Μπορούν τα σημερινά κόμματα να μας σώσουν με βάση τη νέα συμφωνία;

Έχουμε επανειλημμένως εκφράσει την άποψη ότι η νέα συμφωνία που έγινε στο Eurogroup, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία θα στηριχτεί η νέα Ελλάδα.

Όμως, η απόσταση από τη συμφωνία μέχρι την οριστική διάσωση του τόπου είναι τεράστια και εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις των πολιτικών κομμάτων και την επιθυμία τους να προωθήσουν αποφασιστικά τα συμφωνηθέντα και δη τις μεταρρυθμίσεις.

Έχουν, όμως, τα σημερινά αστικά κόμματα τη δυνατότητα να

 αναλάβουν αυτό το βάρος και κυρίως να το κάνουν πράξη;

Έχουν τη δυνατότητα να αντισταθούν στις πιέσεις του πελατειακού τους συστήματος;

Έχουν τις αντοχές να προσπεράσουν τις συντεχνίες της στασιμότητας;

Το παρελθόν, πρόσφατο κι απώτερο, δεν μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους.

Αν κάποιος αναλογιστεί πόσους μήνες παλεύει ο Λοβέρδος για να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να ανοίγουν τα φαρμακεία τα απογεύματα και τα Σάββατα, χωρίς να τα καταφέρνει, καταλαβαίνει τι γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι ούτε καν το επάγγελμα των ταξιτζήδων έχει ανοίξει, καταλαβαίνει το γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος σε τι κατάσταση βρίσκονται οι υπηρεσίες του υπουργείου Οικονομικών (κυρίως στον εισπρακτικό τομέα), είτε από κακή διάρθρωση είτε από τη λεγόμενη «λευκή απεργία» των εφοριακών, καταλαβαίνει τι γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι δεν έχει ανοίξει κανένα επάγγελμα ενώ έχουμε δεσμευθεί εδώ και δυο χρόνια, καταλαβαίνει τι γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι για κάθε αναγκαία μεταρρύθμιση… ξηλώνονται οι πλάκες της πλατείας Συντάγματος, καταλαβαίνει το γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι πρέπει μέσα στα επόμενα τρία χρόνια να μειωθεί το δημόσιο κατά 150.000 (τουλάχιστον) άτομα, χωρίς καν να υπάρχει σχέδιο, καταλαβαίνει τι γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι τα κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο θα έχει το πάνω χέρι στη τάδε ή δείνα συντεχνία, καταλαβαίνει το γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι, επίμπαραδείγματι, ο ΟΣΕ εξακολουθεί να παράγει ελλείμματα τα οποία πληρώνουμε όλοι χωρίς κανένας να αναλαμβάνει το κόστος να περικόψει έξοδα ή να τον πουλήσει, καταλαβαίνει τι γίνεται.

Αν αναλογιστεί κάποιος ότι η Ελλάδα είναι σε ύφεση εδώ και πέντε χρόνια κι εμείς (με ευθύνη του Κράτους) δεν έχουμε κάνει το παραμικρό για να μην εισάγουμε …λεμόνια από την Αργεντινή ή …πατάτες από την Αυστρία και …μπρόκολα από την Αίγυπτο, τότε καταλαβαίνει τι γίνεται.

Πως θα αλλάξουν τόσα και τόσα στις δομές του Κράτους από τα υπάρχοντα κόμματα και κυρίως χωρίς διαφαινόμενες προοπτικές ευρύτερων συναινέσεων;

Οι προβληματισμοί είναι εύλογοι.

Πολύ περισσότερο όταν τα σημερινά κόμματα στερούνται αξιοπιστίας και δεν κάνουν το παραμικρό για να την ανακτήσουν.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Νέα Δημοκρατία, η οποία διέγραψε –και σωστά- 22 βουλευτές της- και λίγες ημέρες μετά αναζητά φόρμουλες για να τους επανεντάξει.

Τα ψηφάκια βλέπετε…

Αυτά και πολλά άλλα, όπως ότι σταμάτησε η κινητικότητα για νέα σχήματα, δεν μας επιτρέπουν να είμαστε αισιόδοξοι.