η Έλλη Τριανταφυλλου
Η ιστορία με τα εκκαθαριστικά δημοσίων υπαλλήλων των 5, 10 και 20 ευρώ το δεκαπενθήμερο λόγω αναδρομικής φορολόγησης συγκλονίζει και εξοργίζει, όχι λόγω μοναδικότητας, αλλά για τον βαθμό της χυδαιότητας.
Είναι φανερό ότι ο ιθύνων νους που συνέλαβε αυτή την ιδέα δεν απασχόλησε στο ελάχιστο το μυαλό του για να προβληματιστεί πώς θα τα καταφέρουν με τις υποχρεώσεις τους όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα είχαν χτίσει μια ζωή αντίστοιχη με τις απολαβές τους, ούτε βεβαίως πώς
θα νιώσουν αν δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα απαραίτητα στα παιδιά τους.
Είναι εξίσου φανερό ότι παραδίδεται στη δημόσια κρίση.
Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν κάνει καμία διαφορά.
Αλλωστε, δεν είναι ο μόνος που στις μέρες μας παραλογίζεται εφαρμόζοντας ασύλληπτες επιταγές νοσηρών τεχνοκρατικών εγκεφάλων.
Το μεταπολιτευτικό έκτρωμα, την τιμή και τη χαμένη υπόληψη του οποίου εξακολουθούν να υπερασπίζονται με θέρμη αυτοί που το οικοδόμησαν, βρίθει αυθαίρετων νομοθετικών παρεμβάσεων -αναγκαστικών νόμων-, αποτέλεσμα της κάκιστης λειτουργίας των εξουσιών στη χώρα, αλλά και της έλλειψης ουσιαστικής διάκρισης μεταξύ τους.
Σε όλη τη μεταπολίτευση συντάχθηκαν δεκάδες νόμοι, άλλοι κατόπιν πρόχειρης διαβούλευσης, άλλοι κυριολεκτικά στο πόδι, άλλοι πλήρως αντικρουόμενοι μεταξύ τους, ενώ πολλοί από αυτούς που στα χαρτιά υπηρετούσαν την ύψιστη αρχή της ισονομίας και ισοπολιτείας εφαρμόστηκαν μερικώς, με «παράθυρα και χαραμάδες», φέρνοντας τελικά τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Στις μέρες του Μνημονίου το πρόβλημα έχει γίνει ακόμη πιο εκρηκτικό, με τον πολιτικό κόσμο στην καλύτερη περίπτωση αδιάβαστο, όπως παραδέχθηκε πρόσφατα και κορυφαίος υπουργός, απροετοίμαστο, αμήχανο, σαστισμένο και απολύτως αδύναμο να παρέμβει στις εξελίξεις και να υπερασπιστεί το συμφέρον του λαού που τον επέλεξε και εξέλεξε.
Τα παραδείγματα είναι άπειρα.
Και για τον απόλυτο παραλογισμό που διέπει το νομοθετικό έργο της κυβέρνησης και φυσικά για την πλήρη αδυναμία της πολιτείας να βγάλει άκρη με τα κατορθώματά της...
Στα τέλη της περασμένης χρονιάς ξεκίνησε η εφαρμογή των διατάξεων του άρθρου 3 του νόμου 3943/2011, δηλαδή η ποινική δίωξη των οφειλετών του Δημοσίου.
Σε πολλές, όμως, από τις περιπτώσεις οφειλών για ΦΠΑ η μη απόδοσή του δεν οφείλεται σε αμέλεια ή δόλο των επιχειρηματιών, αλλά στην καθυστέρηση πληρωμών του ίδιου του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις και στην άρνηση συμψηφισμού οφειλών των πολιτών με αντίστοιχες οφειλές του Δημοσίου.
Ολα αυτά την ίδια ώρα που το Δημόσιο δεν ξέρει πια τι χρωστάει στον εαυτό του και που επί χρόνια επεδείκνυε «περίεργη» ανεκτικότητα απέναντι στους κακοπληρωτές του.
Περσινά ξινά σταφύλια. Σωστά.
Το θυμίζω μόνο και μόνο γιατί στις μέρες μας όλοι αυτοί που επί χρόνια άνοιγαν τρύπες στο εθνικό σκαρί και σήμερα βλέπουν το παγόβουνο να πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής προσπαθούν για μία ακόμη φορά -πιο απροκάλυπτα από ποτέ- να καλύψουν τα κενά από την κάκιστη λειτουργία των εξουσιών με αναγκαστικούς νόμους, οι οποίοι στην ουσία τους συνιστούν κατάφωρη παραβίαση αυτού που ορίζεται σαν δημοκρατία.
Αν λοιπόν δεν μπορούμε αυτή τη στιγμή να κάνουμε τα πολλά και μεγάλα για τη σωτηρία της πατρίδας, ας ξεκινήσουμε από τα βασικά:
Να κάνει ο καθένας τη δουλειά του όσο πιο συνειδητά και αποτελεσματικά γίνεται.
Η δικαιοσύνη, το μοναδικό ασφαλές αποκούμπι των πολιτών ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης, να λειτουργεί σωστά, η πολιτική να πράττει το καθήκον της και όχι το κομματικό ή προσωπικό της συμφέρον και όλοι μαζί, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, να φροντίζουν εφεξής για τη θέσπιση κανόνων δικαίου και για την ορθή εκτέλεση - εφαρμογή τους.
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου