Από το 2015 θα είμαστε μόνοι μας! Μπορούμε;

Είναι ξεκάθαρο ότι με το διαφαινόμενο κλείσιμο των διαπραγματεύσεων για τη νέα δανειακή σύμβαση, τελειώνει από πλευρά εταίρων η στήριξη στην Ελλάδα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι εκτός από τις όποιες θεσμικές εισροές από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το μόνο στο οποίο μπορεί να προσβλέπει πλέον η χώρα μας, πέραν των προβλέψεων του πακέτου, είναι «τεχνική βοήθεια».

Πέραν αυτής το απόλυτο μηδέν.

Δηλαδή, με καθαρά λόγια, από

το 2015 πρέπει να χαλάμε όσα έχουμε.

Πρέπει απ’ όσα μαζεύουμε από φόρους, να πληρώνουμε μισθούς, συντάξεις, Κράτος πρόνοιας, Άμυνα, Παιδεία.

Η ιστορία με την επιθυμία της Μέρκελ για εγκατάσταση στην Ελλάδα  «επιτρόπου προϋπολογισμού» είναι ενδεικτική.

Βεβαίως και ως συνήθως στη χώρα μας προσεγγίσαμε την όλη υπόθεση με «εθνικοπατριωτική έξαρση» και αναδείξαμε και πάλι το δευτερεύων σε μείζον.

Η πρόταση της Μέρκελ, ήταν το πρακτικό μέτρο για την εγγύηση εφαρμογής μιας συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής, πολύ περισσότερο αφού επί δυο χρόνια παίρναμε δανεικά, άλλα λέγαμε κι υπογράφαμε κι άλλα κάναμε.

Δεν δώσαμε, λοιπόν, βάση στην απαίτηση των δανειστών (σωστή κατά τη γνώμη μας), ότι η Ελλάδα πρέπει να δεσμευθεί για την εξυπηρέτηση των δανειακών της υποχρεώσεων με απόλυτη προτεραιότητα.

Τι σημαίνει αυτό;

Ότι από όλες τις δαπάνες του προϋπολογισμού, πρώτες απ’ όλες θα διασφαλίζονται οι καταβολές τόκων και χρεολυσίων.

Κι από εκεί κι ύστερα η θλιβερή μοναχικότητά μας!

Μετά, η Ελλάδα οφείλει να κάνει τα κουμάντα της.

Χωρίς καμιά περαιτέρω βοήθεια.

Μπορούμε με τις υφιστάμενες καταστάσεις στον δημόσιο τομέα της σπατάλης, της ασυδοσίας και του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που αμείβονται από αυτόν;

Μπορούμε με τις υφιστάμενες καταστάσεις στην αντιαναπτυξιακή γραφειοκρατία;

Μπορούμε με τις υφιστάμενες καταστάσεις στο επίπεδο του συνδικαλισμού και της νοοτροπίας μεγάλου μέρους της κοινωνίας μας;

Η απάντηση είναι μια και μόνο και βρίσκεται στα χέρια όλων μας, αλλά και των πολιτικών που θα εκλέξουμε.

Με το δεύτερο πακέτο στήριξης, η Ελλάδα θα βρεθεί με «χαρισμένο» μεγάλο μέρος του χρέους της και «ήσυχη» πως δεν μπορεί άμεσα να πτωχεύσει.

Θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε εθνικά και όχι μικροκομματικά το νέο τοπίο;

Με προϋποθέσεις μπορούμε.

Ποιες είναι αυτές.

Να βάλουμε στην άκρη δογματισμούς και πολιτικές αγκυλώσεις, να κλείσουμε τα αυτιά στις σειρήνες του λαϊκισμού και να ξεκινήσουμε αμέσως τη ραγδαία εφαρμογή μεταρρυθμίσεων.

Η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας –όχι φυσικά οι κομματάνθρωποι και οι πελάτες τους στο δημόσιο, ούτε οι κραυγάζοντες περί δοσιλόγων και άλλων παρεμφερών φληναφημάτων- δείχνει ότι συμφωνεί με την εθνική προσπάθεια να μείνει η χώρα εντός της Ευρωζώνης.

Δείχνει να συμφωνεί με την πολιτική λογική και τον πολιτικό ρεαλισμό.

Ίδωμεν!