Η λογική του παραλόγου που έχουν υιοθετήσει κάποιοι εκ των συμμάχων μας στην Ευρωζώνη, δεν μπορεί παρά να εξοργίζει και τους πλέον καλοπροαίρετους ανθρώπους.
Μπορεί να έχουν χίλια δίκια στις επιφυλάξεις τους για την μέχρι τώρα συνεχόμενη αθέτηση εκ μέρους μας των συμφωνηθέντων. Μπορεί να έχουν χίλια δίκια για την μέχρι τώρα αδυναμία του ελληνικού πολιτικού συστήματος να μεταρρυθμίσει τον τόπο και να τον βάλει σε τροχιά ευρωπαϊκή, εκτός βαλκανικών –ίσως και οθωμανικών- στερεοτύπων που ζούσε μέχρι τώρα. Μπορεί να έχουν χίλια δίκια σε πολλά απ’ όσα καταλογίζουν στους Έλληνες πολιτικούς. Όμως, ειδικά το τελευταίο διάστημα, το
ελληνικό πολιτικό σύστημα έδειξε, σε γενικές γραμμές, ωριμότητα και έλαβε δυσβάστακτες για τις δυνάμεις του αποφάσεις. Ειδικά με την ψηφοφορία της προηγούμενης Κυριακής, διαλύθηκαν ουσιαστικά δυο κόμματα.
Οι Ευρωπαίοι, όμως, εξακολουθούν να εγείρουν ζητήματα και να απαιτούν διαβεβαιώσεις που ουδείς μπορεί να προσφέρει. Επί παραδείγματι, δεν μπορεί να ζητούν διαβεβαιώσεις ότι το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί πιστά από την επόμενη κυβέρνηση γιατί, πέραν του ότι είναι εντελώς αταίριαστο στην ευρωπαϊκή κουλτούρα, αποτελεί και ευθεία προσβολή των εσωτερικών ζητημάτων μας.
Κι όταν οι απαιτήσεις γίνονται προκλητικές, η αντίδραση των Ελλήνων δεν μπορεί παρά να έχει μπόλικο συναίσθημα, ακόμη και εν γνώσει τους για τους πραγματικούς κινδύνους και την επιβίωσή τους προσωπικά ή ως Έθνος. Όταν οι απαιτήσεις γίνονται παράλογες, τότε απλώνουν οι ίδιοι το βούτυρο στο ψωμί του λαϊκισμού.
Οι εξηγήσεις που μπορεί να δώσει κάποιος, για τη συμπεριφορά τους, είναι δυο.
Η πρώτη αφορά την απολύτως ψυχρή και ρεαλιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Δηλαδή, κύριοι σας δανείζουμε ένα σωρό λεφτά για να ζήσετε, αλλά εμείς θέλουμε να ξέρουμε ότι θα τα πάρουμε πίσω. Κι όταν η πολιτική σας ζωή είναι μαντάρα, ποιος μας εγγυάται ότι αύριο αν έρθει στα πράγματα ο Κουβέλης, ο Τσίπρας ή ο Καστανίδης, η Κατσέλη, ο Μαρκόπουλος, ο Μανώλης και τα άλλα καλόπαιδα; Άρα, καθίστε δυο τρία χρόνια με την κυβέρνηση Παπαδήμου τον οποίο εμπιστευόμαστε κι ύστερα βλέπουμε πως θα ικανοποιηθεί το αίτημα του Σαμαρά και των άλλων για εκλογές….
Η δεύτερη εξήγηση που μπορεί να δώσει κάποιος, είναι ότι οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να μας βλέπουν και κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να μας αναγκάσουν να φύγουμε μόνοι μας από την Ευρωζώνη. Όπως δείχνουν τα πράγματα, αυτόν τον ρόλο έχει αναλάβει ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Είναι ο άνθρωπος που φαίνεται ότι έχει υιοθετήσει την άποψη ότι η Νότιος Ευρώπη δεν μπορεί να προσαρμοστεί και πρέπει να επανέλθει σε καθεστώς εθνικού νομίσματος. Μαζί με τον Γερμανό, συμπλέουν και οι υπουργοί Οικονομικών της Αυστρίας, της Φινλανδίας, της Ολλανδίας, του Λουξεμβούργου και ίσως κάποιων άλλων χωρών. Η Ελλάδα, λοιπόν, ο πιο αδύναμος κρίκος του Νότου, ίσως είναι ο πρώτος που πρέπει να σπάσει. Κι ύστερα να ακολουθήσουν οι επόμενοι και ειδικά εκείνοι της Ιβηρικής χερσονήσου.
Ίδωμεν. Δευτέρα…κοντή γιορτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου