Το πολιτικό σύστημα που όλοι καυτηριάζουμε για όσα έκανε (για να ακριβολογούμε για όσα δεν έκανε) και έφτασε η Ελλάδα στο σημερινό της χάλι, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι την ύστατη στιγμή επέδειξε ωριμότητα.
Τώρα, όμως, τα ψέματα έχουν τελειώσει.
Τώρα γίνεται πράξη εκείνο που τόσο καιρό αναφέρουμε από τούτη τη μικρή διαδικτυακή γωνιά.
Καθαρίζει η ήρα από το στάρι.
Από τη μια οι δυνάμεις της ευθύνης και από την άλλη το τέρας του λαϊκισμού.
Μαζί με τα ψέματα, τελειώνουν και τα ελλείμματα.
Κι είναι χαρακτηριστικό ότι όπως και αν χρεοκοπούσαμε η Ελλάδα θα έπρεπε να τα βγάζει πέρα μόνη της, έτσι ακριβώς συμβαίνει και τώρα.
Όσα θα έπρεπε να περικόψουμε αν χρεοκοπούσαμε, άλλα τόσα
πρέπει να περικόψουμε και τώρα.
Κάτι το οποίο απέφυγαν επιμελώς να αναδείξουν οι δυνάμεις της «αντίστασης».
Όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι που ελεεινολογούσαν τις περικοπές του Μνημονίου, δεν έλεγαν κουβέντα ότι η χώρα χρεοκοπημένη, εκτός αγορών και εκτός μηχανισμού στήριξης θα έπρεπε να περικόψει τα πάντα για να έχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.
Όλοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, που θρηνούσαν για τις σταδιακές περικοπές του Μνημονίου, δεν έλεγαν κουβέντα για το γεγονός ότι σε περίπτωση χρεοκοπίας οι δημόσιες δαπάνες θα έπρεπε να περικοπούν ακόμη πιο οριζόντια και μονομιάς.
Το ήξεραν αλλά το έκρυβαν πιστεύοντας ότι η προπαγάνδα τους θα ηχήσει αγγελικά στην ήδη καταπιεσμένη κοινωνία.
Το ήξεραν αλλά η προπαγάνδα τους σκόπευε στους πελάτες τους τις συντεχνίες, οι οποίες αρνούνται οποιοδήποτε συμμάζεμα του Κράτους.
Το ήξεραν αλλά κάποιοι πίστευαν ότι από την Ελλάδα θα αρχίσει η παγκόσμια άνοδος του προλεταριάτου και η κατάρρευση του καπιταλισμού.
Το ήξεραν αλλά –παλιά μου τέχνη κόσκινο – αναζήτησαν και αναζητούν τα στηρίγματα του παρόντος και του μέλλοντός τους.
Το ήξεραν αλλά κάποιοι έπαιξαν το παιγνίδι των μαυραγοριτών που ανέμεναν να επωφεληθούν.
Πότε αγκαλιάζοντας τους ταξιτζήδες, πότε τους φαρμακοποιούς, πότε τους συμβασιούχους, πότε τους αδιόριστους, πότε τους Φωτόπουλους και πότε τον έναν ή τον άλλον που είχε μάθει με μια διαδήλωση να εξασφαλίζει επιδόματα ακόμη και πλυσίματος χεριών!
Ξαναλέμε, τα ψέματα τέλειωσαν.
Όλοι αυτοί οι τύποι δεν λένε ότι όσα …λένε γινόντουσαν τις εποχές της φαυλότητας και των άπλετων δανεικών.
Όλοι αυτοί οι τύποι δεν μπορούν πλέον να λένε παραμύθια.
Κι οφείλει η κοινωνία, επιτέλους, να καθίσει και να ξεστραβωθεί. Να ψάξει, να μάθει, να σκεφτεί, να συζητήσει το δίκαιο μερτικό του μέλλοντος.
Να συνειδητοποιήσει ότι το νέο πολιτικό διακύβευμα πρέπει να είναι η ανάπτυξη και η διανομή μόνο όσου πλούτου παράγει η χώρα.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα.
Τόσα παράγουμε τόσα θα χαλάσουμε.
Ούτε ένα λεπτό παραπάνω.
Τώρα οφείλουμε να αντισταθούμε εμείς, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που υφιστάμεθα όλες τις συνέπειες της πολιτικής αφροσύνης.
Όπου βλέπουμε βουλευτή ή πολιτικό ένα μόνο οφείλουμε να του λέμε:
- Πότε θα κάνεις κάτι για να μειώσεις το δημόσιο;
Πολύ περισσότερο όταν είναι δεδομένο ότι καμιά χώρα δεν έζησε πολύ με το χέρι απλωμένο για δανεικά, έχοντας ταυτοχρόνως ένα δημόσιο τέρας.
- Πότε θα κάνεις κάτι για να μπορέσουμε να γίνουμε ευρωπαϊκό κράτος και να ανορθώσουμε το ρημαδιό που έχουμε φτάσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου