Α ρε Θεέ τι μας έκανες ή νόμος είναι το δίκιο του εργάτη!

Την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές οι πολιτικοί αρχηγοί συσκέπτονται και προφανώς σκέπτονται.

Μέχρι να μάθουμε τι αποφάσισαν τελικά για την επόμενη ημέρα του δύσμοιρου τούτου τόπου που –κακή του τύχη- τους έχει μπροστάρηδες, ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, που ίσως καταδείξει το πρόβλημά μας.

Το πρόβλημα της άγνοιας που κατατρέχει την κοινωνία μας, το πρόβλημα που δημιουργεί ο λαϊκισμός, το πρόβλημα που ενσκήπτει από τις ουτοπίες της Αριστεράς και τους λεκτικούς βερμπαλισμούς μερίδας της Δεξιάς και του θολοσοσιαλισμού.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο καλός Θεός της Ελλάδας θαυματουργεί και δημιουργεί στο άψε σβήσε στον τόπο μας το παραδεισένιο κι ονειρικό Κράτος.

Το Κράτος που δεν υπάρχει ανεργία, δεν υπάρχουν

 τραπεζίτες που πίνουν το αίμα του λαού, δεν υπάρχουν «καπιταλιστικά τέρατα» κι όλα βαδίζουν σωστά, αφού άλλωστε είναι αγγελικά πλασμένα.

Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας, ο Μανώλης, η Κατσέλη, ο Παπουτσής, ο Μπεγλίτης, ο Καστανίδης και άλλα καλόπαιδα είναι τρισευτυχισμένα.

Οι μόνοι δυσαρεστημένοι είναι οι συνδικαλιστές, αφού ο Θεός τους έκοψε το μεροκάματο. Έτσι Θεϊκά όπως τα έχει φτιάξει, δεν έχουν λόγο ύπαρξης.

Όμως, όλοι εμείς που κατοικούμε αυτόν τον Θεϊκό τόπο, χρειαζόμαστε τρόφιμα, ηλεκτρικές συσκευές, αυτοκίνητα, πετρέλαιο, φάρμακα, νοσοκομεία, σχολεία κι όσα εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση.

Τι γίνεται λοιπόν, αφού αυτά δεν παράγονται στον Θεϊκό μας τόπο;

Πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της ανταλλακτικής Οικονομίας.

Δηλαδή, να εξάγουμε αυτά που εμείς φτιάχνουμε και να εισάγουμε όσα εμείς δεν έχουμε.

Εδώ, αρχίζουν τα προβλήματα.

Η Παπαρήγα, ψάχνει τα εγχειρίδια του Στάλιν.

Ο Τσίπρας, ψάχνει στο τηλέφωνο τον Τέβες, αλλά μάλλον του έχει δώσει λάθος κινητό.

Η Κατσέλη, ονειροπολεί τις ημέρες και τις νύχτες της στην Αμερική.

Ο Παπουτσής, τις ημέρες που η Δήμητρα Λιάνη τον είχε κολλητό της.

Ο Μανώλης, τις ημέρες που ροκάνιζε τον Καραμανλή.

Οι συνδικαλιστές, αρχίζουν να ζεσταίνουν τις μηχανές για πορείες, καταλήψεις και άλλα παρόμοια που τους είχαν κάνει στο παρελθόν φόβητρο των πολιτικών και της κοινωνίας.

Τι κάνουμε, λοιπόν τώρα;

Αφού παράγουμε λιγότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε, πρέπει να δανειστούμε για να αγοράσουμε και να συντηρήσουμε όλους όσοι δουλεύουν.

Φτου!

Στα μούτρα σας!

Πάλι απ’ την αρχή.

Α ρε Θεέ τι μας έκανες…

Οι επιλογές είναι δυο και μόνο.

Η μια να απομονωθούμε και να γίνουμε σαν την Αλβανία του Χότζα.

Δηλαδή, ένα αυταρχικό απομονωμένο καθεστώς.

Τόσα παράγουμε, τόσα τρώμε.

Λίγα; Λίγα!

Πείνα και δυστυχία; Πείνα και δυστυχία!

Η άλλη αφορά την αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας.

Με τον ανταγωνισμό, με βιομηχανία, με μεταποίηση, με αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, με μικρό Κράτος και γραφειοκρατία, με μεταποίηση.

Κι όλα αυτά ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος.

Η Αλέκα κάτι ψελλίζει για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ο Τσίπρας για τον Παναθηναϊκό, ο Παπουτσής ξύνει το μούσι του κι η Κατσέλη αναπολεί τις όμορφες στιγμές που είχε όταν συνάδελφός της στα υπουργικά έδρανα ήταν η Τίνα Μπιρμπίλη.

Σηκώνουν τα χέρια ψηλά!

Κάποιες φωνές, τους λένε ότι όποια επιλογή κι αν προκρίνουμε χρειάζεται επειγόντως παραγωγική βάση.

Ανεξαρτήτως ευρώ, δραχμής, μνας, δολαρίου ή ρουβλιού.

Οφείλουν, λοιπόν να εκσυγχρονιστούν οι υποδομές και να εγκαταλειφθεί η παρασιτική και μεταπρατική οικονομία.

Οφείλουν με κόπο, φαντασία και μεθοδικότητα να αντιμετωπίσουν, πρώτα τις ανάγκες κι ύστερα τις προκλήσεις.

Οφείλουν να κατανοήσουν ότι χωρίς ν’ αλλάξεις τίποτα, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις ούτε το παρόν ούτε το μέλλον.

Κάποιοι μουσάτοι από το ΠΑΜΕ αγριοκοίταξαν εκείνες τις φωνές λογικής.

«Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» φώναξαν, ζαλώθηκαν τα πανό και τις σημαίες τους και πήραν τον δρόμο για την Ομόνοια, για να διαδηλώσουν εναντίον του Θεού…

Ο Τσίπρας, έβαλε τη μάσκα της μαγκιάς και κοίταξε στον ουρανό!

Η Κατσέλη αναπολούσε το νυφικό του γάμου της με τον Γεράσιμο.

Ο Παπουτσής έκανε αυτό που ήξερε καλά. Τίποτα!

Κι ο Μανώλης τραγουδούσε αντάρτικα.

Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς χειρότερα.