Ασφαλισμένος ή οικειοθελώς ανασφάλιστος;

Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την πιθανότατη κατάρρευση του ασφαλιστικού μας συστήματος.

Ως αιτίες προβάλλονται αρκετές και μάλιστα με επιστημονικά δεδομένα.

Η ουσία είναι ότι σήμερα ένας στους τρεις

 εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος. Μπορεί να φταίει σε μεγάλο βαθμό το Κράτος και οι δομές του (ασφαλιστικά ταμεία), αλλά η ευθύνη όλων μας (κατά το μαζί τα φάγαμε) είναι τεράστια. Ειδικά αφού στα χρόνια της ευμάρειας προέκυψαν οι σύγχρονοι σκλάβοι. Δηλαδή, η γυναίκα που φυλάει τα παιδιά, ο κηπουρός, ο μπάτλερ, οι «μαζευτές» ελιών ή άλλων αγροτικών προϊόντων κλπ

Μη μου πείτε πως δεν γνωρίζετε ότι ελάχιστες από τις ανωτέρω κατηγορίες απασχολουμένων ή υποαπασχολουμένων ήταν ή είναι ασφαλισμένες;

Μη μου πείτε πως δεν γνωρίζετε ότι τα αισθήματα αλληλεγγύης έχουν εκλείψει προ πολλού και μάλιστα πολύ προ της κρίσης;

Μη μου πείτε πως δεν γνωρίζετε ότι όλοι μας βολευθήκαμε από την ανυπαρξία του Κράτους και των ελεγκτικών του μηχανισμών;

Αν το Κράτος «κτυπούσε» τα κουδούνια σε μια πολυκατοικία, όλο και κάποια ανασφάλιστη καθαρίστρια θα έβρισκε, όλο και κάποιο ανασφάλιστο «ιδιαίτερο μάθημα», όλο και κάποιον εργαζόμενο που τόση σχέση θα είχε με το ΙΚΑ, όσο ο δημόσιος υπάλληλος με τον ιδρώτα.

Η ουσία είναι οι μισές επιχειρήσεις απ’ όσες ελέγχθηκαν το 2011, είχαν ανασφάλιστους εργαζομένους. Κι αν κάποιοι κάνουν το λάθος και πουν ότι πρόκειται για αλλοδαπούς, τα στοιχεία δείχνουν ότι από τους 20.567 ανασφάλιστους που βρέθηκαν (στο δείγμα της έρευνας) οι 8.225 είναι αλλοδαποί και οι 12.342 ντόπιοι.

Γιατί άραγε δεν έχει γίνει καμιά εργατική εξέγερση επί τούτου; Δεν το έχει πάρει χαμπάρι το ΠΑΜΕ; Οι ανασφάλιστοι δεν έχουν ισχυρό συνδικάτο να απειλεί την κοινωνία, σαν εκείνα του δημοσίου και του Φωτόπουλου; Μπορεί!

Όμως, το βέβαιο είναι ότι μεγάλη μερίδα του κοσμάκη δεν νοιάζεται για την ασφάλεια του, αφού η ασφάλιση στην Ελλάδα δεν παρέχει καμιά…ασφάλεια! Εκτός από την μακρινή για πολλούς, αλλά και αμφίβολη σύνταξη, για όλα τα υπόλοιπα ο ασφαλισμένος πρέπει να υποφέρει της ψυχής του τον τάραχο. Πρέπει να υποφέρει στις ουρές, στη γραφειοκρατία, στο δημοσιοϋπαλληλίστικο ραχάτι, στον χαμένο χρόνο και στο γελοίο ύψος αποζημιώσεων.

Έχει, λοιπόν, ως εναλλακτική λύση να πάει στον ιδιώτη γιατρό, να πληρώσει έστω και με θυσία  40-50 ευρώ και να κάνει τη δουλειά του.

Έχει κι άλλη εναλλακτική. Με πολύ λιγότερα χρήματα, να κάνει μια ιδιωτική ασφάλιση και να έχει και νοσοκομειακή κάλυψη.

Έτσι, το μεν ΙΚΑ χάνει ένα σωρό χρήματα τα οποία στο τέλος καλούμαστε όλοι μαζί να πληρώσουμε εν είδη έκτακτων εισφορών, το δε Κράτος χάνει φόρους.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ελεύθερους επαγγελματίες. Οι περισσότεροι και κατά μέσο όρο πληρώνουν 6000 ευρώ ετησίως στον ΟΑΕΕ. Πόσα παίρνουν πίσω υπό μορφή παροχών; Και τι σύνταξη θα λάβουν, όταν και αν;

Με απαξιωμένες, λοιπόν, τις ασφαλιστικές υπηρεσίες και ταυτοχρόνως πανάκριβες, όλο και περισσότεροι καταφεύγουν στη λύση του κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει (καρτέρει σε ουρές και …σύνταξη).

Κι αν δεν ήταν η αναμενόμενη συνταξούλα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ανασφάλιστη εργασία θα ήταν κανόνας. Επειδή, πλέον της ανύπαρκτης αλληλεγγύης, όλο και περισσότεροι πολίτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι εισφορές στο ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ είναι πεταμένα λεφτά κι όποιος μπορεί τις αποφεύγει χωρίς καμιά ενοχή.