Μια χώρα στο περίπου

Γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης

Να ’χουμε άραγε συνηθίσει τόσο πολύ στα δισεκατομμύρια (που υπολογίζουμε να πάρουμε ως νέο δάνειο) ώστε θεωρούμε αμελητέα τα 325 εκατομμύρια; Μπορεί. Οταν το χρέος ξεπερνά τα 300.000.000.000 επόμενο είναι τα 325.000.000 να φαντάζουν κατά τις ελληνικές εκφράσεις «πέντε, πάνω, πέντε κάτω...» ή «τι είναι ο κάβουρας τι είναι το ζουμί του;». Σε μια χώρα, όπου όλες οι συναλλαγές γίνονται στο στυλ «είναι 1,325 κιλά. Να τ’ αφήσω;» αν κάποιος απαντήσει «όχι» τότε πρέπει να είναι ή περίεργος ή Γερμανός. Γι’ αυτό δικαίως ξεσπάθωσαν οι ομιλούσες κεφαλές της TV και αναρωτιούνται «μα τι άλλο

 θέλουν τέλος πάντων και μάς πιέζουν για 325 ψωροεκατομμύρια;».

Αυτό που δεν κατανοούν οι εταίροι μας είναι ότι εδώ συνηθίσαμε να κάνουμε τα πάντα στο περίπου. Στο περίπου συντάσσαμε προϋπολογισμούς με έλλειμμα 3% και καταλήγαμε στο 15,6%. Στο περίπου εφαρμόσαμε το Μνημόνιο (κάποια πρώην υπουργός στο περίπου το διάβασε και οι υπόλοιποι στο περίπου το κατανόησαν) και τώρα οργιζόμαστε που απέτυχε. Στο περίπου ισχύει και η νομιμότητα στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, παντού. Αν μάς βολεύει κάποιος νόμος τον εφαρμόζουμε. Αν παίζουμε την «επανάσταση», ή βιαζόμαστε στο φανάρι, αδιαφορούμε. Στο περίπου είναι και η αστυνόμευση. Είδαμε τα αποτελέσματά την περασμένη Κυριακή. Στο περίπου βρίσκεται και η ευθύνη των πάσης φύσεων ηγεσιών. Για παράδειγμα, στο περίπου ενημέρωσε τις αρχές ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών για την κατάληψη στη Νομική: έστειλε ένα φαξ, λες και δεν υπήρχε τηλέφωνο για ένα τόσο κρίσιμο θέμα. Στο περίπου τηρούνται και οι κανόνες ασφάλειας στους δρόμους, ντίσκο, γήπεδα κ.α. Όταν συμβαίνει το κακό όλοι αναρωτιούνται «μα πώς είναι δυνατόν;» Όποιος έχει επιχειρήσει σ’ αυτή τη χώρα ξέρει ότι οι περισσότερες συμφωνίες γίνονται στο περίπου. Ο νόμος για το κάπνισμα εφαρμόζεται στο περίπου.
Αυτή η χώρα έζησε πολλά χρόνια στο περίπου. Γι’ αυτό και χρεοκόπησε. Όλα τα «περίπου» που δεν έγιναν «ακριβώς», σωρεύτηκαν, μέχρι που έγιναν δημοσιονομική έκρηξη. Στο περίπου λύσαμε το ασφαλιστικό με τις ρυθμίσεις Ρέππα και Πετραλιά και τώρα ψάχνουμε λεφτά για τις συντάξεις. Στο περίπου προϋπολογιζόταν τα δημόσια έργα για να φτιάξουμε τους ακριβότερους αυτοκινητόδρομους της Ευρώπης. Στο περίπου ελέγχαμε τη φαρμακευτική δαπάνη, για να έχουμε από τις υψηλότερες στην Ε.Ε. Στο περίπου σχεδιάζαμε την παιδεία, για να έχουμε υψηλές δαπάνες στην τριτοβάθμια, ντροπιαστικά μικρές στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, διπλάσιους αναλογικά δάσκαλους και καθηγητές από τη Φινλανδία και υπερτριπλάσιο αριθμό ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Τώρα που οι «στο περίπου πολιτικές» μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού, αποφασίσαμε να διαπραγματευτούμε... στο περίπου. Βρήκαμε τον τοίχο των Βορειοευρωπαίων και μάς κακοφαίνεται. Η ακρίβεια σε επίπεδο 0,325 δισ. θεωρείται κάτι σαν καψόνι που κάνουν οι Προτεστάντες στους large Νότιους.
Πριν από μερικές μέρες ο πρόεδρος της ΕΚΤ κ. Μάριο Ντράγκι σάρκασε ότι «η Ελλάδα έχει πολλές ιδιαιτερότητες». Δεν μας άρεσε, και δικαίως. Το πιστοποιούμε όμως πηγαίνοντας στο Eurogroup επιμένοντας να συζητούμε για περικοπές στο περίπου, ενώ αυτοί επιμένουν στην ακρίβεια. Τελικά το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να τους προσηλυτίσουμε: μπορεί να μείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια, αλλά στο περίπου...

Πηγή: Καθημερινή