκολο.

@ Εκεί, σ’ αυτό το δείπνο των τεσσάρων (Σημίτης, Πάγκαλος, Διαμαντοπούλου, Στουρνάρας), παρόμοιο μ’ εκείνο που έκανε πρωθυπουργό τον

Σημίτη (Βάσω Παπανδρέου, Πάγκαλος, Αυγερινός, Σημίτης), έπεσαν κι άλλα ονόματα στο τραπέζι.

Του Καμίνη και του Αλιβιζάτου.

Έπεσε και θάψιμο.

Στην κυριούλα που παριστάνει την αρχηγό στο ΠαΣοΚ…

@ Σας είπα ότι ο Στουρνάρας κάνει τον δύσκολο.

Αλλά όπως λέει ο λαός «κάνει κρα ο κ**ος του.

Ονειρεύεται, μάλιστα, πρωθυπουργία σε οικουμενικό σχήμα.

Παράγγειλε και δημοσκόπηση (και πάλι θα παρακαλούσα να μη διαψευστώ) για να δει την δημοφιλία του.

Κι όταν την πήρε στα χέρια του, έπιασε με απόγνωση το κεφάλι του….[…]

Η αποκάλυψη, τότε,  διαψεύσθηκε ….αρμοδίως.

Μέχρι που το προηγούμενο Σάββατο ενεφανίσθη στην πρώτη σελίδα των «Νέων».

Δεν θα σταθούμε στην για μια ακόμη φορά επιβεβαίωση των πληροφοριών του «Καλντεριμιού» & του grpost και μάλιστα τρεις εβδομάδες  μετά την δημοσίευση αυτών.

Θα σταθούμε στο γεγονός ότι κύκλοι και τετράγωνα της πολιτικής ζωής του τόπου αναζητούν σωτήρες σε όλο το φάσμα της πολιτικής ζωής.

Στην Κεντροαριστερά, τον Στουρνάρα, τον Καμίνη, τον τάδε ή τον δείνα.

Στην Κεντροδεξιά, τον Καραμανλή, τον πρόεδρο Παυλόπουλο, το τάδε ή τον δείνα.

Όμως, το ζήτημα πλέον στη σημερινή Ελλάδα δεν είναι  Κεντροδεξιά ή Κεντροαριστερά.

Το ζήτημα είναι πολιτικός ορθολογισμός ή κρατισμός.

Το ζήτημα είναι μεταρρυθμίσεις κι ανασύσταση του κράτους ή πελατειακές λογικές.

Το ζήτημα είναι πολιτική. Συγκεκριμένη και ξεκάθαρη φιλελεύθερη πολιτική.

Σήμερα που η Ελλάδα κείτεται σχεδόν κλινικά νεκρή, πόσο μπορούμε να πορευόμαστε με όρους και συνθήκες του παρελθόντος;

Πόσο μπορεί η κοινωνία να υφίσταται ανούσιους και αναχρονιστικούς διαχωρισμούς;

Πολύ περισσότερο όταν αυτοί έχουν καταρρεύσει από τις ίδιες τις παρατάξεις;

Να το πούμε κι αλλιώς;

Ο Καραμανλής της μεταπολίτευσης με ένα Δεξιό κόμμα δεν έκανε τις μεγάλες κρατικοποιήσεις;

Ο Παπανδρέου της μεταπολίτευσης κι ο Σημίτης αργότερα, ως Σοσιαλιστές - Κεντροαριστεροί δεν θεσμοθέτησαν (ειδικά ο δεύτερος) τα σκληρά μέτρα λιτότητας και τις ιδιωτικοποιήσεις;

Ο …. Αριστερός και …μελλοντικά …Κεντροαριστερός Τσίπρας, δεν πούλησε λιμάνια, αεροδρόμια και επιχειρεί συνεχείς αποκρατικοποιήσεις;

Είχε καμιά διαφορά το οικονομικό μοντέλο του Σοσιαλιστικού – Κεντροαριστερού ΠαΣοΚ με την Δεξιά – «Φιλελεύθερη» Νέα Δημοκρατία;

Δεν συνέκλιναν κι οι δυο χώροι στον παρασιτικό κρατισμό και τα δανεικά για την συντήρησή του; Το ίδιο και με μεγαλύτερη ένταση δεν κάνει κι η σημερινή –και πιο ανερμάτιστη- …Αριστερή κυβέρνηση;

Άρα τι συζητάνε όλοι αυτοί;

Στη δε Κεντροαριστερά που έχει και το μεγάλο πρόβλημα εξεύρεσης βηματισμού, δεν κατανοούν ότι όσα εξέφρασαν και με τον τρόπο που τα εξέφρασαν δεν μπορεί πλέον να επαναληφθούν;

Δηλαδή, τι θα κάνει μια οποιαδήποτε ηγεσία (Στουρνάρα ή Φώφης ή Σταύρου ή οποιουδήποτε) χωρίς σαφείς και διακριτά φιλελεύθερες προτάσεις εξουσίας;

Τι θα κάνει η Κεντροαριστερά με οποιαδήποτε ηγεσία, χωρίς τον στόχο της νομής της εξουσίας και του δημοσίου;

Χωρίς κορώνες λαϊκισμού και πολιτικούς βερμπαλισμούς που ούτως ή άλλως ανήκουν στο λεξιλόγιό της;

Θα πορεύεται με κορώνες και εξυπνακισμούς, μόνο και μόνο για να διαχειρίζεται το αποτυχημένο μοντέλο της και τους μηχανισμούς εντός κι εκτός του Κράτους;
Και, ποια ανάπτυξη μπορεί να υπόσχεται χωρίς φιλελεύθερη σκέψη και εφαρμογή της στην οικονομία;

Εξ ου και η αμηχανία στην οποία βρίσκεται –συμπεριλαμβανομένης και της κυβερνητικής πλειοψηφίας – η οποία την αναγκάζει να καταφεύγει σε απονενοημένες σκέψεις ανακύκλωσης της παλιατζούρας της…

Το οξυγόνο της τελειώνει.

Η … παράγκα του κρατισμού είναι θέμα χρόνου να σωριαστεί στο έδαφος.

Ο 21^ος αιώνας δεν μπορεί να προχωρήσει με ανακυκλούμενα υλικά, παρά μόνο με ορθολογισμό και φιλελεύθερες πολιτικές και πρόσωπα που μπορούν και θέλουν να συγκρουστούν με το χθες…

Σ.Σ. Για να είμαστε δίκαιοι, σε μεγάλο βαθμό τα ίδια ισχύουν και για τη Δεξιά του κρατισμού, είτε εντός είτε εκτός της Νέας Δημοκρατίας.